30. Erika De Casier – Sensational
De Portugees-Deens, met een vleugje België, “singer-songwriter” Erika de Casier had reeds in 2019 een plaatsje gevonden in menig eindejaarslijstje en doet dat met haar fluweelzachte R&B-esque debuut op 4AD vlotjes over. ‘Sensational’ is steeds charmant met grappige teksten over foute mannen/dates, smooth overkomende producties en vooral een geheel dat je op een originele manier bij blijft. (Anton)
29. Sons of Kemet – Black to the future
Drie jaar lang konden we op Shabaka Hutchings rekenen. Na een album met The Ancestors (2020) en The Comet Is Coming (2019) was jaar Sons Of Kemet aan de beurt. ‘Black to the future’ maakte dit jaar een pak draaglijker met zijn emancipatie, hoop en vitaliteit. Samenwerkingen stonden in dit album absoluut centraal. Moor Mother, Angel Bat Dawid en D Double E, Kojey Radical en dan ook nog eens die befaamde backing vocals van Lianne La Havas. Doe ons een plezier en leg deze nog eens op voor je het nieuwe jaar ingaat. Dans geïnspireerd een rondje, op hopelijk een beter jaar. (Laurent)
28. Viagra Boys – Welfare jazz
‘Welfare jazz’ kreeg ruim de tijd om in de geesten te rijpen aangezien deze tweede plat van de Zweedse postpunkers in januari uitkwam. De jazzy saxofoonuitspattingen gecombineerd met de humoristische teksten en thema’s van de eeuwig energieke (knipoog) Viagra Boys hebben ervoor gezorgd dat ze in geen tijd hun plaats opeisten in de bedrijvige hedendaagse postpunkscene. Het laatste nummer op de plaat is een heerlijke pastiche cover van John Prines ‘In spite of ourselves’ die eind 2020 uitkwam en waarop Amy Taylor de tweede stem voor haar rekening neemt. Die laatstgenoemde bracht dit jaar met haar band Amyl and the Sniffers ook een heerlijke plaat ‘Comfort to me’ uit. (Jonas Vda)
27. The War On Drugs – I don’t live here anymore
Op ‘I don’t live here anymore’ dragen The War on Drugs puur vakmanschap aan, verpakt in de rock ‘n roll uit het amerikaanse hartland waarvoor onder andere Bruce Springsteen zo bekend staat. Zanger Adam Granduciel zwerft naar goede gewoonte over uitgestrekte leegtes ontdaan van medemenselijke warmte op zoek naar iets echt, iets dat stand houdt. Muzikaal gezien neemt de band het echt groots aan met zinderende gitaarriffs die doorheen de songs glijden, ontroerende piano melodiën en huizenhoge synths die allemaal netjes geproduced zijn. (Frederik L.)
26. Silk Sonic – An evening with Silk Sonic
Met vier woorden zouden we genoeg hebben om dit album te omschrijven: Bruno Mars & Anderson. Paak. ‘An evening with Silk Sonic’ is een goedgemutst avondje uit met het wonderlijke duo, waarbij we laveren tussen stroperige ballades en eigentijdse funk, allemaal met de schaterlach van beide heren in de achtergrond. Puur plezier van twee geweldig ondergewaardeerde heren. (Zeno)
25. James Blake – Friends that break you heart
Na de club-geïnspireerde ‘Before’-ep en de grotendeels akoestische ‘Covers’-ep was het lang niet duidelijk of James Blake zou toegeven aan zijn knaldrang of geketend zou blijven aan zijn piano. Zijn vijfde studioalbum ‘Friends that break your heart’ schept duidelijkheid: de 21ste-eeuwse crooner doet geen van beide. Op leadsingle ‘Say what you will’ zingt hij iedereen naar huis zonder zich te willen verheffen boven iemand, Finneas inclus. SZA leent dan weer haar stem op ‘Coming back’ en de ras-Britse Slowthai is te horen op het traanklier stimulerende ‘Funeral’. ‘Friends…’ vervulde onze hoge verwachtingen vlekkeloos. (Guillaume)
Voor hun vijfde studioalbum werden de Denen van Iceage zowaar iets wat op optimisten lijkt. Waar vroegere albums geen zonlicht te verdragen kregen, valt er op ‘Seek shelter’ toch van enkele stralen te genieten. Met enkel toegevoegde waarde van helpers Peter Kember en het Lisboa Gospel Collective vallen er zowel woorden van bemoediging en liefde, als de gebruikelijke fataliteit en rauwheid te herkennen. Fijngevoeliger zonder sentimenteel te worden, toont Iceage zich een frissere versie van zichzelf zonder aan authenticiteit in te boeten.(Sarah)
23. Idles – Crawler
Frontman Joe Talbot vertelde in interviews dat Idles meer moest zijn dat wat ze aan het worden waren. Hij alludeerde daarmee naar het lauw onthaalde ‘Ultra mono‘, dat te vaak klonk als een doorslagje van doorbraakplaat ‘Joy…‘. Daar zijn de Britten met ‘Crawler’ in ieder geval in geslaagd. De rauwe kantjes van ‘Crawler’ doen terugdenken aan debuut ‘Brutalism’, terwijl sleuteltrack ‘The Beachland Ballroom haast als een soulvol walsje aanvoelt. Idles hoeft niet meer door het stof te kruipen: met ‘Crawler’ staan de brulboeien van Bristol er weer helemaal. (Mattias)
22. JPEGMAFIA – LP!
De provocatieve Jpegmafia liet 2021 niet ongedeerd. Peggy liet weten dat zijn nieuwe ‘LP!’ de laatste plaat ooit is die hij niet onafhankelijk uitbrengt. De rapper zou zichzelf niet zijn moest hij niet voorzien zijn op de kluwen van de cultuurindustrie. We kregen twee albums te verwerken, twee verschillende gedaantes. De “echte” ‘LP!’, die zonder de regels van het platenlabel, is de offlineversie die je gratis op Bandcamp kan downloaden. Wij hebben toen deze versie voor u verteerd. Peggy liet ons dit jaar voornamelijk horen hoe het persoonlijk met hem gaat en welke status hij door de jaren verworven heeft. 2021 is het jaar waar de artiest die een noemenswaardige en snuggere discografie begint uit te bouwen. (Laurent)
21. Floating Points, Pharoah Sanders & The London Symphony Orchestra – Promises
Een onverwachte combinatie, da’s het minste wat we kunnen zeggen. Wie zijn oor te luisteren legt, hoort echter een match made in heaven. Floating Points, altijd al meer een jazzartiest dan een beatbakker, kruipt met levende legende Pharoah Sanders en het gerenommeerde orkest uit Londen in de studio en samen komen ze naar buiten met ‘Promises’. Iets langer dan 45 minuten hebben ze nodig om ons helemaal van onze sokken te blazen. Met als absoluut hoogtepunt ‘Movement 6’. Jazz is nog lang niet dood, zeker niet als de weergaloze Floating Points de boel nieuw leven in probeert te blazen. (Bert)