30 Lianne La Havas – Paper thin
Meer dan ooit toont Lianne La Havas haar meest fragiele kanten op haar meest authentieke album. ‘Paper thin’ geeft met het constante, sobere ritme alle ruimte aan La Havas’ zeemzoete soulstem, die we nog steeds niet genoeg kunnen prijzen. Het is een nummer voor achter gesloten deuren en wij hebben het geluk dat we een blik in dat persoonlijke dagboek mogen werpen. Op ‘Paper thin’ is het geluid zo min mogelijk uitgewerkt, om alle aandacht naar de lyrics en de sfeer van vertrouwen te laten gaan. (Gertie)
29 Arlo Parks – Eugene
Genomineerd voor de BBC Sound 2020: check. Bijna elke single in de Plonsjes-lijst: check. Memorable (uitverkochte) headliner-show in de Botanique: check. Arlo Parks blijft verbluffen met haar soulstem en groovende gitaren. In ‘Eugene’ toont de jonge Zuid-Londense haar introspectieve kant en legt ze de pijnlijke ongemakken die voortvloeien uit de vage lijn tussen platonische (vriendschappelijke) en romantische liefde bloot. We zeiden het al, en we zeggen het nog eens: generatie Z-goud. (Eva)
28 Arca – KLK (feat. Rosalía)
De samenwerking met Kanye West ligt al een tijdje in het verleden, maar Arca hoeft niet veel moeite te doen om een meer hedendaagse ster te strikken. Samen met Rosalía levert ze een van de meest opzwepende tracks van het jaar af. Rosalía’s gescandeerde slash verleidelijke bijdragen steken een extra ritme in het nummer, terwijl de productie net niet ontspoort. Met chaotische sirenes, geweerschoten en grillige elektronica is ‘KLK’ niet voor diegenen met een zwak hart, maar als één nummer dansen in een pandemie samenvat, is het dit wel. (Daan)
27 Run The Jewels – Yankee and the brave (ep 4)
‘Yankee and the brave’ verwijst naar de afkomst van brothers in crime EL-P en Killer Mike. EL-P werd groot in New York, thuisbasis van de Yankees, Killer Mike groeide op in de schaduw van het stadion van de Atlanta Braves. Het nummer vormt het verschroeiende openingssalvo van het vierde album van het tweetal: een “we’re back, bitches” van jewelste. ‘Yankee and the brave (ep. 4)’ kraakt: de drums vuren als kogels in je schedelpan, de honger druipt van de rhymes en de clip is grimmig. Een ideaal recept om het schrijnende onrecht dat de wereld in 2020 nog steeds tekent mee aan te kaarten. (Lowie)
26 Phoebe Bridgers – Garden song
Gedrapeerd met melancholie geeft het gruwelijk mooie ‘Garden song’ een zicht op de toekomst en het verleden van de koningin van de tristesse. De piekerende gedachten van Phoebe Bridgers zweven over donkere beats, een fladderend gitaartje en rafelende synthesizers geven een droombeeld weer over een huis en een tuin met duizenden rozen. De thematiek van Bridgers in ‘Garden song’ blijft onveranderd donker, maar de stijlbreuk is vergeleken met de instrumentatie op ouder werk opmerkelijk. Belangrijker is echter dat deze keuze haar voorgoed heeft losgekoppeld van de grote menigte uit singer-songwriter-land, en dat gaat haar goed af. (Jens)
25 Loma – Ocotillo
Omdat het Texaanse trio had laten verstaan dat hun debuutplaat en bijgevolg Loma zelf een one-off-thing zou zijn, verslikte menig muziekfan zich in z’n koffie bij de release van ‘Ocotillo’. Meer nog, de single was de voorbode van tweede album ‘Don’t shy away’, dat eind oktober uitkwam. Hoorns kondigen de intrede van Emily Cross aan en een zorgvuldig arrangement van houtblazers vult de leegte in die ze achterlaat na haar strofes. Loma klinkt zonder haast of gulzigheid – al eindigt dit nummer in een korte ontsporing vol nieuwigheden. (Guillaume)
24 Phoebe Bridgers – I know the end
‘I know the end’ is niet alleen het sluitstuk van ‘Punisher’, het is ook een gepaste culminatie van Phoebe Bridgers’ carrière tot nog toe. De eerste minuten starten met haar weemoedige gitaar en sober gitaargetokkel, om uit te monden in een aanzwellende climax vol gastbijdrages, doodsschreeuwen en trompetjes. Het is een glorieuze catharsis die in 2020 extra existentieel en apocalyptisch klonk. (Mattias)
23 Four Tet – Baby
Wake up call: Kieran Hebden oftewel Four Tet is intussen ook alweer 43 jaar oud. Zijn jeugdige frivoliteit en drang naar vernieling is hij onderweg gelukkig niet kwijt geraakt. In ‘Baby’ gaat hij als vanouds tekeer met de sampleschaar en daarvoor voorzag Ellie Goulding hem van een piepklein strookje aan hemelse vocals. Het werd een fantastische, fragiele popsong die Four Tet vakkundig de grond in knalde, om vervolgens elk gespleten stukje langzaamaan weer samen te plakken zoals alleen hij dat kan. (Zeno)
22 Lyra Pramuk – Tendril
‘Tendril’ is het perfecte voorbeeld van de bijzondere en wonderlijke gelaagdheid in de nummers op ‘Fountain’, Lyra Pramuks nieuwste album. De stem van de Berlijnse wentelt zich rond eenzelfde patroon als een welgevormde dna-molecuul. Ze bouwt rustig op, met steeds meer varianten van haar eigen stemgeluid. Nu eens kort en zacht geneurie, dan weer een imposante, hoge uithaal. Zo weet ‘Tendril’ je bijna volledig te hypnotiseren, en blijf je na een gewichtloze roes van vierenhalve minuut weerloos achter. (Geerhard)
21 Oneohtrix Point Never – I don’t love me anymore
Als je vijf jaar geleden na de release van ‘Garden of delete’ had gezegd dat Daniel Lopatin dit jaar een banger van een postpunk-geïnspireerd nummer zou schrijven, dan was je waarschijnlijk gek verklaard. En toch past de heerlijk melancholische, door elektronica vertekende stem van Lopatin perfect bij een nummer dat sterk doet terugdenken aan de glorietijden van de postpunk-wederopstanding in de jaren 2000. Het mooie is ook dat Lopatin alweer de eerste is om hypnagogic pop en nostalgie te mengen met een trend uit die tijd, terwijl vaporwave en andere consorten zich tot nu toe altijd hebben beperkt tot de jaren 90. (Yannick)
20 Christine And The Queens – La vita nuova
In het titelnummer van haar ep geeft Christine & The Queens een eigentijdse draai aan de hoofse liefde uit het gelijknamige boek van Dante, al lijkt dat vooral een excuus om Caroline Polachek net niet binnen te draaien. De vonken spatten ervan af in dit duet: het paar schaatst over gladde synths, cirkelt langs elkaar heen, en draait vocale pirouettes – in het Italiaans, als het even kan. Bellissimo! Kers op de taart voor liefhebbers van Cocteau Twins: het ‘Liz Fraserke’ dat Polachek op 3:17 doet. (Max)
19 Perfume Genius – Describe
“No bells anymore”: geen deurbel, geen kattebelletje, niks. De gitaren scheuren loodzwaar en overstuurd vanaf de eerste noot; er straalt een oerkracht uit de wrok en verwerking die Mike Hadreas ventileert in ‘Describe’. Wat er ook te verwerken valt, het is verdwenen samen met de laatste echo van zijn grieven die hij het ravijn toevertrouwde. Nadat Perfume Genius is uitgeraasd komt de stilte na de storm, een berusting die zorgt voor een muzikale catharsis zonder weerga. (Jonas VDA)
18 King Krule – Stoned again
‘Man alive!’ is het eerste album waarop King Krule enkele streepjes licht in zijn muziek toelaat. Echter niet in ‘Stoned again’, dat een van de weinige gitzwarte songs is op de plaat. Archy Marshall blikt er terug op zijn tienerjaren, waarin de Brit uit pure verveling en misantropie leefde op wiet, tabak, alcohol en krasbiljetten. ‘Stoned again’ roept de irritatie uit over die verloren dagen in een belachelijk meezingbaar refrein dat verbitterde nostalgie oproept en reliëf krijgt door snijdende gitaren en verdwaalde blazers. (Lowie)
17 Charli XCX – Forever
‘Forever’ is een van de meer tedere nummers op Charli XCX’ knallende ‘How i’m feeling now’. De artieste schreef het als ballade voor haar partner, maar ziet er ook een analogie in met het leven dat met de lockdown verloren ging: “The song is obviously about my relationship, but it’s about the moments before lockdown. It asks, ‘What if we don’t make it,’ but reinforces that I will always love him—even if we don’t make it.” Dat gevoel van warmte en inclusiviteit is ook vastgelegd in de clip, die bestaat uit honderden fragmenten uit het leven van Charli’s fans over de hele wereld. (Camilla)
16 James Blake – Are you even real?
Het quarantainejaar bleek voor James Blake een zeer productief jaar te zijn. Hij loste gedurende 2020 heel wat singles, covers en een ep. Daarvan is ‘Are you even real?’ een vertrouwder geluid, een dat ons wat nostalgisch doen terugdenken aan Blakes beginjaren. Het recept van een bezwerende stem met klassieke toetsen van strijkers en piano gecombineerd met blazende bassen blijkt nog steeds succesvol. Daarnaast stelt dit nummer nogmaals geniaal schrijftalent tentoon, met dromerige maar zeemzoete teksten als “Late nights I can see the lust in her” en “She ran her hands through my imagination”. (Gertie)