Met protesterende tussenwervelschijven, grommende voetzolen en een hoofd overdonderd door Nick Cave And The Bad Seeds, was het even wachten op Alex en de zijnen. Internationaler hadden we het publiek nog niet gezien in de voorste – felbegeerde – rijen dit weekend. Engelsen en Nederlanders mengden zich mopjes makend of mopperend tussen de Belgen. Het was druk vooraan en duidelijk dat Werchter klaar was voor een laatste hoogtepunt. De headliners hadden tot dan al euforie en teleurstelling veroorzaakt. Tijd om na Arctic Monkeys de eindbalans van het weekend op te maken en te beslissen over de ultieme grote naam van Rock Werchter 2018.
Het festival werd afgesloten door een band waarbij alles gesmeerd liep. Terwijl The Killers ons nog net niet wegjoegen, wekte Alex Turner net bewondering op. “Die gast kan eigenlijk echt wel zingen hé?” merkte iemand naast ons op. Vooraleer ze dit jaar ‘Tranquility base hotel & casino’ uitbrachten, brachten de lads uit Sheffield vooral anthems en dansbaar materiaal. In de nummers van de jongste plaat staat Turners stem er plots naakt bij en hij bewees zondagavond dat hij daar vlot mee weg komt. Instrumentaal ook niets op aan te merken. Extra gitaristen en toetsenisten stonden zich bescheiden uit te sloven. Over dat laatste album gesproken: we waren niet laaiend enthousiast over die plaat, maar live werd de bedoeling van de wending helemaal duidelijk. Sorry Alex.
Van de uitsluitend mannelijke headliners op deze Rock Werchter was Arctic Monkeys de groep die het minste testosteron over iedereen wou neerstorten. Queens Of The Stone Age schopte tegen verlichte palen, terwijl Brandon Flowers iets wilde compenseren met een gigantische watertoren. Op de laatste avond van Werchter was er echter enkel plaats voor beheerste klasse op het podium. Af en toe eens een hand door het haar en een herschikking van de zonnebril, meer had Turner niet nodig.
Bindteksten zijn nog zo’n heikel punt geweest de afgelopen dagen. Tenzij je minstens even gevat bent als Mark Everett moet je je niet wagen aan eindeloze monologen (hallo Eddie Vedder) en mag je die ingestudeerde melige boodschappen voor jezelf houden (hey Josh Homme). “Why’d you only call me when you’re…” Droger dan de savanne waarin de Werchterweide veranderd was, werden nummers aangekondigd. Als je de doordringende blikken en de perfect geplaatste “fuck” tijdens ‘Do I wanna know?’ meetelt, dan hebben we het zowat gehad op dat vlak. This is Alex. Alex doesn’t do shitty talks during gigs. Be like Alex.
Als laatste sprong de aankleding van de show in het oog door de schijnbare afwezigheid ervan. Geen tricolore confetti van The Killers, geen Pearl Jam-lichtbollen, geen epilepsie-inducerende lichtshow zoals bij Nine Inch Nails, geen jungle op het podium zoals MGMT. Enkel ‘Monkeys’, alsof de polen al waren gesmolten. Alsof we zelf mochten invullen wat voor versie van de band dit was. Uiteindelijk werden we overtuigd door de simpliciteit waarin het solide optreden gehuld was, met het risico om wat routineus over te komen.
Na lang en ernstig overleg met mezelf heb ik besloten dat Arctic Monkeys de beste headliner was om Werchter dit jaar af te sluiten. Het ex aequo met die andere apen Gorillaz eindigde in het voordeel van de afsluiters door het statement dat ze maakten. Het werd geen bombastische openluchtversie van een doordeweeks indierockfeestje. Net als album ‘Tranquility base hotel & casino’ kon de show doorgaan als tegendraadse zet. Wars van wat iedereen verwachtte en niets minder dan een verademing in vergelijking met veel andere bands die we dit weekend zagen.