Het gebeurt niet elke dag dat Broken Social Scene op tour is. Het gebeurt zelfs niet elk jaar. Eigenlijk is het een eerder zeldzaam gegeven. De grote plas oversteken doet het Canadese collectief al helemaal niet vaak. Toen TRIX enkele maanden geleden de komst van de cultgroep aankondigde, dachten wij dus dat het bordje ‘uitverkocht’ snel uitgehaald zou mogen worden. Tot onze grote verbazing gebeurde dat niet. Het concert verkocht uiteindelijk – geheel terecht – toch uit en de achthonderd aanwezigen kregen waar voor hun geld.
Eind jaren negentig maakte Kevin Drew samen met Brendan Canning een plaat vol hoofdzakelijk instrumentale nummers. Om meer variatie in de plaat te krijgen, begonnen ze bevriende muzikanten uit te nodigen om bijdrages te leveren. Het eindresultaat was ‘Feel good lost’ en een nieuw concept: Broken Social Scene was geboren, een collectief van bevriende muzikanten dat doorheen de jaren zou aangroeien tot een poel van negentien artiesten die allen ook actief zijn in andere bands. Klinkende namen als Emily Haines van Metric en Leslie Feist zorgden er mee voor dat het collectief met debuut ‘You forgot it in people’ meteen hoge ogen gooide. Die status zou enkel groeien naarmate hun discografie aangroeide.
Platen maken is natuurlijk maar de helft van het werk. Als band is het meestal toch ook de bedoeling om je werk live voor te stellen aan je fans. Maar een collectief van negentien mensen – die allemaal nog eens meerdere projecten hebben – bijeen krijgen, is niet zo simpel. Daarom is het best zeldzaam om Broken Social Scene live te kunnen aanschouwen. Hun laatste passage in België is alweer zeven jaar geleden. Hun laatste zaalshow zelfs al tien jaar. Maar er komt nieuw werk – ‘Hug of thunder’ verschijnt op zeven juli – dus besloten Drew en Canning om nog eens de hort op te gaan. Een tiental vrienden – waaronder Emily Haines! – tekende ook present wat het totaal aantal mensen op het podium van de TRIX op twaalf muzikanten bracht. Allen bespeelden ze meerdere instrumenten en wisselden ze permanent van plaats op het podium.
Die groep van twaalf mensen vatte het concert aan met wat oude klassiekers. Om de warmte weg te dansen, volgens Drew. ‘Cause = time’, een van hun bekendste nummers, beet de spits af en legde de lat meteen op een aanzienlijke hoogte. De band had er zin in. Het publiek trouwens ook want ondanks de warmte werd er lustig bewogen, gedanst, geroepen en mee gezongen. Ook nieuwe nummers – ‘Halfway home’, ‘Stay happy stay happy stay happy stay happy’ en ‘Hug of thunder’ – werden positief onthaald, hoewel het derde heel onstabiel gezongen werd. Nu, door het overduidelijke genot dat van de vrienden op het podium spatte, werden kleine foutjes hen meteen vergeven. Bedekt met de mantel der liefde. En er was veel liefde in de TRIX gisteren.
Naast de nieuwe nummers koos de band lustig nummers uit zijn volledige catalogus, tot zelfs een B-kantje (het wondermooie ‘Backyards’ als ingetogen afsluiter van de avond) en als bedankje voor ons enthousiasme in de bloedhete club, kregen we ‘Superconnected’, een nummer dat ze al ettelijke jaren niet meer live gespeeld hadden. ‘Anthems for a seventeen year-old girl’ bevestigde nog eens als een van de beste nummers ooit gemaakt, ‘Shampoo suicide’ was live nog intenser dan op plaat en de emotionele teksten van Drew bleken tien à twintig jaar na datum nog steeds perfect voor angsty teens en onzekere twenty-somethings. Gezongen door zo’n positieve veertiger kwamen ze over als zacht advies. Het hele concert voelde als een “Je komt er wel, ook al lijkt het nu niet zo, blijf door gaan” ervaring. Het waren trouwens bijna letterlijk de laatste woorden die Drew het publiek mee gaf alvorens ons verfrissing te laten zoeken. Ze zouden nog uren na het optreden rond blijven hangen in ons hoofd, samen met de fijne muziek die we te horen kregen.