Ze zakken zelden af naar ons land, maar wanneer er Strokes-leden op een Belgisch podium staan laten ze wel telkens een stevige indruk na. Was de passage van Julian Casablancas vorig jaar nog een ode aan de chaos, dan koos Albert Hammond Jr. gisteren voor een iets conventionelere aanpak. Hij deed dat echter met zoveel flair en goesting dat stilstaan onmogelijk werd.
-
Albert Hammond Jr -
Albert Hammond Jr -
Albert Hammond Jr -
Albert Hammond Jr -
Albert Hammond Jr -
Albert Hammond Jr -
-
Op 30 november speelden Albert Hammond Jr. en Tempesst in de Botanique. Jens De Meester stond paraat om foto’s te nemen, het verslag is van Mattias Goossens
Het deed deugd om opnieuw de Botanique te betreden. En al waren de verhoogde veiligheidsmaatregelen duidelijk nog van kracht, het belette de bezoekers niet lachend te verbroederen aan de toog. Het verbod op rugzakken in de zaal zorgde er evenwel voor dat we heel wat tijd verloren aan de vestiaire en daardoor voorprogramma Tempesst haast volledig misten. Een spijtige zaak, want de twee nummers die we nog konden meepikken klonken als een geslaagde mix van weidse rock met psychedelische franjes. De invloed van Tame Impala lag er in aflsuiter ‘Tidal wave’ wel vingerdik op, en indien de groep echt wil doorbreken zullen ze iets origineler uit de hoek moeten komen.
‘Momentary masters’, het derde album van Strokes-gitarist Albert Hammond Jr., ging dit jaar wat onopgemerkt voorbij. Nochtans tovert hij ook op z’n soloplaten met schijnbaar veel gemak catchy riffs uit z’n vingers, en na zeventien jaar op een podium te staan, klinkt zijn kenmerkende geluid ondertussen erg vertrouwd in de oren. Al die jaren naast Julian Casablancas hebben Hammond duidelijk beïnvloed in zijn eigen frontmangedrag. Aanvankelijk liet hij zijn gitaar onaangeroerd op z’n rug hangen en focuste hij zich helemaal op de zang, die deed denken aan een afgeborstelde versie van Casablancas. De begeleidende muzikanten vervulden hun rol met verve en het viel al snel op hoe goed ze op elkaar waren ingespeeld, waardoor hun frontman moeiteloos kon soleren waar het hem uitkwam.
Hammond voelt al lang niet meer de nood om te bewijzen dat hij meer is dan de gitarist van een invloedrijke rockband en toonde met een grote selectie nummers uit zijn drie soloplaten dat hij genoeg eigen materiaal heeft om meer dan een uur te boeien. Die ene fan die het toch niet kon laten om met een Strokes-shirt naar de show te komen werd al vrij vroeg gespot kreeg een beleefd “I like your shirt, it’s a keeper”. Na de vroeg uitgespeelde troef die ‘GFC’ is, werd het tempo de hoogte in gejaagd met het hitsige ‘Caught by my shadow’ en een bezeten uitvoering van ‘Touché’. Oudere nummers kregen een ietwat aangepaste aankleding om zo beter aan te sluiten bij het nieuwe materiaal. Dat zorgde voor overwegend naadloze overgangen, al kwamen zo bepaalde opeenvolgende nummers wat eentonig over. Tussendoor was er weinig adempauze, al werd er regelmatig een plectrum in de zaal gemikt.
Wat bovenal opviel was de energie waarmee de band op het podium stonden. Zoals ze zelf aangaf in de bisronde: niet slecht voor een maandag. In de bisronde werd met ‘Blue skies’ nog een ingetogen rustpuntje ingelast tussen het onstuimige ‘Drunched in crumbs’ en afsluiter/meezinger ‘Holiday’. Ondanks dat hij op plaat niet altijd kan overtuigen, maakte Albert Hammond Jr. er live wel een memorabele avond van. Dat we het niet eens erg vonden dat er geen enkel Strokes-nummer passeerde zegt genoeg.
Lees hier onze review van ‘Momentary masters’
In de Botanique kan je binnenkort terecht voor o.a. Willis Earl Beal (14.12), Elliott Moss (15.12) en Joy Wellboy (17.12). Alle info en tickets vind je op de website van de zaal.