We wilden ze tellen, de mensen die het OLT Rivierenhof buiten zweefden. Maar ach, zoiets is onbegonnen werk als Big Thief net het beste van zichzelf gaf. Konden we wel bijhouden op ons telraam: zeventien nummers, anderhalf uur onvervalste prachtmuziek en een band in bloedvorm.
Tucker Zimmerman, een Amerikaanse folk artiest van 83 (!) jaar, verzorgde het voorprogramma. Om je een idee te geven: tijdens zijn eerste nummer speelde hij mondharmonica, iets waar hij mee was begonnen in 1965. Daarna volgde een nummer uit 1970. Met andere woorden: hier was een levende legende aan het werk. ‘Dream time’ werd opgedragen aan Adrianne Lenker. Toen Lenker en de rest van de band nadien opkwamen om enkele nummers met Zimmerman te spelen, was de cirkel rond. Het eindresultaat was meer een eerbetoon dan voorprogramma. Origineel, bloedmooi en bovenal vertederend.
Het was even de adem inhouden toen de groep enkele weken geleden het afscheid van bassist Max Oleartchik aankondigde. Gelukkig vervulde nieuwbakken bassist Justin Felton die rol met verve. In Big Thief heeft het namelijk nooit om ego’s gedraaid: “samenzijn” is er het sleutelwoord. In opener ‘Space and time’ werd dat zonneklaar. Ieder lid droeg stilletjes bij aan het delicate knutselwerkje. Ook tijdens de instrumentale jam op het einde overheerste niemand. Big Thief ging ons door hun sprookjesbos gidsen, maar deed dat altijd tezamen. ‘Forgotton eyes’ was nog zo’n sterk staaltje totaalvoetbal. “Everybody needs a home and deserves protection“, wenste Lenker ons allen toe.
‘Masterpiece’, een van de mooiste liefdesliedjes van het afgelopen decennium, miste wat momentum. Puike samenzang van Buck Meek en Lenker. Al werd er iets te veel op automatische piloot gespeeld. Het was pas tijdens ‘Simulation swarm’ dat de band er écht inkwam. Lenker vergat in het begin nog een stuk tekst. Alles viel echter op z’n plaats tijdens de outro. De band groovede samen een eind weg, prachtig om te zien. De officieuze aftrap was gegeven: nu kon het spelplezier écht beginnen.
Verrassing van de avond: het titelnummer van hun laatste album. Op plaat een abstract klanktapijt dat zich langzaam ontrolt. Live werd het een smerige lap country-grunge dat zijn tanden liet zien. De groep ontketende een gitaarstorm, raakte er zelf in verwikkeld en probeerde er zich uit te wurmen. ‘Adembenemend’ is het woord dat je zocht. Vanaf nu kreeg de set een grillig randje. Achter elke hoek kon er gevaar schuilen. Na elk poeslief refrein een oplawaai.
Tijdens vorige shows trok de band, gul als ze zijn, een blik nieuwe songs open. In Antwerpen was dat geen uitzondering. Hoewel ze als “try-outs” werden aangekondigd, overstegen ze steevast het niveau van probeersels. Sterker nog, in elke drumroffel, gitaarnoot of letter tekst school rotsvaste overtuiging. Big Thief speelde met volledige inzet, het moge duidelijk zijn. Het hypnotiserende eerste deel van ‘No fear’ diende als springplank naar een uitzinnige climax. Tijdens het huppelende ‘Strange’ mijmerde Lenker er op los. “One day we’ll be together“: het zijn woorden die ze het liefst in je oor zou fluisteren in een korenveld.
Nog een hoogtepunt dan maar? ‘Not’, zo’n slow burn waar je ons altijd wakker voor mag maken. De groep taste af, leek héél even de mist in te gaan, om dan ineens verschroeiend uit te halen. “It’s not the room / Not beginning / Not the crowd / Not winning“, klonk het moegetergd na de gitaarsolo van de avond. Zou het het beste nummer zijn dat Neil Young nooit schreef? Mogelijks. ‘Vampire empire’ bezong dat lastig goedje dat men “de liefde” noemt: “You turn me inside out and then you want me inside in“. Big Thief zat ergens tussen liefde en afkeer, troosten en vloeken, zalven en slaan. Ze zaten daar goed.
Afsluiter ‘Incomprehensible’ werd tijdens de bisronde nóg eens gespeeld. “I had to pee so bad, we played it too fast“, bekende Lenker. Daarna volgde nog een scatologisch avontuur dat ze als jongeling op het podium beleefde (“I told everyone I was on my period, but I’d totally peed myself“). Nieuweling ‘Grandmother’ sloot de boel definitief af. “We are made of love / We are also made of pain / Gonna turn it all into rock and roll“, klonk het. Zolang Big Thief die belofte vervult, ziet de toekomst er misschien niet zo slecht uit.
In de nabije toekomst kun je in OLT Rivierenhof ook nog genieten van Emma Ruth Rundle (18.8), Blonde Redhead + Sleater-Kinney (21.8) en Mdou Moctar + Phosphorecent (26.8). Tickets en meer info vind je op de website.