Crammerock is een festival van z’n tijd. Iedereen wil er blijkbaar zijn, maar ter plaatse vraag je jezelf af waar iedereen is. De organisatie overweegt ondertussen om de capaciteit nog verder op te trekken, maar de dubbelzijdige concerttent – er speelt afwisselend een band aan de noord- en zuidkant – puilde zelden uit. Zat iedereen dan toch echt in die Clubtent?
Foto’s door Caroline De Meyer
We schreven hier vorig jaar nog dat Crammerock de ideale samenvatting is van de Belgische festivalzomer. Die stelling bleef dit jaar overeind. Prominente Belgen als dEUS, Lost Frequencies, Coely, Intergalactic Lovers, Millionaire, Coely, The Van Jets, ‘t Hof Van Commerce en zeker afsluiter Arsenal kon je eerder deze zomer al op heel wat andere festivals aan het werk zien, en jonge gitaarhelden Sons en Equal Idiots deelden evenmin voor het eerst het podium. Eigenlijk stond gewoon quasi elke Belgische band met wat Studio Brussel-airplay geboekt, iets wat niet meteen de spannendste affiche oplevert. Gelukkig waren er ook enkele buitenlandse acts zoals Miles Kane en De La Soul om volk te trekken. Althans, dat dachten we. Ter plaatse bleek de interesse wel erg gering te zijn, en vooral bij De La Soul was het pijnlijk om te zien hoe de hiphoppioniers blijkbaar geen ring ring doen rinkelen bij het overwegend jonge publiek. Dat ze een vrij vergetelijke en belabberde show neerzetten, hielp natuurlijk ook niet. Miles Kane moest het dan weer hebben van zijn ontblote bast en radiohitjes om het publiek mee te krijgen, iets waar Seasick Steve er duidelijk te weinig van had. Hij deed wel een shoutout naar Black Box Revelation, die hij in het verleden al inlijfde als voorprogramma. Dan deed Air Traffic beter, al mag het teren op nostalgie na bijna een dik jaar wel stoppen. Tijd voor een nieuwe plaat?
Het waren vooral Hooverphonic en Anouk die de grote tent deden vollopen en tegelijkertijd de gemiddelde leeftijd deden stijgen. Want wie naar de toiletten of eetkraampjes afzakte, moest oppassen om niet in de generatiekloof te donderen die het terrein in twee deelde. In de Club stopten de beats nooit en mochten rappers al vroeg een feestje bouwen alvorens naar Laundry Day af te zakken. Het vernieuwde concept van dat nabijgelegen festival ligt door de omarming van hiphop meer en meer in het vaarwater van de Clubtent van Crammerock, maar het lijkt toch alsof Laundry Day het onderspit moet delven op basis van verkochte tickets. Crammerock toont zich assertief en wil nog verder groeien, nadat dit jaar de 35.000 tickets vlotjes de deur uitgingen. We vrezen alleen dat er daardoor nog minder spannende artiesten te zien zullen zijn. Niet dat we verwachten dat Crammerock hét ontdekkingsevenement van het jaar moet worden, maar we misten dit jaar dingen die ons echt nieuwsgierig maakten (die stonden mogelijks een paar kilometer verder op Villa Pace in Sint-Niklaas). Veel Belgische bands die hun kwaliteiten toonden, dat wel.
Crammerock 2019 vindt plaats op 6 en 7 september.