De laatste dag alweer in het Minnewaterpark. We werden er bijna weemoedig van. Helaas was er daar niet echt tijd voor, want die laatste dag had van alles in petto. Popiconen als Neneh Cherry, helden van hier in Trixie Whitley en dEUS en de indie darlings Aldous Harding en Parquet Courts. Het zonnetje scheen, de confetti van de voorbije avond was weer proper opgeruimd en het park was al vroeg op de afspraak.
Want toen Aldous Harding het podium betrad keek ze al recht in de ogen van een mooie menigte. Niet verwonderlijk, want Cactus heeft al eens de gewoonte om vroeg op de dag een puike gitaaract te programmeren. Kurt Vile was er zo eentje, voor hij groot werd. Hardings laatste album, ‘Designer‘, werd met superlatieven overladen en werd dan ook het framework van haar set. ‘The barrel’, vroeg gespeeld, vormde een hoogtepunt dat ietwat doorheen de set bleef nazinderen. De kracht van Aldous Harding zit hem in die leuke teksten, die eigen wereld en die bij momenten echt puike mssselodieën. Helaas is er van variatie weinig te bespeuren en leent de muziek er zich niet helemaal toe om echt iets in gang te steken. Het ontbreken van ‘Fixture picture’ was eveneens frappant. Veel viel er evenmin te beleven op het podium. Voor de een misschien jammer, voor de ander perfect om gezapig bij weg te dromen met gesloten ogen en een kamerbrede glimlach.
Het glimlachen verging ons echter toen Mono daarna zijn ding kwam doen. De Japanse postrockband is een begrip en bracht recent nog een dijk van een nieuw album uit. Twintig jaar na zijn ontstaan weet Mono nog steeds van welk hout pijlen te maken en dat bewees het schijnbaar achteloos in Brugge. Een ware geluidsmuur werd opgetrokken en gedurende een uur kwam daar amper een scheurtje in. Straf, gezien het continue gebeuk waarmee Mono te keer ging. ‘After you comes the flood’ sneed door merg en been en het pikdonkere ‘Death in rebirth’ deed ons even vergeten dat het klaarlichte dag was met een aangename temperatuur. ‘Ashes in the snow’ en ‘Com(?)’ waren kersen op een heerlijke taart.
Dat de gitaar een centrale plek kreeg op deze zondag van Cactus werd wel heel duidelijk eens Parquet Courts aan zijn set begon. Regelrecht uit New York, gespecialiseerd in de betere garage- en slackerrock. Puntige songs, schore kelen gezang en pure indie. En ja, daar kan al eens op gedanst worden zo bleek. Al was dat toch vooral in het eerste deel van de set, waarin Parquet Courts hard ging, rock & roll all the way en de bandleden keken naar niets of niemand om. ‘Master of my craft’ was de eerste kogel die hun magazijn verliet en daarna was het nog een aantal keer raak met ‘Total football’, ‘Dust’ en ‘Free bird’. Halverwege zakte de set plots weer helemaal in. Weer, want ze lapten het ons eerder al in de Botanique. De aandacht verslapte, het parket liep langzaam leeg en de band moest daarna weer alle zeilen bijzetten om toch nog in schoonheid af te sluiten. Dat lukte al bij al nog best aardig. ‘Wide awake’, ‘Light up gold II’ en ‘One man no city’ behoren tot het beste wat Parquet Courts al schreef, maar toch konden we de wrange nasmaak van dat matige tussenstuk moeilijk verteren.
Op naar Neneh Cherry dan. Met vijf albums in dertig jaar kun je ze moeilijk productief noemen. De Zweedse popster heeft echter wel ettelijke schijven achter haar naam staan. ‘7 seconds’, helaas live zonder Youssou N’Dour, ‘Manchild’, ‘Woman’ en natuurlijk ‘Buffalo stance’ haalden de set. Waar de eerste drie knap gebracht werden (lang geen sinecure gezien ze heel de set door technische problemen geplaagd werd), sukkelde ze helaas wat in ‘Buffalo stance’. Als afsluiter had het een grootse rol moeten krijgen, het werd echter een haastig, verward en rommelig gedoe.
Een jammerlijke voetnoot in een voor de rest knappe show. Met Cherry stond er een persoonlijkheid op het podium die wist te begeesteren. De technische problemen lachte ze weg en ze nam de tijd om een zakje kersen (heeft u hem?) dat vanuit het publiek werd aangereikt te verorberen. Haar nieuw album, ‘Broken politics’ kwam natuurlijk uitgebreid aan bod, met gedenkwaardige momenten als ‘Shotgun shack’, ‘Fallen leaves’ en ‘Natural skin deep’. En als toetje kregen we nog ‘Blank project’ mee, van het gelijknamige, door Four Tet geproduceerde album. En Four Tet-beats in het Minnewaterpark, da’s niet mis.
Terug dan naar de gitaar. Band Of Horses mag dan wel nog steeds een klinkende naam zijn, de bands grootste (en misschien enige?) hit ‘The funeral’ dateert al van 2006. En dan moeten we er nog bij zeggen dat we waarschijnlijk allemaal niet de hippe hipsters zijn die we graag pretenderen te zijn en de groep via de blogs kenden, maar gewoon toegeven waar het op staat: ‘The funeral’ werd gespeeld in, hou je vast, Gossip Girl, Blue Mountain State, One Tree Hill, How I Met Your Mother en Criminal Minds – ongetwijfeld tijdens een overdreven emotionele scene, want daar leent het nummer zich ongelofelijk toe. Dat werd nog eens bevestigd toen Band Of Horses als afsluiter van zijn concert (en lange tour, zo wist het ons te vertellen) een van de beginnoten inzette. Een warm badje van weemoed maakte zich meester van het Minnewaterpark.
De band telt natuurlijk meer dan enkel die epische song. Halverwege smokkelde het nog ‘No one’s gonna love you’ in de set en gekoesterde indie darlings als ‘Is there a ghost’ en ‘The salt lake’ vonden hun weg naar een gewillig publiek. Band of Horses speelde, ondanks een vermoeide indruk, een sterk optreden waarmee de groep professioneel het park inpakte. Een match made in heaven in de warme avondzon.
View this post on Instagram
Derde of vierde keer, maar voor het eerst in eigen stad. #genoten #bandofhorses #cactusfestival
Trixie Whitley dan, en dat beloofde al altijd een lastig verhaal te worden. Aan talent heeft ze geen gebrek, ze heeft een stem als een kerk en ze bespeelt haar gitaar als een amazone haar paard moet bereden hebben: wild en toch uiterst beheerst. Tegenwoordig heeft ze nog meer dimensies aan kunnen toegevoegd, zoals ze in Brugge bewees. Haar nieuwe plaat, ‘Lacuna‘, teert meer op de elektronische toets, iets wat ze live brengt. Enkel voor de drums en de occasionele piano had ze een partner in crime nodig, de rest nam zij voor haar rekening. Kortom, technische top, werkelijk fantastisch. Whitley heeft de songs, en wát voor een stem. Zelfs een gebrek aan persoonlijkheid kan je haar moeilijk verwijten.
Alleen leent haar muziek zich uitermate moeilijk om een festivalset te dragen, zeker als headliner. De pauzes tussen haar nummers in waren sfeerdodend en gaven het geheel iets onbedoelds steriels mee. Het was alsof we iedere keer weer vanaf nul moesten herbeginnen. De groove met het publiek in ‘Long time coming ‘ werd niet doorgetrokken naar ‘Closer’ en het momentum dat ‘I’d rather go blind’ en ‘Breath you in my dreams’ creëerden werden niet benut. En dat is toch verdraaid jammer voor iemand zo vurig als Trixie Withley. Technisch buiten categorie, maar sfeer en beleving helaas te clean.
Iets wat we waarschijnlijk nooit over dEUS zullen moeten zeggen, dat ‘te clean’. De Antwerpse rockers hebben de hits, de klasse en de stijl om ieder festival in België waardig te headlinen. Nu deden ze het met slechts een half handvol hits, gezien ze touren met hun twintig jaar oude ‘The ideal crash’. Het icoon in de Belgische rockgeschiedenis werd integraal gespeeld en bleef wonderwel als een huis overeind staan. Wat niet altijd een sinecure is, zoals Bloc Party een dag eerder bewees. dEUS had ter voorbereiding op Cactus enkele try-outs georganiseerd in de AB die op gejuich onthaald werden en de band stond dan ook hongerig aan de start in Brugge. “Ready set go”, en we waren vertrokken voor een trip down memory lane die geen seconde verveelde. ‘Put the freaks up front’ joeg schokken door het publiek en ‘Sister dew’ was een machtig vroeg hoogtepunt. ‘One advice, space’, ‘The magic hour’ en ‘The ideal crash’ zijn elk pareltjes in hun eigen recht die nog altijd dat significant geluid meedragen, en er komt nooit een moment dat dat fenomenale gitaarriedeltje van ‘Instant street’ ons niet kan bekoren. dEUS kleefde er een helse finale aan vast, dansers en danseressen incluis.
De trein denderde daarna gewoon gestaag verder. ‘Magdalena’, het ziedende ‘Everybody’s weird’, ‘Let’s see who goes down first’ en het spacy ‘Dreamsequence #1’ sloten de reguliere set af. Een magistraal optreden. Twintig jaar na datum hebben de songs en het album nog niets aan relevantie of snedigheid ingeboet. Nog altijd klinken beide verwoestend en hoor je het belang van die sound, zelfs internationaal gezien. Als het dan nog eens zo vakkundig en meesterlijk live kan gebracht worden, met een Barman die nog betrekkelijk goed bij stem was, dan wordt het niet veel beter. De band deed evenwel nog een verdienstelijke poging door in de bisronde all time classic ‘Roses’ te brengen, net als als ‘Fell of the floor, man’ en ‘Quatre mains’. Alle drie best puik, maar iedere gemiste kans om ‘Nothing really ends’ niet te spelen in het mooiste park van Brugge bij sfeervolle nachtverlichting is er eentje te veel.