Het leven is druk en ik heb nu een job en ik huur een huis dat onderhouden moet worden. Dus laten we niet te lang palaveren in de intro. Hieronder beginnen we met een overzichtje van de dertig albums die mijn jaar het meest gekleurd hebben, met onder elke titel een linkje verstopt naar een van mijn favoriete nummers. Daaronder volgt nog een overzichtje van allerlei andere dingen die me dit jaar beroerden. Tot in 2024 xoxo
Favoriete albums
Op hun vorige albums klonk Yeule als een cyborg wiens batterij aan het leeglopen was en die hun laatste adem gebruikte om te vertellen dat die van je hield. Dat is op ‘Softscars’ op zich niet anders, alleen heeft de cyborg ondertussen de altrock scene uit de nineties ontdekt en zelf een gitaar opgepikt.
Dit verrassingsalbum van Tirzah klinkt even intiem als bezwerend en minimalistisch. Een plaat als een ongewassen, maar nog steeds lekker knus dekentje.
28) Chuquimamani-Condori – DJ E
De kitscherige albumcover had me niet voorbereid op hoe overweldigend deze dromerige walls of sound gingen zijn.
27) Pelada – Ahora Más Que Nunca
Eentje voor de activistische ravers: punky dansvloerbangers die thema’s als kapitalisme en vrouwenmoord aankaarten.
26) Natural Wonder Beauty Concept – Natural Wonder Beauty Concept
Ik heb er bijna nooit spijt van dat ik geen rijbewijs heb, maar af en toe wilde ik toch dat ik op een nachtelijke autorit doorheen de stad kon gaan met de verstillende ambient pop van DJ Python en Ana Roxanne door de boxen.
25) MJ Nebreda – Arepa mixtape
Ik ben niet de man met de meest soepele moves, maar als ik goeie reggaeton hoor dan kunnen mijn heupen onmogelijk stil blijven staan. Om maar te zeggen dat MJ Nebreda me dit jaar vaak in beweging heeft gekregen.
24) Hannah Diamond – Perfect picture
Er is al veel geschreven over hoe PC Music is geëvolueerd van een bevreemdend, post-ironisch project naar een label waar warmere, oprechte muziek op wordt uitgebracht. Hannah Diamond en haar vertederende liedjes op ‘Perfect picture’ zijn daar het perfecte voorbeeld van.
Drillrap die fucking dom, fucking lomp en fucking HARD gaat!!!!!!!!
22) B L A C K I E – Catharsis only
Een kwartiertje compromisloze oerherrie van de cultheld zonder wie artiesten als Death Grips en Jpegmafia nooit een carrière zouden hebben.
21) Indigo De Souza – All of this will end
Singer-songwriter is niet meteen mijn favoriete genre en weet zelden mijn eindejaarslijsten te halen. Laat het echter aan Indigo De Souza over om met haar rauwere sound en doodeerlijke teksten opnieuw mijn hart te stelen.
20) Home Is Where – The whaler
Heb je je ooit afgevraagd hoe Neutral Milk Hotel zou klinken als het een screamoband was? Dan moet je dringen Home Is Where ontdekken.
19) Död Mark – Död Mark 4evigt
We moesten het dit jaar bijna helemaal zonder releases van Sadboys en Drain Gang stellen. Gelukkig was er nog Död Mark, de groep waarin Yung Lean vroeger punk maakte, maar nu is overgeschakelde naar een dromerige indiepopsound.
Het meest onverwachte comebackalbum van het jaar kwam Khanate, de angstaanjagende groep met onder andere Stephen O’Malley van Sunn O))) in de ringen. Drie gitzwarte, loodzware nummers van twintig minuten die je doen ervaren hoe het is om in de leegte staren en je mentale gezondheid te verliezen.
17) Frost Children – Speed run
Het bewijs dat er ook in 2023 nog frisse hyperpop werd gemaakt.
16) PinkPantheress – Heaven knows
Aanvankelijk miste ik de vluchtigere, meer drum-‘n-bassgerichte sound vanop PinkPantheress’ mixtape ‘To hell with it’. Bij een tweede luisterbeurt moest ik echter toegeven dat ‘Heaven knows’ een onweerstaanbare collectie lieve bops is.
Mijn favoriete blackmetalband die verguisd wordt door blackmetalsnobs leverde met ‘93696’ haar meeste ambitieuze en epische album tot nu toe af. Dat wil wel wat zeggen voor een groep die al ‘HAQQ’ had gemaakt.
Ik weet niet wat er dit jaar in het Braziliaanse water zat, maar er is daar ongelooflijk veel teringherrie gemaakt. ‘Panico no submundo’ is een mooie staalkaart van ‘beat bruxaria’, het rare nieuwe genre dat op de best mogelijke manier pijn aan mijn oren doet.
13) Caroline Polachek – Desire, I want to turn into you
Is er eigenlijk iemand die dit sprankelende poppareltje niet in hun jaarlijst heeft zitten?
12) Sprain – The lamb as effigy
Ik luister een pak minder gitaarmuziek dan in mijn tienerjaren. Als ik dan toch een nieuwe band ontdek, dan liefst zo hyperpretentieus moeilijk. Op ‘The lamb as effigy’ staan twee nummers van 25 minuten, klinkt de frontman anderhalf uur lang alsof hij een zenuwinzinking heeft, en na de release van het album hield de band abrupt op met te bestaan. Perfect.
11) Gotu Jim – Niet geslapen wel gedoucht
Op mijn favoriete Nederlandstalige album van het jaar evolueerde Gotu Jim van studentikoze rapper naar iemand die de donkere kant van het feestleven in de verf zet. Dat deed hij met honingzoete hiphopliedjes die inspiratie uit allerlei genres haalden, van hiphop over house tot UK garage.
Minder overweldigen dan ‘Rainbow bridge 3’, mijn favoriete album van 2021 waarmee ik quasi iedereen van me deed vervreemden. ‘Butcher house’ kan daardoor misschien wel het perfecte instappunt zijn in de verschroeiende wereld van Sematary, de rapper die opkijkt naar Chief Keef en diens drill vermengt met witch house en black metal.
Lekker rommelende digicorebangers die geschikt zijn om zowel te huilen als wild rond te springen.
8) Rainy Miller & Space Afrika – A grisaille wedding
In vijftig tinten grijs schildert de experimentele hiphop en ambient van Rainy Miller & Space Afrika een portret dat alleen maar in een kille grootstad als Manchester gemaakt kan worden, maar waar de liefde toch van af spat.
Is het hyperpop? Is het indierock? Singer-songwriter? Poppunk? Hoe je het ook wil noemen, met ‘Wallsocket’ maakte Underscores een van de aanstekelijkste platen van het jaar. Sidenote: doordat Brussels Airlines haar bagage was kwijtgeraakt heb ik haar niet live kunnen zien in de Botanique, een vete die ik meeneem naar volgend jaar.
6) Ascendant Vierge – Une nouvelle chance
Ascendant Vierge combineert de euforie van hardcore met de toegankelijkheid van theatrale pop. Kan alleen maar een feestje zijn, toch?
Met hun tweede album bereiken de gecs niet dezelfde overrompeling die ‘1000 gecs’ in 2019 bij me tweegbracht, maar ’10.000 gecs’ bewees wel definitief dat dit duo geen meme is, maar gewoon verdomd goed is in hyperaanstekelijke liedjes schrijven.
Het was van Xiu Xiu geleden dat er nog eens een groep zo vakkundig in de verwarrende grijze zone tussen geilheid en paniekaanvallen opereerde. De noiserock van Model/Actriz is een blijvertje en leverde het spannendste debuutalbum van het jaar af.
3) Snow Strippers – April mixtape 3
Iedereen die me dit jaar op sociale media volgde heeft godverdomme geweten wat mijn favoriete muzikale ontdekking van het jaar was. Het hele jaar was ik verslaafd aan de bops van Snow Strippers, die doe denken aan Crystal Castles met een flinke dosis trance en een scheutje hardstyle.
2) Jane Remover – Census designated
Minder hyper dan Jane Removers debuutalbum ‘Frailty’, en daarom op papier eigenlijk minder mijn ding. De bloedmooie, overweldigende shoegaze op ‘Census designated’ wist me echter moeiteloos in te pakken.
1) Jpegmafia & Danny Brown – Scaring the hoes
Ik ben gewoon een typische white guy die te veel tijd op het internet doorbrengt en geobsedeerd is door experimentele herriehiphop. Uiteraard is ‘Scaring the hoes’ mijn album van het jaar.
Favoriete EP’s
Naar goede gewoonte wordt mijn liefde voor clubmuziek beter vertegenwoordigd in mijn ep-overzicht dan in mijn albumlijstje. Snow Strippers, die ook bij de albums al heel hoog scoorden, maakten voor mij de ep van het jaar met het hyperverslavende ‘Night killaz vol. 1’ waarop ze de hardstyle-invloed in hun sound wat dikker in de verf zetten, altijd een plus in mijn boekje. Andere hoogtepunten waren de stomend hete reggaeton van Florentino, de verschroeiende hardcore van Kilbourne en de dromerige trance van TDJ. Ook VHS, het Antwerpse hiphopcollectief rond Kleine Crack en Slagter, is goed vertegenwoordigd met drie releases. De rest laat ik jullie zelf ontdekken.
- Snow Strippers – Night killaz vol. 1
- Florentino – Kilometro Quinzo
- Kleine Crack – Crack Slagter Vol. 9
- Kilbourne – Milkshake
- LSDXOXO – D.O.G. (Delusions of grandeur)
- VHS – VHS222
- TDJ – Back to 123
- Headlovskykicklovsky – Only hardcore
- Namasenda – Ambrosia
- VHS – RT
- Nia Archives – Sunrise bang ur head against tha wall
- Grove – P*W*R // PL*Y
- Two Shell – Lil spirits
- Bambii – Infinity club
- Alice Longyu Gao – Let’s hope hetero’s fail, learn and retire
- Easyfun – Electric
- Emptyset – Ash
- Gupi – Check-in
- Mathlovsky & Cchhrriissttoodd – Drug dealers
- DJ Heartstring – Teenage dreams
Favoriete nummers
Hieronder een playlistje met de dertig nummers die ik ingestuurd heb voor de Indiestyle nummerlijst. Normaal probeer ik me daarbij te beperken tot 1 song per artiest, maar Snow Strippers heeft zoveel bangers uitgebracht dat ik een uitzondering moest maken.
Meest memorabele livemomenten
– Kleine Crack dit jaar zo vaak live zien dat hij me begint te herkennen
– Daan Leber zowaar in de moshpit zien springen toen Ray Fuego ‘Briesje‘ inzette in Trix
– De enorm inventieve call-and-response tijdens het optreden van Zeldzame: “Als ik zeg zeldzaam, zeggen jullie… zeldzaam”
– Me tijdens Caroline Polachek in Trix afvragen hoe ze in godsnaam al die noten haalt
– Achteraf horen dat de mannen van Bring Me the Horizon bij Caroline Polachek in Trix waren en bummed zijn dat ik ze niet tegen het lijf ben gelopen
– Naar Amsterdam reizen om Sematary & Haunted Mound live te zien en daar het meest GESTOORDE publiek ooit aantreffen
– Na de show van Haunted Mound naar de Burger King op het Leidseplein gaan en een meisje extreem enthousiast aan haar vrienden horen vertellen dat ze Sematary heeft aangeraakt
– Rainy Miller die het publiek op Rewire terecht uitkaffert omdat ze hun mond niet houden tijdens de show
– Mijn trommelvliezen laten doorboren door de noise van Dreamcrusher
– Safety Trance die de meest bevreemdend-verleidelijke reggaeton van het moment draait
– De stroboscopen van Amnesia Scanner & Freeka Tet op Rewire
– Eindelijk Death Grips nog eens live zien
– Tijdens Death Grips in Paradiso naar de bar strompelen, bereid om te smeken voor een glaasje water (mijn bankkaart zat in de lockers), maar zonder iets te moeten vragen gratis water in m’n polletjes geduwd krijgen
– Het zweet letterlijk van de muren zien parelen na Death Grips in Paradiso
– Harry Styles op het festivalpark van Werchter zien en nog vlot thuis raken met het openbaar vervoer
– Met mijn eigen ogen bevestigen dat Matty Healy wel degelijk echt bestaat op Werchter
– Mijn SMS-verkeer tijdens Mumford & Sons op Werchter als review publiceren en daardoor haatmail krijgen
– Dankzij Rosalía toch nog één echt interessant optreden zien op Werchter
– Ken Carson die op Dour de schrijnendste show van het jaar gaf
– Bladee die een extreem asociale show gaf op Dour maar daar keihard mee wegkwam
– Door de belichting en de rook alweer niet 100% zeker weten of het wel echt Yung Lean was die op het podium van Dour stond
– Een nummer herkennen tijdens de set van Aphex Twin op Dour en me daardoor een heel goede muzieknerd voelen
– Voor de vierde keer in m’n leven Christoff live zien op de Gentse Feesten
– ‘Schiphol’ van Ploegendienst meeschreeuwen op Pukkelpop (een nummer over niet door de stad kunnen fietsen omdat de toeristen weigeren op het voetpad te lopen, en als iemand die is opgegroeid in Brugge dus extreem herkenbaar)
– Zonder ze echt te kennen Knocked Loose op Pukkelpop zien en sindsdien onironisch naar beatdown hardcore luisteren
– Angerfist die een hardstyleremix van ‘Break stuff’ van Limp Bizkit draait op de Stimular Open Air
– Het glaasje rode wijn van de zanger van Model/Actriz
– Tijdens Swans in Botanique eens op m’n gsm naar de tijd kijken, ervan uitgaand dat het zo’n twintig minuten bezig was. We zaten drie kwartier verder en het eerste nummer was nog bezig
Meest Teleurstellende livemoment van het jaar
Na de show van Dorian Electra op Pukkelpop snel naar Boygenius hollen omdat ik online gezien had dat ze afsloten met ‘Dumbest girl alive’ van 100 Gecs, om dan te ontdekken dat ze het maar drie seconden lang lieten afspelen
Band die me waarschijnlijk gaat teleurstellen door in 2024 alweer geen nieuwe muziek uit te brengen
Death Grips
Griezeligste plaat van het jaar
‘Onze moppentrommel’ van Sven De Ridder en Jeroen Stevens (niet normaal, gestoorde shit, luisteren op eigen risico)
Verschrikkelijkste gebeurtenis in mijn persoonlijke leven
Zoveel Kleine Crack en aanverwante artiesten geluisterd dat ik Antwerps accent nu onironisch hard vind klinken
Beste missionariswerk
Iedereen in mijn omgeving fan maken van het nummer ‘Pagga 6’ van Parsa
Youtuber van het jaar
Wouter Boeve
Meest overschatte band
Alweer King Gizzard & the Lizard Wizard
Beste televisieprogramma van het jaar
Alweer De Buurtpolitie
Meest schrijnende anekdote
Horen dat mensen zichzelf aan het bevuilen waren om toch maar bij Fred Again (of all people) te kunnen staan op Werchter
Tv-moment van het jaar
Slechtste nationale trend
Fascisme
Slechtste internationale trend
Genocide
Playlist van het jaar
TOBIAS COBBAERT BANGERS EN BOPS
Grootste losers van het jaar
Mensen die in het jaar 2023 nog steeds haten op 100 Gecs
Gerecht van het jaar
De Wouter Boeve tosti