De vorige festivalpassage van Alex Turner en de zijnen dateert van Rock Werchter 2018. Toen stonden ze er met hun ‘Tranquility base + casino’ tournee. Nu hebben ze nieuw materiaal klaar, maar daar hebben ze jammer genoeg geen noot van gespeeld. Dat kon echter de pret niet bederven, want Arctic Monkeys… Dat kan niet mislopen, toch?
Opkomen doen ze met theatrale big band jazz ‘Here’s That Rainy Day’ van Stan Kenton and His Orchestra, om dan meteen erin te vliegen met ‘Do I wanna know’ vanop het immens populaire ‘AM’. Het album dat de jonkies van weleer definitief katapulteerde naar het wereldsterrendom. Het was geen verschroeiende start, echt slecht was het ook niet. Op naar het volgende dan, dat was ‘Brianstorm’, een rechttoe rechtaan vintage Arctic Monkeys-track. Alleen… het rommelde wat.
De tussenpauzes haalden de vaart uit het optreden. Er was weinig tot geen interactie met het publiek en er was vaak een gitaar die nog wat nonchalant aan het nazoemen was. Het leek Turner niet zo veel uit te maken of hij op de maat zong of ernaast. Ofwel zong hij opzettelijk één of enkele tellen naast de maat, iets wat wel kan, à la artistieke vrijheid. Niet de hele show lang, en niet zo nonchalant. Alsof hij in de backseat zat van z’n eigen band en nooit eens het wiel stevig naar zich toe drukte. Waar is de seks, Alex? De man is bovendien ook al beter bij stem geweest.
Eén van mijn favoriete nummers (en velen met mij vermoed ik) van de Monkeys is ‘505’. Het moest de grootse apotheose zijn van de reguliere set, en bij uitbreiding van Pukkelpop toch. Wel, ‘505’ werd gestript tot een zielloze versie waar Turner het vertikte om zich aan de timing van de studioversie te houden voor zijn zanglijnen. “But I crumble completely when you cry” klonk nog nooit zo onverschillig. Sneu.
Omdat we zeker geen ‘One point perspective’ willen verkondigen. De mening van een jongedame die de main stage vroegtijdig verliet en langs me voorbijliep: “Oscar and the Wolf was beter dan dit”, klonk het beteuterd. Dat zal waarschijnlijk zo geweest zijn. Zou er een reden waarom ze geen nieuwe nummers spelen? De setlist van zondag leek erg hard op die van Rock Werchter, intussen alweer vier jaar geleden. Een gemiste kans en ook wat lui. Was er geen tijd om andere nummers repeteren, en kregen we maar een flauw afkooksel in de plaats?
Op weg naar huis bleef de show malen: Slecht gepositioneerd? Was het geluid werkelijk zo slecht afgesteld? Hadden ze gewoon een slechte dag? Was het vermoeidheid? Te hoge verwachtingen? … De radio bood enigszins soelaas op de terugrit met opnames van de set die pas afgelopen was, al klonken ook dié nog steeds slapper dan we gewoon zijn. Ook op Lowlands en Sziget eerder deze week, waren er ontgoochelde fans en klonken dezelfde bekommernissen. Dit was niet de afsluiter die het fantastische Pukkelpop na vier dagen had verdiend. Veel vragen na dit optreden. Eén daarvan: wat met het nieuwe werk dat er zit aan te komen? Er ontstaan twijfels rond de boys uit Sheffield. Hopelijk kunnen ze alle kritiek pareren en binnenkort opnieuw gracieus als een feniks uit de as herrijzen.