Processierupsen. De organisatie voelde dat het er zat aan te komen. Er werd een leger koolmezen ingezet om ze te bestrijden en nesten werden handmatig weggehaald. Maar het mocht niet baten, als het moment er was, wanneer het erop aankwam, waren ze er toch. En de ongerustheid leeft wel onder de festivalpopulatie. “Weet je nog de vorige keer toen…”. Het vage gevoel van herkenning neemt steeds meer vorm aan tot het uiteindelijk scherpgesteld wordt op 26 mei. Vorige zondag was het kil de nacht ingaan. Ook dat zat eraan te komen. En we hebben het allemaal eerder zien gebeuren.
Sindsdien is het koortsachtig zoeken naar antwoorden op haat. Gisteren was Justin Vernon de schizofrene dokter die met een uiterst strikte maar effectieve behandeling alles even zachter deed aanvoelen. Bon Iver is akoestisch minimalisme en epileptische autotune. Het is terugtrekken in een boshut, maar ook PEOPLE in bruisend Berlijn. Het is houthakkershemden gecombineerd met die onafscheidelijke hoofdtelefoon. Het is ‘For Emma, forever ago’ en ‘22, a million‘. Het is genialiteit die ontspringt uit een enkele hersencel en moeiteloos een festivalcontext invult. Ook al was dat in onze streken alweer even geleden. De vorige Nederlandse festivalpassage was tien jaar geleden en op Belgische bodem kunnen we er zelfs niet meteen een verzinnen.
Bon Iver
Openen met ‘Perth’ zorgde voor het synchroon en duidelijk hoorbaar breken van ongeveer 20 000 harten en/of knieschijven. Zuchtjes van herkenning werden versmacht door de muur van intensiteit die ingezet werd. Dit zou geen setlist worden die je even goed gewoon even in je living op de platenspeler kan ensceneren. Alles wat we gewoon zijn om te horen werd omvergeblazen en normen met de kop het zand in geduwd. Van breekbaarheid was niet het kleinste greintje te bespeuren. Alle polarisatie ging verloren aan de brute kracht waarmee elk element op het podium ingezet werd. De nieuwe ijklijn was gezet en was een referentie voor de rest van de avond.
Vernon zorgde er persoonlijk voor dat niemand het zich te gemakkelijk maakte. De stenen van het wonderlijke ‘Towers’ werden keihard afgebroken door mokerslagen ’10 dEAThbREasT’ en ‘715 – CREEKS’. Alsof de hele weide opgeschud werd en het maar moest zien te doen met alles dat rondom zich weer op de grond terecht kwam. Die laatste song deed ons afvragen of het mogelijk is dat extreme autotune werkelijk emotioneel destabiliserend kan zijn. ‘Bloodbank’ was het bewijs dat je openstellen met de nodige kwetsbaarheid niets minder is dan een teken van moed.
Bon Iver
‘Calgary’ was de enige autotune-vrije toegift en met ’21 MOON WATER’ was er meteen antwoord over de emotioneel destabiliserende capaciteiten wanneer het wel weer aan de orde was. De laatste koppige tegenstanders werden met ‘The wolves (act I & II)’ op hun ongelijk gewezen. Zwaar affirmatief. “Bodies of water are good things to be around for humans”, zei Vernon starend over de roemrijke BKS-vijver, en als een doorleefde zeemeerman leidde hij zijn school aquatische volgelingen richting de laatste uitdeinende golven van de set. Leuk ook, die cover van dat bekende liedje van Birdy.
Het is gevaarlijk om mee te sluimeren in wat genormaliseerd geraakt. De sample uit ‘Iron sky’ van Paolo Nutini in ’33 GOD’ sneed met pijnlijke relevantie. Bon Iver ploegde gisteren onverbiddelijk het vlakke BKS-strand overhoop en wist precies waar hij elke zandkorrel nadien weer neerlegde, tegen alle berusting in. Justin Vernon for eerste minister.