Niemand die verwacht had dat een in bloemenslingers gehulde microfoon een voorbode kon zijn voor een goede show. Blijkbaar gebruiken niet enkel neohippies en bedroompop-songwriters het attribuut. Wanneer een kandelaar verlicht werd, het glas wijn gevuld werd en Bedouine in een roos, Victoriaans slaapkleed het podium opstapte, verdwenen onze vooroordelen meteen. En iedereen wist al dat haar songwriting veel echter is dan die plastieken bloemen.
Foto’s door Caroline Vandekerckhove
Bedouine promootte in de Rotonde van de Botanique haar recentste plaat ‘Bird songs of a killjoy’ helemaal solo met enkel een akoestische gitaar. Door de afwezigheid van de strijkers en blazers die de plaat zoveel karakter geven, lag alle focus op haar stem en de songteksten. Het gitaargetokkel was slechts begeleiding en vroeg amper de aandacht, maar was onmisbaar als fundament voor de songs. Slechts eenmaal probeerde ze toch een element van de arrangementen te integreren: tijdens ‘Sunshine sometimes’ floot ze de klarinet na. Een charmante poging, maar voor wie de plaat kent, klonken de arrangementen toch vooral in ons hoofd terwijl ze haar nieuwste materiaal speelde.
De zangeres uit Los Angeles eerde op ‘Echo park’ de wijk waarin ze woont, nadat ze zich genoodzaakt voelde om zich te verantwoorden met “I’m from the US, but I come in peace”. Als er één persoon is die rust en vrede uitstraalt, dan is het Bedouine wel. Ook haar Armeense roots kwamen aan bod in het nummer ‘Luys’, Armeens voor ‘licht’. Hoewel Engels haar moedertaal is, spraken haar ouders Armeens en noemde ze het een “not-so-native language”. Haar echte naam luidt dan ook Azniv Korkejian. In het Armeens klonk haar muziek plots veel wereldser. En al begrepen we niets van de tekst, het nummer werd nog warmer onthaald dan haar voorgangers, voor zover dat nog kon.
Op een drietal classics na – zo noemde ze de nummers van haar eerste plaat – werd ons vooral muziek van ‘Bird songs of a killjoy’ gepresenteerd: op ‘One more time’ en ‘When you’re gone’ etaleerde ze de veelzijdigheid en warmte van haar stem. ‘Matters of the heart’ bracht iedereen die het tot dan toe niet deed, aan het wiegen. ‘Under the night’ kwam er helaas solo niet sterk genoeg uit, maar duurde dan ook maar een korte twee minuten. Voor de bijna obligatoire cover in de set koos ze voor een vergeten nummer van Elton John uit 1970 ‘Come down in time’ van het album ‘Tumbleweed Connection’.
Helemaal solo voor een halfvolle Rotonde zocht Bedouine vaak contact met haar publiek en maakte ze er zo een intiem gebeuren van. Vlak voor ‘Dusty eyes’ riep ze alle aanwezige koppels op om te slowen, simpelweg omdat ze het leuk vindt om naar mensen te kijken die aan het kussen zijn. Ze had snel door dat dit best creepy overkwam. De beste slowers kregen zelfs een plaat als prijs. Na deze romantische danswedstrijd volgde ‘Bird’ als laatste nummer van de set.
Na een uur hing ze de gitaar weg en nodigde ze het publiek uit “for a chat and a hug, if you feel like touching other people tonight”. Opnieuw een beetje ongemakkelijk, maar met een schuldig lachje kwam ze er mee weg. De nummers waarbij we wat op onze honger bleven zitten, waren uitzonderingen in een ingetogen set vol geruststelling, een tikkeltje humor en veel goede songs als rode draad.
Bedouine is zondag 15 september te zien op Leffingeleuren.
In de Botanique kan je binnenkort terecht voor Teeth Of The Sea (13/09), Drahla (14/09) en Lydia Ainsworth (17/09). Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.