Ik zag enige tijd geleden een video dat de steeds stijgende mate van eenzaamheid (voornamelijk bij jongeren) gelinkt wordt aan culturele verschraling door de effecten van kapitalistische systemen. Het maakte me een beetje sip. Cultuur, maar vooral media, wordt tegenwoordig op een totaal andere manier geconsumeerd dan vroeger. Men vergeleek er de mate waarop tv of film van op algoritme werkende streamingdiensten steeds meer wordt gepersonaliseerd, logisch. Echter gaat het collectieve gevoel, van iets te volgen en dat met anderen te kunnen delen, verloren. Mensen leven tegenwoordig meer en meer in hun eigen cocon, op hun eiland.
Het mag daarom niet zo vreemd zijn dat, de tijd van big blockbuster films of seizoensfinales van series die miljoe-nen kijkers op het puntje van hun stoel weten te houden, op de helling staat. Marvel heeft er bijvoorbeeld het moeilijkste jaar in tijden op zitten. Dat is veelzeggend. Films die louter worden geproduceerd als consumptiemiddel, het pakt niet meer. Talk of the year was Barbie, niet toevallig een film die heel wat thema’s over identiteit bevat en die zo mensen wél weet te verbinden.
Ook met betrekking tot muziek gaat dit enigszins op. TikTok is dé drijvende factor achter ‘de charts’ anno 2023. Het lijstje van artiesten en muzikanten die via de mazen van het internet ‘hun’ publiek vindt, is niet bij te houden. Baile funk, shoegaze, phonk maar vooral uk garage kennen hun heropleving dankzij en via het platform. Die trends moeten worden gekoesterd omdat ze de invloed van het eurocentrisme via traditionele kanalen verminderen en de greep van gevestigde dansmuziekinstellingen losser maken. Bedoel, wie had ooit gedacht dat Four Tet twintig jaar in z’n carrière opeens het hoofdpodium van Coachella zou afsluiten? En waarom ken ik sinds dit jaar de naam van bossmen als DJ K en DJ Ramon Successo?
Maar… Waar die trends zich langs de uiteinden van het internet voortbewegen, wordt het steeds moeilijker om (ook zelf als redacteur) een grip te houden op ‘de muziekindustrie’ als geheel – zeker wanneer context gepresenteerd in dit soort short format over genres en trends uit andere culturen vaak ontbreekt.
Hoe gefragmenteerd de muziekindustrie soms is, zo uniform is ze tegenwoordig eveneens. Mensen breken ticketservicewebsites om maar bij concerten te zijn in voetbalstadia en zijn bereid daar steeds meer voor te betalen – ook festivals. Mensen lijken niet langer naar festivals te gaan om een sense of belonging te ervaren, laat staan voor de muziek op het podium. Het is een manier om de grijze sleur te ontvluchten. Is het daarom dat organisaties zo hard inzetten op ‘sfeerbeleving’? Festivals zijn bijna vakanties geworden en de fomo is too real. Organisaties spelen ook lustig in op die massale vraag, en can you blame ’em, en poken de prijs jaar in jaar uit op. Voor een weekendje festivallen, enkel entrée, zul je weldra driehonderd euro moeten voor neertellen. En welke club laat je nog feesten voor minder dan twintig euro?
De meer en meer gestroomlijnde, nauwer wordende vorm die cultuur aanneemt is langzamerhand iets dat enkel iets voor de lucky, maar vooral rich few is – en dat is jammer. Het geeft mij alleszins, in de mate van het mogelijke, nog meer een drive om onderbelichte muziek of artiesten naar het voorplan te brengen én live te gaan zien. Horst herinnerde me eraan dat ik diep vanbinnen nog steeds kolkende beats liefheb. Stukjes waarop ik stiekem trots ben dat ze uit mijn pen zijn gevloeid? Aphex Twin op Best Kept Secret, m’n nabeschouwing van Primavera Sound en Yves Tumor in Botanique.
In een tijd waar groeiend fascisme schijnbaar normaal wordt geacht in Vlaanderen en genocides gratuite mogen passeren, is het soms moeilijk om met een roze bril terug te kijken op 2023. En toch. Ik kijk met zeer warme gevoelens terug op mijn week in Berlijn en in Barcelona. Vooral de Duitse hoofdstad heeft een grote indruk op mij gemaakt. Kraftwerk, de altijd tot in de puntjes uitgewerkte affiche, de context en kunst… Atonal is absoluut de moeite om als muzieknerd te bezoeken. Belangrijkste om te vermelden is uiteraard dat ik m’n lief heb leren kennen, m’n soulmate waarvan ik niet wist dat je ze nog tegen kon komen.
Hieronder kun je een overzicht vinden van welke zaken uit 2023 me het meeste zijn bijgebleven.
Favoriete albums
Favoriete concerten:
- Rosalía – Primavera Sound
- Darkside – Cirque Royal
- Emptyset – Berlin Atonal
- KMRU + Elvin Brandhi – Berlin Atonal
- Young Fathers – Best Kept Secret
- Caroline Polachek – Trix
- Yazzus – Horst
- Darskide – Sala Apolo
- Perfume – Primavera Sound
- Prison Religion – Berlin Atonal
- Skrillex – Primavera Sound
- Boygenius – Gunnersbury Park
- dBridge & Donato Dozzy – Horst
- Ascendant Vierge – Primavera Sound
- Hudson Mohawke – Primavera Sound
- Mama Snake & Spekki Webu – Horst
- Sunn O))) – Berghain
- ¥ØU$UK€ ¥UK1MAT$U – Berlin Atonal
- Aphex Twin – Best Kept Secret
- Death Grips – Trix
- DJs Di Guetto – DJs di guetto [Príncipe]
- Snow Strippers – April mixtape 3 [Surf Gang]
- Various artists – For Palestine [Paralaxe Editions]
- Various artists – Pressure (I) [MAL Recordings]
- Various artists – I am here now, when will you be here? [Posh Isolation]
- Various artists – Woman, life, freedom [Apranik]
In 2024 kijk ik uit naar nieuw werk van:
Kali Malone, Kali Uchis, The Body & Dis Fig, Kero Kero Bonito, Uboa etc.