In tegenstelling tot de afgelopen dagen, stond Rewire op dag 3 in het teken van uitzonderlijke bands en artiesten die eerder weinig elektronica in hun muziek implementeren. Onze favoriete momenten bestonden daarbij uit de intieme concerten van Astrid Sonne en Titanic – beiden in de Koninklijke Stadsschouwburg. Het orgelpunt van het festival was dan weer de fantastische show van Oneohtrix Point Never in de Grote Zaal van Amare. Lees daar hier meer over. Check hier meer verslagen over Rewire. Foto’s door Jan Rijk en Parcifal Werkman via Rewire.
-
Maya Shenfeld (door Parcifal Werkman) -
Maya Shenfeld (door Parcifal Werkman) -
Maya Shenfeld (door Parcifal Werkman) -
Titanic (door Jan Rijk)
Onze laatste dag op het gerenommeerde festival begon in Theater aan het Spui. Eén van de meest in het oog springende artiesten op de affiche moet wel de 26-jarige Schotse doedelzakspeelster Brìghde Chaimbeul zijn. Zaterdags had Chaimbeul al in de Lutherse Kerk gespeeld. Gisteren bracht de Schotse een speciaal stuk: ‘Where the Veil is Thin’. Maëva Berthelot en Temitope Ajose, twee performance artiesten en choreografen, vergezelden haar in het midden van de zaal.
Chaimbeul liet op haar Schotse smallpipes die kenmerkende klank klinken als een zoemende drone. Eerst meditatief, waar beide dansers in elkaars lichamen leken op te gaan en versmelten tot één bewegend geheel. Daarna gaf ze haar instrument eerder een psychedelische aard door zowel ritme als melodie in de pijpen te steken. Vraag ons niet hoe ze het deed, maar het klonk indrukwekkend. Zeker wanneer Berthelot en Ajose ritmisch stapje per stapje, steeds sneller de zaal rond gingen, creëerde het spektakel iets enerverend.
In de kleinere zaal van Paard mocht Tara Clerkin Trio op een tot de nok gevulde zaal rekenen. Broeierig voor een band die energie puurt uit intieme settings. De band fantaseerde er in de zaal op los met een allegaar van genres te benaderen. Jazz vat hoegenaamd niet de lading namelijk. Er schuilde krautrock, mistroostige ambient en etherische downtempo in hun muziek. Clerkin zélf prevelde hier en daar als een droompop-zangeres dan weer haar teksten.
Eén van de uithangborden deze editie was Goat (jp). Concerten van de band zijn steeds een hele ervaring en passen daarom perfect bij het festival. De band stond in een quasi halve cirkel gepositioneerd. Door de muur van versterkers die daar al waren gezet voor het concert van Sunn O))), kreeg je een knus gevoel. Alsof het podium, dat ook bomvol stond aan instrumenten, een pak kleiner was geworden. Het middenstuk van de show waarbij quasi enkel de twee percussionisten aan het woord waren, was wat vrijblijvend.
Wetende dat de band uiteindelijk maar zo’n drie kwartier in plaats van een uur heeft gespeeld, voelde de sectie een beetje doelloos. Technisch gezien was het wel knap om de muzikanten dermate ingewikkelde ritmes te zien produceren. Alleen verloren ze ons daar een beetje in. Toen na een dik halfuur de gitaar en blazer invielen, leek er eindelijk schot in de zaak te komen. Het laatste deel deed bij momenten wat denken aan Mattias De Craene’s band MDC III: tribaal, gemixt met ambient soundscapes komende van fluit en blazer. De gitarist liet z’n instrument dan weer brommen en klonk als een ijzingwekkende drone.
Maya Shenfeld (door Parcifal Werkman)
De verwachtingen waren hooggespannen voor Maya Shenfelds show. In het Danstheater van Amare presenteerde namelijk haar nieuwe album ‘Under the sun‘. Zoals vele artiesten op de affiche, bracht ze visuals mee ter ondersteuning van haar muziek. Op een gigantisch scherm werden de kleurrijke en trippy visuals van Pedro Maia geprojecteerd. Gezien het album deels werd geproducet in een Portugese marmergroeve, toonde Maia ons ook die mits verschillende effecten over gegoten. Muzikaal was het verder niet één van de meest interessante stukken die we over ons hebben laten waaien. Al toont dat vooral de weelde die we het afgelopen weekend al hebben ervaren.
Zij die Sunn O))) toch wat te overweldigend vinden, konden soelaas vinden bij Astrid Sonne. De Deense associeer je bijna automatisch met zeemzoete elektronica en art pop. Op het podium presenteerde ze ‘Great doubt’, haar nieuwste elpee. Hier schemerden vooral prachtige strijkersarrangementen door haar muziek. Live werd ze vergezeld door een celliste en een violiste die haar songs een bijna klassieke insteek gaven. Hier en daar liet ze elektronica wel eens kolken via een klein bakje vol elektronica dat ze had meegenomen. Elders zong ze vol overgave, niet qua volume maar in beleving. Haar teksten klonken persoonlijk, poëtisch en bijna romantisch.
Titanic (door Jan Rijk)
Vooraleer we collectief het weekend afsloten bij Oneohtrix Point Never, liet de organisatie ons nog even Titanic meepakken. De band, onder leiding van Mabe Fratti en Hector Tosta, niet de boot. Het kwartet, aangevuld met sax en drums, gaf een weemoedig kamerconcert. De belichting was, net zoals bij Astrid Sonne overigens, over het algemeen vrij dim verlicht. Fratti klonk begeesterend en dartelde van bossa nova in experimentele, doch huiselijke jazz.