Het Nederlandse festival heeft in dit pandemiejaar een heuse online editie ineen gebokst. Grauzone vindt normaal plaats in Den Haag en wist gespreid over 2 dagen zo’n 40 artiesten uit te nodigen voor een online editie. Op vier verschillende kanalen kun je dit weekend terecht voor de betere post-punk, rock en andere gerelateerde genres van de Lage Landen. Amenra bracht er een ingetogen doch beklijvende akoestische set terwijl de jongere garde onder leiding van De Nooit Moede, Global Charming en King Hannah imponeerden.
Op DEEWEE bracht hij tot nu toe al twee 7 inches uit en staat sinds enkele jaren constant mee op de planken bij Charlotte Adigéry. Sinds de pandemie is Bolis Pupul zich na al die jaren beginnen focussen op eigen materiaal. Na een reis die hij maakte naar Hong Kong, is de inspiratie gekomen om daar een album rond te maken. In het interview vooraf gaf de man mee dat de plaat nog niet voor dit jaar zal zijn. Al zou er deze zomer misschien wel al nieuwe muziek in de lucht kunnen hangen. Op Grauzone bracht Pupul een tweetal nummers die vrij sterk waren geïnspireerd op het Kraftwerk van de jaren tachtig met een synthpop-twist. Tien minuten was vrij kort, hoewel de man in het interview verklapte volgend jaar zeer graag terug te willen komen. Wie weet mogen we dan in levende lijve iets langer dansen.
screenshot King Hannah
Voor de liefhebbers van Duyster en mensen met een goed lijstjestijd geheugen, moet King Hannah meteen een belletje rinkelen. De Britse band bracht namelijk afgelopen jaar een fraai eptje uit en breidde daar met single ‘State trooper’ een mooi vervolg aan. Live klonk Hannah Merrick alvast even betoverend als op plaat. In doorbraaknummer ‘Crème brûlée’ schemerden die shoegazey-gitaren heerlijk door terwijl ze in een ander nummer bijna postpunk benaderden. Hoewel de band wat ongemakkelijk in een schijnbaar repetitiekot stond geposteerd, maakten Merrick en co bijzonder veel indruk.
Het Amsterdamse Global Charming kwam evenwel sterk voor de dag. In het interview met de band vooraf schonken ze ons een blik vanwaar de band kwam, hoe ze zijn beïnvloed en wat voor nummers ze brengen. De knotsgekke art rock van Talking Heads was van bij het begin herkenbaar. Zo stond op ieder lid hun microfoon een venster gezet die hun hoofden uitvergrootten. Hoewel de banaliteit tot in hun outfits te zien was, was de muziek snedig, afgewerkt en genre verbindend. De band deed bij momenten een beetje denken aan Squid die dat eveneens zo moeiteloos lijken te kunnen.
screenshot Global Charming
Nog uit Amsterdam, kwam Spill Gold experimenteren met krautrock, triphop en allerhande soorten trippy electronica. Het duo deed met hun bezwerende mix aan allerhande artiesten en invloeden denken. Toch waren zangeres Jessica Tucker en drumster Nina De Jong aardig en authentiek. Hoogtepuntje was toch wel ‘Highway hypnosis‘ van hun nieuwe plaat die vorig jaar werd uitgebracht.
Waar velen deze editie het meest naar uitkeken was waarschijnlijk de akoestische set van Amenra. De band mocht er net zoals op Dunk! Festival, dat ook een online editie had voorzien, het langste slot van het weekend innemen. De set werd opgenomen in de kerk van Rozebeke. Het gebouw is het atelier van Johan Tahon, waarvan we tijdens enkele andere concerten evenwel beeldhouwwerken van konden zien. Na beklijvende cover van Portisheads ‘Roads’, schaarde de band zich in een cirkel om aan hun set te beginnen. ‘Razoreater’ was het eerste wapenfeit dat – hoewel ingehouden – de nodige portie kracht en emotie met zich meebracht. Geen pekzwarte gitaren die tegen walls of noise aan kletsen, maar pure kwetsbaarheid.
screenshot Amenra
Voor de akoestische set had de band overigens een violiste meegenomen die tijdens ‘Plus pres de toi’ meteen haar meerwaarde bood. De arrangementen waren een mooi alternatief voor de anders zo meedogenloze riffs die op ons worden afgevuurd. ‘Nowena 9.10’ kreeg diezelfde prachtige toevoeging. Daarnaast bracht de band een aantal Nederlandstalige nummers. Niet ‘Het dorp’, maar wel Zjef Vanuytsel’s ‘De zotte morgen’ passeerde de revue. Daarenboven werd voor de eerste keer hun nieuwe single ‘De evenmens’ in een uitgeklede versie gebracht en werd een nog onbekend (nieuw?) nummer gespeeld. De band besloot uiteindelijk met ‘To go on.: and live with out’ waar Van Eeckhout mee het gezelschap kreeg van de violiste. Van Eeckhout emotioneerde en beklijfde met zijn breekbare gezangen.
De avond werd nadien terug in zijn element gebracht door Sylvie Kreusch. Ze zette haar set in met een onuitgebracht donker tragi-pop nummer om nadien de dansvloer open te gooien met het opzwepende ‘Flaunt it, try it!’. Het verloop van de set bleef evenwel schipperen tussen sensueel drama en melancholiek meedeinen. De show bracht zoals enkele anderen een enorme blik over wat er de komende maanden allemaal uit de bus kan komen vallen. Voor dat langverwachte debuutalbum zitten namelijk veel mensen naar uit te kijken.
screenshot Sylvie Kreusch
Tot slot speelde De Nooit Moede zowaar één van z’n allereerste concerten sinds het ontstaan van de band. Daarnaast kon Rumours éindelijk die zwaarmoedige ep ‘How many roses‘ die voor de pandemie uitbrak werd uitgebracht voorstellen. Beide bands brachten elk hun manier een stukje jaren tachtig terug naar onze huiskamers. De ene al wat meer recht-toe-rechtaan met klanken die deden denken aan de beginjaren van My Bloody Valentine en The Cure. Mannaerts en co klonken laveerden dan weer fraai langs de mazen van de electronica en druilerige synthpop.
Wie wil kan de concerten van afgelopen weekend herbekijken via de website van het festival.