Op echte corona-albums is het wachten tot volgend jaar, maar aan door lockdown-geïnspireerde ep’s was er dit jaar geen gebrek. Het korte formaat en de laagdrempelige manier om ep’s de wereld in te sturen maakten dat extended plays voor artiesten een ideaal medium bleken om toch iets van nieuwe muziek uit te brengen. Of het nu is om het wachten op een nieuw album te verzachten, om een momentopname vast te leggen of om als eerste kennismaking te dienen: deze twintig ep’s bewijzen dat het muziekformat nog lang niet afgeschreven mag worden.
20 Tsar B – Unpaintable
Op de ep ‘Unpaintable’, opvolger van debuutplaat ‘The games I played’, bundelt de nummers die de Gentse Justine Bourgeus aka Tsar B bijeen schreef in het afgelopen jaar. Met de hulp van belpopheld Mauro Pawlowski en het jonge, Londense duo Nova Twins uit Tsar B haar passies en frustraties. Haar oosters getint vioolspel, snerpende synths en zorgvuldig uitgekozen beats echoën nog sterk het debuutalbum uit 2018 maar dat is geen zonde. Het mysterieuze pad van de nummers ‘Escapist’ en ‘Unpaintable’ mag gerust nog even verder bewandeld worden. (Guillaume)
19 Kurt Vile – Speed, sound, lonely KV
Ik vraag me af hoe het gesteld is met Kurt Viles eenzaamheid, na het overlijden van zijn gitaarheld John Prine. Net als een topwijn wordt Kurt Vile beter met de jaren. Dat bewijst hij nog maar eens op ‘Speed, sound, lonely KV’. Een mooi eerbetoon aan Prine, en een samenwerking tussen KV en JP. Ze blinken beiden uit in gezapig gitaargetokkel en gevatte teksten, en het wederzijds respect is groot. Luister naar het duet ‘How lucky’ en je hoort hoe de gelukzaligheid ervan druipt. Het ga je goed, John. (Jonas VDA)
18 Shyboi – Rave down Babylon
Hoewel mijn knaldrang zich nergens kon manifesteren, was het toch heel aangenaam doucheraven op Shybois toepasselijk getitelde ‘Rave down Babylon’. De New Yorkse schuwt het hoge tempo absoluut niet. Snelle techno is de ruggengraat van deze ep, die nu eens gabber-invloeden, dan weer fantoomnostalgie naar de Britse jaren ’90 (‘Whistle hard’) vertoont. De nummers met False Witness slaan ook bewust die richting in. Wat deze ep echter onderscheidt van ander dansvloergeweld, is zijn Caraïbische sounds die dankzij de soca- en dancehallritmes zowaar nog meer energie laten vrijkomen. ‘Rave down Babylon’ is zo’n ep met vier tracks die een peak time-set met gemak die onmogelijk geachte extra punch geeft. (Daan)
17 Chibi Ichigo – Bloei
Je ouders kennen Chibi Ichigo ondertussen van haar deelname aan De Slimste Mens, maar ‘Bloei’ is een boeiender visitekaartje voor muziekliefhebbers. Met haar kalme, jazzy hiphop wist de rapster en zangeres namelijk heel wat sfeer in onze woonkamers te brengen, en dat zonder dat Erik Van Looy er constant door stond te schaterlachen. Het lijkt ondertussen haast een verplichting om te benadrukken in hoeveel verschillende talen Ichigo doorgaans haar ding doet, al is het op deze ep eigenlijk opvallend vaak in het Nederlands te doen (hoewel het Russisch zeker niet volledig verdwenen is). Erg vinden we dat niet, want ook in het Nederlands komen haar kwetsbare teksten mooi tot hun recht. (Tobias)
16 Mattiasdecraene – Mattiasdecraene
Zijn naam klonk al vertrouwd dankzij zijn groepen Nordmann en MDCIII, maar net zo goed als sideman bij Dijf Sanders en Sylvie Kreusch. Nu vertrouwt de Gentse saxofonist ons ook zijn solodebuut toe. Op de zelfgetitelde ep krijgen de muzikale ideeën die niet bij andere projecten passen een eervolle plaats. Het resultaat is een eigenzinnige opstapeling van minimalistische klanken. Spiritualiteit vervangt melodie. Alles wat je hoort is dan ook gespeeld op sax, van de meditatieve golven tot de meeslepende flarden melodie. (Guillaume)
15 Martha Da’ro – Cheap wine & Paris
Martha Da’ro stond met haar ep ‘Cheap wine & Paris’ garant voor een van de meest vernieuwende sounds in België dit jaar. Van gevaarlijk dansbaar naar ontwapenend kwetsbaar laat ze je geduldig je volledige gevoelswereld aflopen. De artistieke coherentie en consequentie laten een potentieel doorschijnen die ons waarschuwt voor grootse dingen. Met dit ijzersterke visitekaartje zal het niet lang meer duren eer Martha Da’ro iets anders dan goedkope wijntjes sipt. (Michelle)
14 Uboa – The flesh of the world
Xandra Metcalfe puurt zich op deze lockdown-ep helemaal uit, enigszins vergelijkbaar met hoe ze trauma’s verwerkte op ‘The origin of my depression’. Haar electronica en smachtende, koude vocals klinken dik en grotesk in het openingsnummer. De zelfhaat, eenzaamheid en donkere gedachten nemen het echter snel over in de daaropvolgende nummers – zowel qua tekst als instrumentatie. De uitspattingen en schreeuwen om gehoord te worden in ‘Inside/outside’ en ‘God, unbounded’ zijn ijzingwekkend en omhullen je in een vat vol zwaarmoedigheid. De laatste dertig seconden van die tweede song zijn ronduit om kippenvel van te krijgen. Net zoals het openingsnummer sluit de ep af met een bezwerend, noisy ambient-stuk waar Metcalfes stem je meeneemt langs donkere, glitchy soundscapes. (Yannick)
13 De Nooit Moede – De Nooit Moede
Het Nederlands lijkt als muzikale voertaal door te breken in golven in de alternatieve muziekscene van ons land. Na de rock in de jaren negentig, hiphop in de nillies en indiepop de laatste jaren is het nu de beurt aan new wave. Brusselse producer Victor De Roo stelde De Nooit Moede samen, die perfect de tijdsgeest vatten met liedjes die poëzie vinden in de banaliteit van alledag – een gave die je dit jaar noodgedwongen moest ontwikkelen om de muren van je kamer niet op te lopen. Het zorgt voor de soundtrack bij wandelingen vol grootstadseenzaamheid en minstens één bijdrage in een schriftje met memorabele schrijfsels (uit ‘Nattigheid’): “Er komt nu niets meer op mijn saldo bij Mijn tijd vergooien dat verzacht de pijn / Het verandert mij / Ik herinner me niet wat ik zei / Ik ben verlamd door onverschilligheid / Maar het is gratis om alleen te zijn”. (Mattias)
12 Soccer96 – Tactics
Wanneer Dan Leavers en Max Hallett als ingenieus synth drum-duo niet Shabaka Hutchings’ ruggesteun vormen in The Comet Is Coming, bricoleren ze al ‘ns graag met elektronische geluiden allerhande. Als Soccer96 losten de Londenaars sinds 2012 al een plaat of drie, en na twee jaar stilte verscheen in juni deze verse ep. Op ‘Tactics’ krijgen ze jazzsaxofonist en poëet Alabaster DePlume over de vloer – een stadsgenoot die overigens zelf twee uitstekende albums loste dit jaar. Doorheen drie uitgesponnen tracks ontdekt dit triumviraat dat er ergens tussen krautrock, psychpop, spacy disco en punkjazz een opwindend plekje ligt waar dansbare grooves, outer space synthesizers en een absurd woordspel een uniek huwelijk kunnen aangaan. (Gilles)
11 King Hannah – Tell me your mind and I’ll tell you mine
‘Tell me your mind and I’ll tell you mine’ van King Hannah is het antwoord op de vraag of mistroostigheid een voedingsbodem voor hoop kan zijn. In ‘Meal deal’ voelt die bodem aanvankelijk aan als een poel drijfzand, maar de gitaarlijnen bloeien geleidelijk aan open op ‘Bill tench’. Die tweestrijd blijft duren en wordt vormgegeven door de (sorry voor het woord) tijdloze wisselwerking tussen Hannah Merricks stem en de solide muzikale uitbarstingen. Na een seal of approval van Duyster, komt daar nog eentje van Indiestyle bij. (Michelle)
10 Tomberlin – Projections
Singer-songwriter Sarah Beth Tomberlin betoverde ons twee jaar geleden met haar debuut ‘At weddings’. Beschreef ze daarop nog treffend hoe ongemakkelijk ze zich soms voelt in het gezelschap van onbekenden, dan is ‘Projections’ een veel introspectievere kijk op de dingen. Met Alex G als producer durft ze ook af te wijken van de rijkelijk gearrangeerde folk vanop haar debuut en kiest ze voor een simpelere aanpak. Niet alleen haar warme stem blinkt daarin uit, ook de vijf nummers zelf bieden elk iets anders. Zo is ‘Wasted’ een catchy oefening in woordspelingen en staat ‘Sin’ vol ontwapenende zelfrelativering. (Mattias)
9 Little Simz – Drop 6
Little Simz liet bij de release van deze ep weten dat ze niet gauw zal teruggrijpen naar de sound van het fenomenale ‘Grey area’. Voor het beluisteren van ‘Drop 6’ bracht dat nog een zweem van teleurstelling met zich mee, maar het nieuwe geluid is veelbelovend. De ep is een minimalistische omkadering voor haar ontnuchterende directheid en bedaart de gemoederen voor wat nog zal volgen. ‘Might bang, might not’ is doordrongen van een drive die mogelijks mede verantwoordelijk is voor de snelheid waarmee dat mythische vaccin ontwikkeld werd. Anderzijds is er dan de coolness van ‘Damn right’ om het adrenalinegehalte uit te balanceren en de veelzijdigheid van Little Simz te benadrukken. Hoe lang nog tot hiphop rechtmatig een vrouwen*wereld wordt? (Michelle)
8 Skullcrusher – Skullcrusher
Adrianne Lenker en Phoebe Bridgers brengen ontroering door het gebruik van eenvoudige akoestische arrangementen. Helen Ballentine, aka Skullcrusher, weet deze gave ook naar haar hand te zetten in haar gelijknamige debuut. De New Yorkse stelt rake vragen (“You told me your friend’s in love with a guy she looks up to; Did you tell me for a reason? Do you care about that kind of stuff?”) en creëert tegelijkertijd een geruststellend én bezorgd kampvuursfeertje. Traag en gestaag – echter wél in een tijdspanne van slechts vier nummers – weet ze erg dicht op je vel te kruipen. In deze tijd telt dat extra. (Eva)
7 Ão – Ão
Zangeres Brenda Corijn en gitarist Siebe Chau waren tijdens het schrijven van de laatste nummers enkele duizenden kilometers van elkaar gescheiden, maar dat weerhield hen niet om hun duo te ontkurken met een debuut-ep. De Martinique-Portugese roots van Corijn worden zowel in de Engelstalige als Portugese nummers verzoend met het zuiders getokkel van Chau. ‘Ão’ was dit jaar een van onze meest frisse ontdekkingen van eigen bodem. Het duo vond een zeldzaam ontmoetingspunt tussen fado, bossa nova en eigenzinnige popmuziek. De rode draad tussen deze stijlen is het verlangen naar verbintenis en houvast. (Guillaume)
6 Domoor – De onderste boven
Zwangere Guy en Brihang zijn ondertussen al vaste waarden in de mainstream, maar in het Brusselse valt ook heel wat moois te rapen in de laag daaronder. Domoor bijvoorbeeld, het hiphopproject van rapper/woordkunstenaar Lukas Anthierens en producer Simon Kremar. De productie ligt de ene keer in lijn met bijvoorbeeld de richting die Earl Sweatshirt de laatste tijd is ingeslagen, maar op bijvoorbeeld ‘Rommel’ is ook een zekere club-invloed op te merken. Daarover glijdt Anthierens in een heel ritmische en aangename cadans. De teksten drukken op herkenbare wijze de gevoelens die gepaard gaan met jong zijn in een grote stad uit. Dat gaat dan over het in vraag stellen van “wat we wilden worden later is niet wat we zijn vandaag”, maar, “dat geeft niet”. (Daan)
5 Khruangbin & Leon Bridges – Texas sun
Texas heeft een gemiddeld klimaatcijfer van 8,9. Dezelfde score kunnen we geven aan ‘Texas sun’. De wisselwerking tussen de transcenderende instrumentale funk van het Texaanse trio en de warme soulstem van Leon Bridges (niet toevallig ook van Texas) maakt van de ep een hapklare brok die makkelijk wegsmelt in de mond. Hierdoor komt de chille achtergrond-vibe waar Khruangbin garant voor staat, toch een groot stuk op de voorgrond. Als het aan ons ligt, is dit een mooie start van een meer uitgebreide samenwerking. (Eva)
4 James Blake – Before
James Blake is in goeden doen. De grijze Engelse lucht van weleer was al ver te zoeken op ‘Assume form’, maar afgaande op deze ep heeft het fonkelende Los Angeles hem nu helemaal in zijn greep. Deze vier songs klinken warm en gaaf als de Amerikaanse droom, maar de Brit is niet vergeten waar hij vandaan komt. De clubby sound doet een throwback naar zijn vroege ep’s vermoeden: hoe zou ik die vandaag aanpakken, lijkt hij zich hier af te vragen. Vooral het titelnummer is om duimen en vingers bij af te likken: alle elementen klikken in elkaar en werken naar een pompend euforisch orgelpunt. (Max)
3 Viagra Boys – Common sense
“Why can’t you have a little common sense?” is een vraag die ik me dit jaar veel stelde. Over wie of wat laat ik mysterieus in het midden, vul zelf maar in. “Why does the chicken water float up to your head” is een vraag die ik me heel wat minder gesteld heb, maar Viagra Boys stellen ze netjes na elkaar op het titelnummer van hun ijzersterke ep ‘Common sense’. Het resultaat is een gevarieerd postpunkjuweel met als uitschieter ‘Blue’, dat muzikaal en tekstueel om je aandacht (en replay) smeekt. Het doet ons reikhalzend uitkijken naar ‘Welfare jazz’ met release op 8 januari 2021. (Jonas VDA)
2 Shygirl – Alias
Via Twitter liet Shygirl weten dat ze dit jaar eigenlijk een album gepland had, maar dat ze dat niet uit wou brengen in een jaar waarin ze het niet live kon brengen. ‘Alias’ dient als tussendoortje en doet ons meteen begrijpen waarom de Londense artieste de rest van haar materiaal liever voor later spaart. Deze ep staat namelijk vol opwindende tracks die er gewoon om smeken om loeihard in een zaal of club door de boxen te schallen. Van ‘Slime’, een hiphoptrack die barst van de attitude, over clubbanger ‘Siren’ tot het smerige ‘Freak’ dat klinkt alsof het helemaal uit strakke latex gemaakt is: we kunnen alvast niet wachten tot Shygirl onze podia komt inpalmen. (Tobias)
1 Christine And The Queens – La vita nuova
En plots had Héloïse Letissier de tijdsgeest te pakken. ‘People I’ve been sad’, een nummer over de klauwen van depressie, werd per ongeluk een lockdownanthem. “Missing out for way too long (People, I’ve been gone)“, klinkt het daarin tegelijk oprecht en grappig, “It’s just that me, myself, and I“. De captions op Instagram schreven zichzelf. Op dat sociaal netwerk toonde de zangeres zich trouwens al snel tot een van de creatiefste quarantaineperformers. Tegelijk dreigen die performances en kortfilms te verhullen dat Christine And The Queens genoeg heeft aan haar songs om te imponeren. Luister maar eens hoe haar Frans je toebijt in ‘Je disparais dans tes bras’. Hoe anders dan het smachtende cliché van de “taal van de liefde” (eat this, Serge Gainsbourg!). Wanneer Caroline Polachek op het titelnummer de arena betreedt, blaast ze ons helemaal omver: de twee hollen elkaar achterna als spelende kinderen in het veld dat popmuziek heet. Het plezier spat ervan af. (Max)