Ken je de bekende scène uit ‘The wizard of Oz’ waar Dorothy voor het eerst Oz binnenwandelt en het scherm van zwart-wit overschakelt naar kleur? Iets gelijkaardig voltrok zich donderdagavond in de AB. Enig punt van verschil: de uitverkochte zaal stond op het punt de kleurenwereld in te ruilen voor eentje vol donkerte, verlies en Weltschmerz. De wereld van Amenra.
In naslagwerken over de Belgische muziekgeschiedenis verdient Amenra op zijn minst een eigen hoofdstuk. De metaltrots uit Kortrijk kanaliseert al sinds 1999 hun lijden in intense muziek die mensen dichter bij hun persoonlijke catharsis brengt. Wars van alle commerce wist de groep een steeds groter wordende groep volgelingen achter zich te scharen. Het hoeft dus ook niet te verbazen dat de band in geen tijd twee keer de AB uitverkocht.
De groep blijft 25 jaar na oprichting nog altijd trouw aan de underground-ethiek van hun beginjaren. Daarom werd er hun collega’s van het Mechelse Psychonaut een plaats in het voorprogramma geschonken. Een slimme zet, want de post-metal van het drietal was energieker en beukte meer dan die van Amenra. Wie nog energie kwijt moest zien te spelen voor het hoofdoptreden was hier dus aan het juiste adres. Vooral klassieker ‘The fall of consciousness’ kon op herkenningsapplaus rekenen en werd zelfs spontaan meegezongen door het publiek. Een laatste moment van tederheid vooraleer Amenra het podium besteeg.
Verassend beeld: tijdens opener ‘Voor immer’ uit hun laatste album ‘De doorn’ stak zanger Colin H. van Eeckhout een potig stuk Nederlandse tekst af. Zijn gezicht was naar het publiek gericht. Pas halverwege nam hij zijn vertrouwde pose aan en draaide hij zich met zijn rug naar de zaal, het teken dat het menens werd. De vocale uithalen en verpulverende climax die volgden, tekenden voor de eerste hoogtepunten van de avond. In handen van een minder bekwame band zou dit vroeg pieken zijn geweest. Bij Amenra was het slechts een opstapje naar Iets Groters.
“Hand me the razor/Feed me the pain“, fluisterde van Eeckhout getormenteerd tijdens ‘Razoreater’. Het zijn tijdens die momenten van ogenschijnlijke stilte dat Amenra op zijn gevaarlijkst is: aftastend naar je pijnpunten, om ze tijdens hun uitbarstingen in te blijven duwen tot je brak. ‘A mon âme’ was nog zo een staaltje venijnige osteopathie. Het besloop je langs achter, viel binnen met de vriendelijkheid van een stortram en liet je geradbraakt achter. Het maakte niet uit hoeveel emotionele bagage je met je meetorste. De groep wist je namelijk hun pijnen zodanig te abstraheren dat je niet anders kon dan meeleven.
De deur stond open, dus trappen we hem gelijk in. ‘A solitary reign’ werd het hoogtepunt van de avond. Waarom? Omdat de band voor de eerste en laatste keer de pijngrens overschreed en de verlossing binnen handbereik leek te liggen. Loepzuivere zang van van Eeckhout, perfect gecounterd met gutturaal geschreeuw van bassist Tim De Gieter. Bovendien deden de verschroeiende gitaarlijnen het wolkendek openbreken. Voor eventjes dan, want zodra het Nirvana in zicht kwam, hervatte de band de staarwedstrijd met hun zielenroerselen.
Tijdens ‘Diaken’ sloeg Van Eeckhout als vanouds aan het schaduwboksen met zijn demonen. Gaandeweg incasseerde hij onzichtbare rake klappen en ging finaal door de knieën. Het zichzelf geselen met de microfoondraad tijdens ‘Am kreuz’ liet er geen vergissing over bestaan: dit was geen optreden, maar je reinste boetedoening.
En dan: licht uit. Licht aan. Band weg. Geen bisnummers, geen bindteksten, geen toegevingen. Amenra nam je bij je nekvel vast. Het sleurde je mee op een reis naar het einde van de nacht en liet je moederziel alleen achter op de eindbestemming. De terugreis was voor je eigen rekening. “There’s no place like home“, concludeerde Dorothy na haar uitstapje naar Oz. Beëindigen wij ons reisverslag mee: er is geen andere band zoals Amenra.
Vanavond staat Amenra nogmaals in Ancienne Belgique, hopeloos uitverkocht uiteraard. De band doet volgend jaar hetzelfde kunstje over op 27 en 28 maart (tickets & info).