Dit was 2018 voor Yannick Verhasselt - Indiestyle

“Alee, ge moet dat doen. Das écht iets voor u, man!” raadde een vriend me deze zomer aan om een stage te doen hier bij Indiestyle, en hij had gelijk. Ondanks het vele harde schrijfwerk kreeg ik er veel voldoening voor in de plaats en werd ik door de interviews die ik mocht afnemen wat assertiever. Ik heb eindelijk een plek gevonden waar ik kan praten en schrijven over muziek die af en toe niet de meest toegankelijke is maar wel wat meer aandacht zou moeten krijgen of gewoon de moeite waard is om eens te beluisteren. Vandaar ook de twee beste ontdekkingen van dit jaar: Warp Records en Erased Tapes, twee toonaangevende labels die ik dit jaar pas echt heb leren kennen. Het is de plek geworden waar ik gemakkelijk nieuwe toonaangevende artiesten zoals Kelly Moran, Mark Prichard, Gaika of Kelela vond om te beluisteren en waar ik een van mijn favoriete platen van dit jaar heb ontdekt en die tevens mijn allereerste review hier was, namelijk Yves Tumor.

2018 was voor mij het jaar van het terug thuiskomen bij punk, met de mannen van IDLES als koploper, en van de vele vooruitstrevende, vaak obscure electronica, gaande van deconstructed club, IDM, drone tot techno en avant-garde. Ook bezocht ik eindelijk eens een concert van het genre dat tijdens de examenperiodes zo vaak op het laagste niveau door mijn oren meandert, namelijk (post-)klassieke muziek. Dat jazz zijn terugkeer aan het maken was, wisten we wel al door het samplegebruik en de jazz-insteken van hiphopartiesten tegenwoordig en de nieuwe stroming aan talentvolle bands hier bij ons, maar wie had er ooit gedacht dat artiesten als Max Richter, Nils Frahm of Ólafur Arnalds, die normaal gezien te vinden zijn in je typische relaxatie- of meditatie-playlist, nu in zalen als Ancienne Belgique of Cirque Royal te zien zijn én die vervolgens nog eens met gemak uitverkopen. Klassiek is booming, en ik stel dan ook voor om klassiek/ambient een eigen lijstje te geven bij #lijstjestijd volgend jaar. Please Mattias?

Ten slotte geef ik nog even een shoutout naar Rosalía, Boygenius en Brockhampton, waarbij die eerste twee me platen gaven waarvan ik niet wist dat ik ze nodig had maar ze doorheen het jaar zowat heb grijsgedraaid. Malamente ¡uh! Die laatste speelde ik zowat elke dag af sinds de release op weg naar school; één van mijn favoriete platen die jammer genoeg een mindere eerste zijde kent en dus niet te zien zal zijn in lijstje met ‘Beste albums’. Wie wel in een lijstje terecht is gekomen lees je hieronder met hier en daar een tekstje uitleg of een obligatoir kiekje.

Beste albums:

1 IDLES – Joy as an act of resistance

2 Daughters – You won’t get what you want

3 Death Grips – Year of the snitch

4 Against All Logic – 2012-2017

5 Pusha T – DAYTONA

6 Beach House – 7

7 Rosalía – El mal querer

8 Anna Van Hausswolff – Dead magic

9 Yves Tumor – Safe in the hands of love

10 Blood Orange – Negro swan

11 Denzel Curry – TA1300

12 Car Seat Headrest – Teen fantasy

13 U.S. Girls – In a poem unlimited

14 SOPHIE – Oil of every pearl’s un-insides

15 Marie Davidson – Working class woman

16 Skee Mask – Compro

17 Noname – Room 25

18 Julia Holter – Aviary

19 Tim Hecker – Konoyo

20 DJ Healer – Nothing 2 loose

21 Grouper – Grid of points

22 Whispering Sons – Image

23 JPEGMAFIA – Veteran

24 Shame – Songs of praise

25 Earl Sweatshirt – Some rap songs

Beste nummers:

Beste soundtracks:

Een cinefiel zal ik waarschijnlijk nooit worden; ik kan de films die ik dit jaar heb gezien denk ik zelfs op één hand tellen. Wat me wel meer en meer charmeert zijn de scores die componisten of artiesten zoals Colin Stetson, Thom Yorke of Nick Cave schrijven voor films. Het vormt voor mij vaak de ideale muziek, naast de liefde voor ambient, om tot rust te komen of op te studeren, afhankelijk natuurlijk van welke soundtrack je beluistert.

1 Jonny Greenwood – Phantom thread

2 Thom Yorke – Suspiria

3 Nick Cave & Warren Ellis – Kings

4 Marco Beltrami – A quiet place

5 Jóhann Jóhannsson – Mandy

6 Colin Stetson – Hérédité

7 Valentin Hadjadj – Girl

8 John Carpenter – Halloween

9 Max Richter – Hostiles

10 Various Artists (TDE) – Black panther (music from and inspired by)

Beste eps:

De prijs voor de beste ep was een tweestrijd tot op het bittere einde, waarbij Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus uiteindelijk aan het langste eind trokken. Ross From Friends voert een nieuwe wave house aan met Mall Grab, DJ Seinfeld en Palms Trax in zijn spoor. Zowel zijn langspeler ‘Family portrait’ als de ep die eraan voorafging konden me hartelijk bekoren, deden me zweven en wekten tegelijkertijd op een bepaalde manier een nostalgisch gevoel op, chapeau. Black Thought, beter bekend als de lead-MC bij The Roots, kwam aanzetten met een fantastisch tweeluik vol heerlijke lijnen en slimme hooks, omkaderd door strepen boom bap en jazz rap. Iglooghosts tweede ep van dit jaar vervolledigt mijn top vijf waar het dromerige ‘Clear tamei’ het voor mij won over het voornamelijk donkere ‘Steel mogu’ en doet uitkijken naar nieuw werk van de Brit die me maar blijft verbazen.

1 Boygenius – Boygenius

2 Aphex Twin – Collapse

3 Ross From Friends – Aphelion

4 Black Thought – Stream of thought vol. 2

5 Iglooghost – Clear tamei

6 Thou – Rhea sylvia

7 yuragi – Still dreaming, still deafening

8 Jacques Greene – Fever focus

9 Sevdaliza – The calling

10 Jenny Hval – The long sleep

11 Black Thought – Stream of thought vol. 1

12 Yuno – Moodie

13 Smerz – Have fun

14 Peggy Gou – Once

15 Hatchie – Sugar & spice

16 Kero Kero Bonito – TOTEP

17 Nils Frahm – Encores 1

18 Oneohtrix Point Never – The station

19 Lost Girls – Feeling

20 Amber Mark – Conexão

Beste livemomenten:

Net zoals de keuzestress die kwam kijken bij het selecteren van de beste albums, ep’s en soundtracks was het ook bij het lijstje van beste concerten en livemomenten wikken en wegen geblazen. Zo zag ik mijn engelengeduld voor Bon Iver dit najaar eindelijk beloond worden met een adembenemende show in Vorst. Ik geraakte op minder dan twee uur mijn stem kwijt tijdens Pearl Jam en pinkte een traan weg tijdens ‘Imagine’, zag een uitzinnige Damon Albarn ‘Kids with guns’ opdragen aan Eden Hazard en aanschouwde hoe David Byrne met twee vingers in de neus ging lopen met de prijs voor de beste choreografie en dito nostalgische trip down memory lane op Werchter. Aan mijn trip naar het Spaanse Mad Cool Festival onthou ik liever de positieve muzikale momenten die ik er heb beleefd zoals de confetti die naar beneden dwarrelde tijdens ‘Feels like we only go backwards’ en de fantastische trippy visuals die doorheen de show van Tame Impala werden geprojecteerd, compleet meegezogen worden in de droomwereld van Sampha en James Holden of op het einde van Depeche Modes set eindelijk ‘Just can’t get enough’ aanhoren omringd door duizenden uitzinnige Spanjaarden.

1 Bon Iver (Vorst Nationaal)