Dit was 2022 voor Lowie Bradt - Indiestyle

We geven ook dit jaar weer onze redacteurs carte blanche om terug te blikken op het voorbije (muzikale) jaar. Dit is het lijstje van Lowie.

2022 was voor mij soms goed, soms minder goed. Voorbeelden hiervan geef ik hieronder.

Beste tien albums:

Andere albums die een positieve indruk op mij hebben achtergelaten, in alfabetische volgorde:

Aparte nummers die me zijn bijgebleven:

Beste concerten:

Spinvis Radio 1 Sessies @ Arenberg
Kendrick Lamar @ Sportpaleis (vooral omwille van de show want het concert heeft me doen inzien dat ik veel nummers vanop MM&TBS toch minder vond dan ik eerst dacht)
Oscar & The Wolf @ Pukkelpop (helemaal onverwacht)
Tamino @ Pukkelpop (ook onverwacht)
Charlotte Adigéry & Bolis Pupul @ Pukkelpop
Alex G @ Pukkelpop
Nick Cave & The Bad Seeds @ Best Kept Secret en @ TW Classic (het eerste was het beste, maar het andere was ook wauw)
Fontaines D.C. @ Best Kept Secret
Big Thief @ Best Kept Secret
Stikstof @ Dour
The Smile @ TW Classic
Zwangere Guy @ TW Classic
Whispering Sons @ TW Classic

Mij het meest geamuseerd op deze niet cultureel verantwoorde schijf:

Farruko – Pepas (titel gevonden door “spanish song trumpet” op google te zoeken)

Andere muzikale overpeinzingen:

Tamino gaf een geweldig concert op Pukkelpop maar gaan we nu eindelijk inzien dat die zijn nummers niet veel meer zijn dan gewoon wat sfeerschepping en ze daarom enkel live werken?
Vond ik The Strokes op Best Kept Secret nu eigenlijk goed of niet?
Hoe kan je enthousiast blijven wanneer Rock Werchter voor de elfendertigste keer Pearl Jam, Metallica of de Red Hot Chili Peppers aankondigt, alsof die na 2000 nog iets relevants hebben uitgebracht?
Kan Kanye nog verder wegzakken?

Sarah’s meest beledigende opmerkingen:

Buiten muziek genoten van:

Triangle of Sadness
Midmid
De eerste aflevering van heel veel series waarvoor ik dan alle aandacht ben verloren
De eerste pagina’s van verschillende boeken waarvoor ik dan alle aandacht ben verloren

Favoriete (ex-)njam!-chefs:

Favoriete restaurant:

Beste Gert Verhulstprogramma:

De Garde van Gert (jaja niet dit jaar gemaakt, maar ik heb er zoveel naar gekeken dat ik het wel hier zet)

Slechtste Gert Verhulstprogramma:

Gert Verhulstprogramma waar ik vreemd genoeg toch wat van genoten heb:

Domste dingen die ik heb gedaan:

Impulsief een Playstation 5 kopen met spaargeld en er na drie maand nog geen acht uur op gespeeld hebben.
Een vraag van een student krijgen, het antwoord niet weten, dus het maar googelen, achteraf doen alsof ik dat antwoord wist en dan bedenken dat mijn scherm gedeeld werd tijdens m’n gegoogel.
Aan het begin van een les de projector aanzetten, alwaar de klas een gesprek van mezelf kon aflezen waarin ik zei hoeveel stress ik had om die les te geven.

Mij geërgerd aan:

“Sorry als je je gekwetst voelt” of iets gelijkaardigs is geen verontschuldiging maar een verdoken verwijt (jaja, Gert Verhulst).
Aan veel clubsupporters: als je na drie kampioenschappen op rij en verschillende succesvolle Europese campagnes nog steeds voortdurend zit te sakkeren op uw voetbalploeg, is het misschien eens tijd om naar uzelf te kijken.
Nogal raar dat velen voortdurend de moraalridder spelen over een niet toegelaten, puur symbolische regenboogband op het WK , terwijl het op alle niveaus van het Europees voetbal evengoed nog krioelt van de homofobie waar er buiten holle symboliek ook niks aan gedaan wordt. Of denken die dan dat er puur door toeval, bijvoorbeeld, nog geen enkele niet-hetero, Europese profvoetballer zich ge-out heeft?
Wanneer de producent van voetbalshirts voor het WK een sober truitje maakt als protest voor de geschonden mensenrechten in Qatar is dat geen protest maar een marketingstunt.
Ik vind het toch best zorgwekkend dat de voorzitter van een socialistische partij over “wijken opkuisen” spreekt.
Aan al wie kwaad blijft worden omwille van negatieve recensies: het zijn maar meningen in een tekstje gegoten.

Persoon die gênant veel in dit lijstje aan bod is gekomen, terwijl ik er eigenlijk geen fan van ben:

Dank aan:

Mijn kat, Boris.
De Indiestyle-redactie om niet boos te worden op mij omdat ik geruisloos nooit mijn Father John Misty-review heb geschreven.
De nachtwinkel aan m’n deur om telkens opnieuw z’n voorraad quattro formaggi-pizza’s aan te vullen.
RSC Anderlecht om na al die jaren hun gesukkel te blijven evenaren.
Club Brugge om mij veel momenten van euforie (jaja) te schenken.
Iedereen die tot hier heeft gelezen. Dus niet bedankt als je gewoon naar dit einde van m’n lijstjes hebt gescrold.