Het voorbije decennium is 65daysofstatic uitgegroeid tot een van de meest toonaangevende postrockbands ter wereld. Dat ontging ook gameproducent ‘Hello Games’ niet. Met een soundtrack voor het ambitieuze videogame ‘No man’s sky’ in de achterzak, daalde het Britse viertal gisteren neer in de Botanique. Wij zagen dat het goed was.
Om te beginnen werd ons Thought Forms voorgeschoteld, een sterk gescout voorprogramma. Galmende postrockgitaren verdronken gracieus in een doommetal-sfeer terwijl nu eens een zanger, dan weer een zangeres klagerig donkere woorden het enthousiaste publiek in spuwde. Tien op tien voor sfeer en duisternis, terwijl bovendien de muzikale vlagen stevig aankwamen. Een band om in de gaten te houden.
65daysofstatic heeft ‘postrock’ altijd erg breed geïnterpreteerd. Dat ze bombastische electronica nooit geschuwd hebben werd ook live al vanaf de eerste song duidelijk. ‘Monolith’ leek qua sfeer verder te bouwen op het voorprogramma, tot de dreunende synths ons wakker schudden. De mix van scheurende gitaren en hyperactieve electronica werd nog intenser tijdens ‘Crash tactics’. Even leek het alsof we in een Nine Inch Nails-show verzeild waren geraakt. De Britten toonden zich vakmannen die hun jeugdig enthousiasme nooit verloren zijn. Hoe drummer Rob Jones bijvoorbeeld anderhalf uur lang zo de ziel uit zijn lijf heeft kunnen slaan is ons een raadsel.
‘Retreat! Retreat!’ was een van de weinige songs op de avond waarin gitaren het enige hoofdbestanddeel waren, al was het daarom niet minder intens. Naar het einde toe stak ook een klassieke pianosound nu en dan het hoofd eens boven water. Zo bezorgde postrock-anthem ‘Radio protector’ ons vijf minuten lang kippenvel. Afsluiter ‘Safe passage’ begon eveneens met ingetogen toetsen, om even later om te slaan in een bombastische maar o zo grootse wall of sound à la M83. Hoogtepunt was echter ‘Unmake the wild light’, een perfect uitgebalanceerde collage van alle gezichten van 65days.
De bescheiden speech van Joe Shrewsbury over Europa, Trump en de aanslagen in Parijs (die exact een jaar geleden plaatsvonden) was een van de weinige verbale contacten met het publiek, en dat paste perfect binnen de uiteindelijke moraal ervan. Over zulke zaken valt weinig te zeggen, het is de muziek waarmee het viertal iets moois probeerde over te brengen op de fans. Dat is ook hoe wij het aanvoelden. De muziek van 65daysofstatic zei zoveel zonder woorden te bevatten. Bovendien kon iedereen net door dat gebrek aan woorden het geheel op zijn persoonlijke manier inkleuren. En god, wat een intense kleuren waren dat gisteren.
De Botanique programmeert binnenkort o.a. The Japanese House (18.11), Hooton Tennis Club (19.11) en Hazel English (24.11). Alle info & tickets vind je op de site van de zaal.