Wie vorig jaar de tournee rond elpee ‘I don’t know’ wilde meepikken, moest daarvoor helemaal naar het Cactus Café te Brugge. Met laatste worp ‘Mircotonic’ kwam het viertal uit Hull en Leeds naar de Botanique. Zij namen de vierkoppige groep Honesty mee als voorprogramma.
Een donkere Massive Attack-achtige intro, een uit het lood geslagen rookmachine en een gebrek aan licht op enkele luttele minuten voor de aanvangstijd, dwongen een groot stuk van het binnensijpelend publiek op de tast te werken. Blauwig licht en vier silhouetten tekenden zich stilletjes aan af. Het tafereel ontlook zich samen met de eerste noten van ‘Microtonic’. De lead-single bevat de typische ongedurige traagheid van hun debuutalbum. Er ontstond een perverse intensiteit zonder dat drummer Conor Murray een poot uitstak. In donkere elektronische opvolger ‘Clarkycat’ mochten de gitaren rusten. Ondanks dat die afwezigheid niet gevoeld werd – er was zang en synths, oké? – kon je eigenlijk stellen dat de ploeg op driekwart capaciteit zat.
‘Push/pull’ was het eerste nummer waarbij iedereen aan de bak moest. En dat werkte als een cue om iedereen in de zaal wakker te schudden. De spiralende gitaren vormden zich tot één grote soundscape waar Smith’s zang zich als boter in vermengde. Daarna kwam er weer een recent nummer: “this is about John on the ceiling”, verklaarde de frontman. ‘John on the ceiling’ kende een elektronische start, met terugkerende effecten en synths. De band wisselde hun set af tussen songs uit hun eerste en laatste album. Die breuklijn tekende zich langzaam af. Van hypnotiserend gitaarnoise naar geluid met elektronische invloeden, schurkend tegen Working’s Men Club, PVA of SCALER aan. De lijven in het publiek stonden echter stil, de hoofden heftig meeknikkend.
Tussendoor nam het viertal rustig de tijd om de gitaren te stemmen en iets tegen elkaar te zeggen. Niet dat het de vaart eruit nam, tijdens die pauzes was het publiek doodstil. ‘Be careful’ stipte een volgend hoogtepunt aan waarbij de herkenbare tingly-tangly gitaarlijntjes en de in duizend uiteen spattende lichtstraaltjes iedereen sterretjes in de ogen gaf. Wie minder sterke momenten van de set iets om handen wilde hebben, kon zijn blik laten rusten op Jordan Smith. Hij was op élk moment met gesloten ogen mee aan het grooven.
Het nummer ‘Infinity peaking’ kondigde ze knipogend aan als “also a song about John on the ceiling.” Hierin versmolten ze een snelle en trage component tot één geheel die net voor een schijnbaar hoogtepunt tot een einde kwam. Bdrmm toonde zich expert in het rammelen met tijd, zowel binnen een nummer als over het tijdsvak van een set. Rustige opbouwen en donkere soundscapes werden afgewisseld met snelle stoten tegen de cymbaal en shoegaze gitaargeweld. Met laatste song ‘Snares’ kwamen de beats per minuut bijna tegen die van drum ‘n’ bass-track aan. Het was alsnog een rustig moment voor Murray, die deze beats opwekte door middel van een computer.
Bij de biss sloeg frontman Ryan Smith een mea culpa. Hij excuseerde zich voor zijn “chill the fuck down” uitspraak, die was gericht aan enkele praters in het publiek. “But,” vroeg hij met een kamerbrede glimlach, “is anyone happy?”. ‘Happy’ en ‘(Un)happy’ eindigden in ‘Port’ waarbij geschreeuw overging in gitaar en vogelgeluidjes transformeerden in elektronische samples. En zoals bij een hypnose luidde de laatste noot het onzachte einde in van de set.
Bdrmm bleef alterneren tussen genres en sferen, waardoor jezelf verliezen niet helemaal vanzelfsprekend was. Tot danceclubvibes kwam het uiteindelijk niet echt. Daarvoor werden we bij het werk van de eerste albums iets te hard aan de grond getimmerd.
Binnenkort kan je in de Botanique Honeyglaze (29/04), Model/Actriz (16/05) en Blondshell (17/09) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.