Hoe omschrijf je iemand als Angel Olsen? Ze is groots en tegelijk intiem. Extravert, toch timide. Fragiel, doch vastberaden. Luid en toch zo stil. De Amerikaanse valt niet onder een noemer te plaatsen. Als een kameleon werkte ze zich gisteren door de setlist die reikte van ‘Halfway home’ en ‘Burn your fire for no witness’, via ‘My woman’ tot haar meest recente werk ‘All mirrors’. Vergezeld door een live band, bereikte haar stem elk paar oren aanwezig in de Roma in Antwerpen.
De opwarming werd verzorgd door Hand Habits. Hen zagen we vorig jaar al passeren als voorprogramma van Weyes Blood tijdens Les Nuits in de Botanique van Brussel. Waar zij ons toen niet echt wisten te bekoren op muzikaal vlak, werd er een serieuze evolutie afgelegd tussen toen en gisteren. Ze stonden meer vastberaden op het podium, vocaal werd een properder werk afgeleverd en de bindteksten toonden meer de artiest achter de muziek. Evenwel was Hand Habits op muzikaal vlak de perfecte voorganger voor iemand als Angel Olsen. Dezelfde zalvende stem, teksten en presence. Maar het niveau van hoogpriesteres Olsen haalden zij echter nog niet.
Om klokslag negen uur kleurde het podium blauw en bestegen muzikanten en de Amerikaanse zangeres het podium. Het titelnummer van laatste lp ‘All mirrors’ legde het publiek het zwijgen op en sprong gewillig in de handpalm van Angel Olsen waar het anderhalf uur lang met plezier vertoefde. Hoe gewichtig haar muziek ook klinkt en hoe sterk haar teksten de uithoeken van het emotionele spectrum ook mogen ontdekken, de vrouw achter de muziek en woorden is alles behalve gewichtig. Een olijk persoon die graag wat lacht met haar bandleden, oprecht een praatje wil slaan met haar toeschouwers en zichzelf vooral niet te serieus neemt. Zo gaf ze een shout out naar haar beste vriendin die haar merch verkocht, volgens Olsen iemand zo “bad ass that she will definitely kick your ass”.
Het is dankzij deze luchtige intermezzo’s dat de zware stof die haar muziek behandelt (existentiële crisissen, verloren liefdes, depressie, etc), verteerbaar blijft en dat dergelijk concert een genot is om bij te wonen. Het creëert een extra, aangename dimensie aan muziek die op zich al gelaagd is. Een gezonde portie zelfrelativatie en humor deed nooit iets of iemand kwaad.
Na enkele nummers van haar meest recente werk, gooide ze het helemaal terug naar haar eerste langspeler ‘Half way home’ om nadien verder eerder uitgebracht werk te verkennen. We hoorden ‘Shut up kiss me’ van het fenomenale ‘My woman’ die voor een serieuze dosis pit zorgde. Evengoed een moment dat Olsen bewees meer in haar vocale macht te hebben dan het rustige timbre waar haar laatste plaat veelal uit bestaat. Ook ‘Burn your fire for no witness’ en album ‘Phases’, de zogenaamde B-kant van ‘My woman’, kregen wat liefde. Maar de emotionele gut punch hield Olsen voor op het einde met een speciale, herwerkte versie van ‘Windows’ als voorlaatste nummer. Een nummer dat het hart zalft en tegelijkertijd ook in duizend stukjes breekt.
Waar we in het begin verwezen naar het publiek dat zich gewillig in de handpalm van Olsen nestelde en daar uit at, smachtte het publiek naar meer. Waar ‘Endgame’ de eerder ingetogen afsluiter was, was ‘Chance’ het vuurwerk. Niemand die hierna nog durfde te beweren dat de Amerikaanse geen dragende stem heeft. Van begin tot ze voorgoed van het podium verdween, vielen monden in het publiek open van verstomming.
Angel Olsen bracht gisteren magie mee naar Borgerhout. Een concert waar er maar een handvol van bestaan. Net zoals haar albums, haar muziek en haar teksten, was haar live passage een authentiek anderhalf uur dat door niemand anders dan zijzelf had kunnen worden gemaakt. Nu is het aftellen naar haar volgende album, naar haar volgende tournee. Voorlopig teren we nog even verder op ‘All mirrors’ en al het prachtige dat er aan voorafging.
In De Roma treden binnenkort ook nog John Prine (18/2), Damien Jurado (20/2) en Brihang (27/2) op. Een volledig overzicht kun je vinden op de website van de zaal.