3 batterijen en/of 3 schamele euro’s (ter sponsoring van een stukje natuurgebied). Welke muziekliefhebber moest voor die prijs nog twijfelen om het weekend van 5 en 6 augustus naar Genk af te zakken waar het Absolutely Free Festival zoals elk jaar weer een uitstekende line-up wist samen te stellen? Opnieuw viel er een enorme verscheidenheid aan muzikaal geweld te bespeuren: van gevestigde, nationale waardes, over local heroes, tot zelfs enkele internationale toppers: voor elk was er wat wils ginds aan de voormalige Genkse mijnsite.
Een van die local heroes is een instrumentaal noise-/postrock-trio dat luistert naar de naam MANTIS (full disclosure: bassist Filip Tyskens is een Indiestyle-schrijver). Al zijn ze die titel ondertussen volledig aan het ontgroeien. Hun songs zijn immers retestrak en komen telkens staalhard binnen, alsof je een slag van een selfiestick in je ballen moet incasseren. Deze heren weten perfect hoe ze (relatief) rustige gedeeltes vol duistere riffs moeten afwisselen met muzikale mokerslagen waarop het onmogelijk is niet te headbangen. Hun eerste ep hebben wij intussen plat geluisterd en we hoopten in Genk dan ook eens wat nieuw songmateriaal te mogen aanhoren. Aan het eind van de set werd ons geduld beloond en kregen we een nieuw nummer voorgeschoteld, waarmee MANTIS opnieuw getuigde over een geheel eigen, doordringende sound te beschikken.
Crowd of Chairs‘ show werd voorafgegaan door een positieve live-reputatie, onder meer dankzij een overwinning in het muziekconcours De Beloften. Op Absolutely Free bewezen de drie jongens dat ze net zo makkelijk door Genk als door Gent kunnen razen met strak geregisseerde herrie, die hen toch wel onderscheidde van de andere groepen op de AFFiche (sorry not sorry). Telkens wanneer je dacht dat het trio intussen volledig op stoom was, wist de band er nog net een schepje bovenop te doen om je finaal te overtuigen. Zo werd de set gaandeweg ook steeds meeslepender en intenser, wat bekende dat het harde labeur van de Gentenaren duidelijk z’n vruchten af wierp. (Thomas)
De noise-liefhebbers werden weer eens goed bediend deze editie van AFF: met The Guru Guru stond er in de late namiddag opnieuw een nationale vertegenwoordiger van dit in Vlaanderen boomende genre geprogrammeerd. De prettig gestoorde, psychotische rock van The Guru Guru klinkt live altijd even verwarrend als intrigerend. Dat effect wordt niet alleen teweeg gebracht door de ingewikkelde songstructuren: ook zanger Tom Adriaenssens speelt hierin een grote rol. Het typetje dat hij neerzet, is er een van een compleet wacko, opgefokte maniak die rechtstreeks uit een psychiatrische instelling lijkt te komen. Een typetje dat hem toelaat met alles weg te komen. Mede dankzij hem word je als toeschouwer meegesleurd in de krankzinnige wereld van The Guru Guru, waar het altijd knusjes vertoeven is *kuch kuch*.
Zoals de naam deed vermoeden, had Cocaine Piss heel wat vuiligheid in petto. Met hun kolkend agressieve punksongs die de snoezige urine-prinses Aurélie Poppins gracieus aan mekaar krijste, lieten ze geen spaander heel van de XPRMNT-tent en gunden ze ons geen moment om tot adem te komen. Hun nummers duurden nooit veel langer dan een minuut, wat gezien de vaak eentonige riffs een gouden zet bleek. Twintig minuten voor tijd hield de band het al voor bekeken: de set leek dan ook voorbij voor ze überhaupt begonnen was. Zo liet dit gezellig, viertallig uitschot uit Luik het publiek volledig verdwaasd achter; voldaan, maar ook met honger naar meer van dit soort onversneden herrie.
Honger naar meer van dit soort onversneden herrie? Daar had AFF op geanticipeerd. Vlak na Cocaine Piss begaf al wie een voorliefde heeft voor lawaai en agressie zich naar de main stage om voor de zoveelste keer die dag aan het moshen te slaan: Raketkanon was deze keer hofleverancier van de nodige beukende drums en snerende gitaren. Pieter-Paul Devos, soms wel eens de Oost-Vlaamse Kurt Cobain genoemd, liet meteen merken dat hij de kanonnen voor een laatste keer in onbepaalde tijd wou doen knallen door tijdens de – voor die-hards ondertussen vertrouwde – opener ‘Herman’ onmiddellijk crowdsurfend het publiek onveilig te gaan maken. De toon was gezet, de moshpit gestart; de aankondiging van opnieuw een adembenemend Raketkanon-concert. Van ‘Judith’, over ‘Florent’, tot een ‘Nico van der eeken’, geen enkele hit ontbrak.
Daarnaast gaf Raketkanon de fans eveneens een glimp van een nieuw nummer, dat misschien wel eens te horen zou kunnen zijn op het aankomend gezamenlijk project van Raketkanon en Amenra. Leuk intermezzo was ook de acapella-versie van culthit ‘De befkapoen’ van underground-schlagerkoning Alex Verdi, een nummer waar Tom Waes alleen maar jaloers op kan zijn. Als kers op de kabaaltaart werd Aurélie van Cocaine Piss nog op het podium geroepen voor een romantische schreeuwballade met Pieter-Paul, om vervolgens idyllisch hand in hand te crowdsurfen. Met ‘Anna’ en ‘Suzanne’ werd dit ultieme mosh-feestje op gepaste wijze afgerond: eens te meer heeft Raketkanon zo bewezen dat zij en zij alleen de koningen van het Belgische noise-landschap zijn.
Als Raketkanon de koningen van het Belgische noise-landschap zijn, dan mag je It It Anita zeker de ministers of maarschalken noemen, of toch iets in die richting. Wie dacht na Raketkanon even uit te bollen in de XPRMNT-tent, kwam bedrogen uit. De noise van deze vier Luikse rotten was meer aan de rock-‘n-roll-achtige kant, doorspekt met indie-elementen, wat van It It Anita niet gewoon het zoveelste noise-bandje maakt. De agressie stond hier in vergelijking met de eerdere noise die we hoorden op een iets lager pitje, de dansbaarheidsfactor daarentegen scheerde met schijven als ‘Tacoma’ en ‘Imposter’ hoge toppen. Voor toeschouwers is het altijd leuk als de grenzen tussen podium en publiek vervallen en laat de XPRMNT-tent op AFF daar nu net de geschikte plaats voor zijn. Het was dit keer echter niet het publiek dat het podium besteeg, het podium kwam namelijk naar het publiek toe, toen de drummer besloot de laatste paar nummers tussen de fans te gaan kloppen. Qua showgehalte zat het ook hier dus helemaal snor, wat van It It Anita een meer dan waardige afsluiter van de XPRMNT-tent maakte.
Zo bleek de combinatie van opkomend lokaal geweld en gevestigde nationale waardes die AFF ons dit jaar bood opnieuw een voltreffer te zijn, met een nobel, ecologisch doel ter behoud van het Absolutely Free Forest daarbovenop. Daar kan ons Joke een puntje aan zuigen. Lang leve AFF!