Bodega maakt een sterk statement met een strakke show in de Botanique

Vorig jaar stond Bodega in mei in de ABClub als support voor Moaning, en ondergetekende was een van de zowat negenenzestig gelukkigen die zich door die wervelende passage liet verrassen. Na een minuut en twaalf seconden stond het al vast dat we bij een volgende doortocht van de band zeker en vast opnieuw van de partij zouden zijn. Gisteren was het dus zo ver, met deze keer een plaat onder de arm. Foto’s door Michelle Geerardyn

In de Botanique konden we genieten van maar liefst drie groepen. Gong Gong Gong is het vaste voorprogramma van Bodega tijdens de huidige tour, komt uit Peking en bestaat uit een gitarist en een bassist. Het duo zorgde voor een repetitief gitaargeluid dat aanvankelijk best aanstekelijk werkte. Zonder drum en met relatief weinig zang zetten de twee een vrij complete sound neer. Na een minuut of twintig begon de balans weliswaar in de richting van de eentonigheid te hellen. Gong Gong Gong kwam weg met een 10 op 10 voor sypmathie en enthousiasme. De muziek bleef daarentegen niet echt hangen.

Hetzelfde kunnen we in zekere zin zeggen over Ohmme, dat oorspronkelijk in de Witloofbar geprogrammeerd stond, maar op de valreep naar het podium van de Rotonde mocht verhuizen. Waar we bij Gong Gong Gong twee heren te zien kregen, maakten bij Ohmme twee dames de dienst uit, met op de achtergrond een enthousiaste drummer. Het concert kunnen we beschrijven als een kleine veertig minuten met twee gezichten. Enerzijds waren er grungy of uptempo songs als ‘Icon’ en de B-52’s cover ‘Give me back my man’ die spontaan aanzetten tot bewegen. Aan de andere kant verviel de band ook regelmatig in rustigere folky songs waarbij de verveling te vaak om de hoek loerde.

De groep waarvoor het merendeel van de bezoekers echt gekomen was, heet natuurlijk Bodega, en dit combo stelde allerminst teleur. De attitude straalde eraf vanaf de eerste seconde, met Nik E Ikki (echte naam Nikki Belfiglio) die centraal op het podium de meeste aandacht naar zich toezoog. Wild gesticulerend, bizar dansend, zingend en ondertussen ook nog fanatiek slaand op een hi-hat met daar nog een tamboerijn op, hield ze het midden tussen de strenge wiskundelerares en de goedlachse assistente die je de weg naar het sollicitatielokaal wijst.

De rest van de band was een bont allegaartje dat wonderwel samensmolt als er muziek werd gespeeld. Bodega Ben, voor de burgerlijke stand Ben Hozie, nam het gros van de lead vocals voor zijn rekening, en zong ook de beste songs als ‘How did this happen?!’, ‘Jack in titanic’ en ‘Name escape’. Nu ja, zingen was er niet echt bij, de woorden werden eerder gedeclameerd of gescandeerd in de ritmes die retestrak werden gedicteerd door de imposante drummer. De teksten zelf doorspekt Bodega overigens met referenties aan illustere collega’s. Regelmatig wordt leentjebuur gespeeld bij grootheden uit de muziekwereld met passages als “heaven knows I’m miserable now“, “dream up dream up let me fill your cup with the promise of a woman (sic)” en “Johnny B Goode” die tekstueel in de eigen nummers worden geïntegreerd.

Arty leek vaak het codewoord te zijn, de officiële functie van Nik E ikki in de band is zelfs art director, om maar te zeggen… Tegelijkertijd kwam de hele show hoe dan ook spontaan over, gemaakt maar niet geforceerd, zo je wil. Grote statements bleven achterwege, opvallende podiumattributen ook, de kunstigheid zat hem vooralsnog vooral in de details. De sfeer op het podium was voor interpretatie vatbaar. Keken we naar het begin van het einde, of net naar de start van een groot feest? Een groeiend drama of een explosie van geluk? Optimisten die we zijn, kiezen we toch maar voor de positieve variant.

Het geluid van Bodega was een amalgaam van veel herkenbare referenties, waar de leden een geheel eigen cocktail van brouwden. Energieker en overtuigender dan op plaat zou het ons niet verwonderen als de Amerikanen de voorbije jaren hier en daar wat plaatjes van Devo, Pixies, Pavement, Bis, Talking Heads, B52’s of Siouxsie and the Banshees hebben opgezet. Soms resulteerde dat in korte songs van anderhalve minuut, maar we kregen evenzeer lange uitgesponnen stukken van meer dan vijf minuten voor de kiezen.

Bodega speelde het voorziene uur ruim vol en ging met de bissen zelfs een beetje over de normale speeltijd. Was onze honger hiermee gestild? Zeker wel, omdat we ook beseften dat de groep hiermee door zijn repertoire zat. Aangezien er geen enkel zwak moment in de set zat, hadden we er anderzijds ook niet om getreurd als de New Yorkers er nog een nummer of drie hadden bijgelapt.

We hebben er goede hoop in dat de band deze zomer op een of andere weide in Kiewit zal staan. De geruchten deden gisteren alvast wild de ronde. Als ze bewaarheid worden, staat het nu al vast dat ondergetekende helemaal vooraan van het concert zal genieten. Wie er dan eventueel op hetzelfde moment geprogrammeerd zou staan, maakt geen bal uit. Bodega overtreffen wordt sowieso een huzarenstukje.