Tien favoriete albums, genummerd:
1 Sufjan Stevens – Javelin
2 Boygenius – The record
3 Ryuichi Sakamoto – 12
4 King Krule – Space Heavy
5 Spinvis – Be-bop-a-lula
6 dirk. – Idiot paradise
7 Travis Scott – Utopia
8 Sign crushes motorist – Hurting
9 Nourished by Time – Erotic probiotic 2
10 Jazz Brak – Brak
Andere albums waarvan ik genoten heb, in alfabetische volgorde:
Kevin Abstract – Blanket
Brihang – Droomvoeding
Caroline Polachek – Desire, I want to turn into you
dEUS – How to replace it
Greg Mendez – Greg Mendez
Helena Deland – Goodnight Summerland
Indigo de Souza – All of this will end
James Blake – Playing robots into heaven
Kali Uchis – Red moon in venus
Laurel Halo – Atlas
Liv.e – Girl in the Half pearl
Mandy, Indiana – i’ve seen a way
Matterhorn Well – Sketches for francis
Overmono – Good Lies
Peuk – Escape Somehow
Sampha – Lahai
Sigur Ros – Atta
Tim Hecker – No Highs
Véras – Het niets
Yves Tumor – Praise a lord who chews but which does not consume (or simply, hot between worlds)
Aparte nummers die me zijn bijgebleven, in alfabetische volgorde:
Boygenius – Cool about it
Boygenius – Emily I’m sorry
Brihang – Accepteren
Daft Punk (feat. The Voidz) – Infinity Repeating
dEUS – man of the house
dIRK. – Idiot Paradise
King Krule – Hamburgerphobia
Spinvis – Portugal
Sufjan Stevens – Goodbye Evergreen
Sufjan Stevens – Shit Talk
Sufjan Stevens – Will anybody ever love me
The Smile – Bending Hectic
The Voidz – Prophecy of the dragon
Travis Scott – Modern Jam
Warhaus – Popcorn
Yves Tumor – Heaven surrounds us like a hood
Meest irritante voetbalfiguren:
Hein Vanhaezebrouck
Iedereen die vindt dat Hein Vanhaezebrouck misschien wel een specifieke communicatiestijl heeft maar wel altijd gelijk heeft (dat klopt gewoon niet, sorry)
Thibaut Courtois (bedenk dat deze man eigenlijk al jaren zijn zelfde gezaag herhaalt)
De man twee rijen voor mij in Jan Breydel die bij elke mindere pas de spelers begint uit te kafferen en verder nooit iets zegt (als je dit leest, alstublieft stop met naar de voetbal te gaan)
Meest irritante andere figuren:
Mezelf wanneer ik weer maar eens bleef doorbomen over een irrelevante fait divers
Mezelf wanneer ik onrealistisch ambitieuze menu’s ineen timmer waardoor ik in mijn verlof slaaptekort opstapel door te koken
De eendimensionale personages in De Twaalf
Iedereen die Spinvis maar niks vindt
Iedereen die blijft doen alsof 100 gecs goed is
Iedereen die z’n mening over “woke” in de krant blijft gooien
Buikgriepvirussen
De man achter mij die bij het free-the-nipple-moment bij Boygenius op Pukkelpop hoorbaar stond te geilen en het punt dus helemaal had gemist
Troost gevonden bij:
Elliott Smith
Anatomie d’une chute
Johan Sebastiaan Stuer
Random mening over woke die me te binnen schiet:
Euh ja nee, laat maar
Belachelijkste lesgeefmomenten:
Denken dat m’n pointer werkt, bij de start van de les zien dat hij niet werkt, door de chaos in m’n hoofd het niet meer proberen fixen dus de hele les over en weer zitten lopen naar m’n laptop om m’n powerpoint te bedienen, na de les zien dat ik gewoon één knopje extra had moeten indrukken om de pointer te doen werken en ditzelfde scenario klakkeloos herhalen in de volgende twee lessen
Een minuut de les stilleggen om op de knop te blijven drukken om de zonnewering naar beneden te krijgen en aan het einde van die minuut zien dat ik die knop helemaal niet moest blijven indrukken
Speciale dank aan:
Iedereen die me een luisterend oor heeft gegund dit jaar
Meme ter afsluiting:
