Voor aanvang van de show van Arctic Monkeys wachtte ongeveer het hele publiek in spanning af: zouden ze nu die nieuwe plaat uitgebreid gaan spelen, of gaan ze voor de hits? Na een voorspelbare start met single ‘Four out of five’ werd echter al snel duidelijk dat de tegenstanders van ‘Tranquility base hotel & casino’ zich geen zorgen hoefden te baren. Alex Turner stak het vuur aan de lont met een verschroeiend ‘Brianstorm’, gevolgd door een pompend ‘Don’t sit down ‘cause I’ve moved your chair’. Intussen maakte Turner duidelijk dat het menens was door zijn croonerzonnebril te dumpen en in over te gaan naar volle rockstermodus.
Voor een simpele backdrop die intussen zelfs enkel meer ‘monkeys’ spelt, drukten de Britten door met een euforisch onthaalt ‘I bet that you look good on the dancefloor’. We waanden ons aanbeland op een uiterst aangename best-of van Arctic Monkeys met de aansluitende, strakke versies van ‘5o5’ en ‘Why’d you only call me when your high’. Tussen die hele hitparade werd het enkel nog pijnlijker duidelijk dat niemand Arctic Monkeys op een festival bezoekt voor hun nieuwe album. Tussen de sterke set viel de, nochtans uitstekende, titeltrack plat, alsook andere nieuwe nummers ‘One point perspective’ en ‘Star treatment’. Hoe dan ook, met publiekslievelingen ‘Do me a favour’ en ‘Pretty visitors’ dachten de wereldsterren ook aan fans van het eerdere uur, en met de aankondiging “We are going back to square one” zetten ze het tijdloze ‘The view from the afternoon’ uit hun debuutalbum in.
Arctic Monkeys blijft echter op zijn sterkst als Alex Turner op zijn meest charismatisch de nummers van ‘AM’ brengt. ‘Do I wanna know’, ‘One for the road’ en ‘Arabella’ blijven de échte festivaltrekkers waarbij een complete weide kan losbarsten zoals dat hoort bij een headliner. Zeker afsluiter ‘R u mine’ bewijst keer op keer zichzelf live als meezing, meespring en meeluchtgitaar moment. Wij zijn enorm dankbaar dat ze hun hoogtepunten aan songwriting nog steeds respecteren door ‘Cornerstone’ en ‘Crying lightning’ te brengen, maar het verschil aan publieksreactie is toch duidelijk.
Arctic Monkeys is intussen een volbloed festivalheadliner. Alex Turner kronkelt als geen ander met een gitaar over een podium en de band is immer foutloos en strak. Niemand had het nog durven voorspellen ten tijde van ‘Suck it and see’, maar zelfs na een relatieve flop als ‘Tranquility base hotel & casino’ maakt Arctic Monkeys nog steeds aanspraak op grootste rockband van het decennium (sorry, Imagine Dragons).
