Dit was 2024 voor Zeno Van Moerkerke

door Zeno Van Moerkerke

We geven ook dit jaar weer onze redacteurs carte blanche om terug te blikken op het voorbije (muzikale) jaar. Dit is het lijstje van Zeno.

Met ieder jaar dat aan mijn lede ogen voorbij schrijdt, bevestigt een terugblik wat de scheurkalender ook al aangaf: ik word oud! (Case in point: de trouwfoto die mijn artikel kan sieren) Hoewel ik nog niet bepaald een gezegende leeftijd bereikt heb, probeert mijn platenkast het tegendeel te bewijzen. Passeerden dit jaar voornamelijk de revue: Neil Young, Earth, Wind & Fire en Rush. Een combinatie die de gemiddelde tiener geheid op diezelfde platenkast jaagt, en een combinatie die ook iedere zeventiger in een verwarrende spreidstand achterlaat.
Maar wacht, wacht daarzo! Ik heb een excuus! Dat disco helemaal terug is, hoef ik waarschijnlijk niet aan jullie wijsneuzen te hangen, en toch wil ik ook aanstippen dat de terugkeer van oersaaie, oerdegelijke singersongwriter imminent is (Waxahatchee! Faye Webster!). Ik zou mij dus graag verontschuldigen voor mijn comfortabele saaiheid, waarin ik me steeds liever wentel, maar ik blijf ook koppig doen alsof ik de vinger nog steeds aan de pols heb. Intussen luister ik naar de kabbelende langspelers ‘After the gold rush’ of ‘On the beach’, met een tasje koffie of, godbetert, een kop kamillethee in de hand, en zowaar een goed boek daarbovenop. Gekker moet het niet worden. En als het toch nóg gekker mag, dan draai ik eens ‘Hemispheres’ van Rush, of ‘All ‘n’ all’ van Earth, Wind & Fire.
Niet dat ik hélemaal de deiningen in de indiestroom genegeerd hebt, ik heb zeker ook een brat summer achter de rug (onthaal deze mededeling gerust met een flinke snuif cringe). Het raakte mij met het tweesnijdend zwaard van oververdiende populariteit: de wetenschap dat een van je favoriete artiesten eindelijk hun verdiende spotlight opeist, gemengd met het idee dat je deze artiest nooit meer in een Ancienne Belgique zal kunnen bewonderen. Dat moet geleden zijn van Tame Impala dat het ons overkwam. Het openingstrio wordt vervolledigd door Waxahatchee en Faye Webster, twee albums die intussen voelen als dichte vrienden. Ik hou ze beiden nauw aan het hart, ze zagen mijn vreugde en verdriet, mijn rust en mijn problemen.
De Belgische tricolor wordt halvelings verdedigd door Dorian Dumont, een Fransman in zijn paspoort, maar toch al anderhalf decennium een Brusselaar. De toetsenist van het eveneens fenomenale ECHT! bracht een prachtige compilatie van Aphex Twin covers uit. Ik zag het live, en sindsdien hou ik zijn twee langspelers nog dichter aan de borst gedrukt. Wat viel er nog te rapen? Er is nog de warmte van Wand, de weirdness van WeirdOs en de uitgekiende creatiedrang van Tyler, the creator. Ik hou het bij tien platen want.. al te veel meer nieuwe platen draaide ik niet grijs dit jaar.
albums:
  1. Charli XCX – brat
  2. Waxahatchee – Tigers blood
  3. Faye Webster – Underdressed at the symphony
  4. Dorian Dumont – To the aphex
  5. Wand – Vertigo
  6. WeirdOs – O.
  7. Tyler, the creator – Chromakopia
  8. Ariana Grande – eternal sunshine
  9. Beyonce – COWBOY CARTER
  10. Michael Kiwanuka – Small changes
Enkelvoudige nummers oplijsten voelt altijd als lustig dobbelen, de uitkomst van de ogen zal elk moment van de dag anders zijn. Maar onder lichte bedreiging zou ik toch stranden op volgende volgorde:
  1. Faye Webster – Thinking about you
  2. Charli XCX – I think about it all the time
  3. Waxahatchee – Right back to it
  4. Waxahatchee – Much ado about nothing
  5. Michael Kiwanuka – Four long years
  6. Wand – JJ
  7. Dorian Dumont – IZ US
  8. Charli XCX – Sympathy is a knife
  9. O. – 176
  10. Charli XCX – Von dutch
Als we dan toch bezig zijn, 2024 was tevens het jaar waarin ik, na een pauze van enkele jaren, weer mijn leesbril heb opgeduikeld. Een dikke bedanking ook voor de onafhankelijk boekhandels die dit land rijk is, ik haalde mijn bronmateriaal voornamelijk bij Paard van Troje, Limerick en De Witte Zee (in die volgorde). De boeken die ik dit jaar met het meest plezier gelezen heb:
  • Joseph Roth – Hotel Savoy
  • Claire Keegan – Foster
  • Gerard Reve – De Avonden
  • Samantha Harvey – Orbital
  • Dave Goulson – Geroezemoes in het gras
  • Fyodor Dostoevsky – White Nights
  • John Steinbeck – De druiven der gramschap
  • Paolo Cognetti – De acht bergen
  • Natalia Ginzburg – The Dry Heart
  • Jeff VanderMeer – Southern Reach Trilogy
  • Menno Schilthuizen – Darwin in de stad
  • Ilja Leonard Pfeijffer – Alkibiades
En welja, nu ja, moesten jullie op zoek willen gaan naar nog meer meningen.. Films! Die we dit jaar zagen! Voornamelijk in en met het gezelligste cinémaatje van Vlaanderen: Cinémangiare.
  • Les Dames Blanches
  • The Zone of Interest
  • The Substance
  • Mandibles
  • A Nightmare on Elm Street
  • Pavements
  • Bird
  • Paddington
  • Evil Does Not Exist
  • Aftersun
  • Stop Making Sense (eindelijk op groot scherm gezien dankzij Studio Scoop)
  • Spirited Away (ter verwerking van een traumatiserende eerste bezichting als twaalfjarige)
Tot de volgende!