Volgens de Chinese astrologie was 2018 het jaar van de hond, dat in het teken staat van loyaliteit, het sociaal leven en conservatisme. Dat zegt in ieder geval de goedkoop ogende horoscopenwebsite waarop ik eerder stuitte. Die Chinese jaarhoroscoop neem ik natuurlijk met een korrel zout aangezien mijn beleving van het jaar 2018 er toch wel heel anders uitzag. Zo ben ik dit jaar niet echt loyaal gebleven aan mijn uitgaansleven, waarvan muziek ontdekken een groot deel uitmaakt, doordat ik verhuisde naar Frankrijk omwille van een nieuwe job. De afwezigheid van mijn vertrouwde Belgische bodem heeft zonder twijfel zitten knagen aan mijn muzikale beleving van het afgelopen jaar. De bezochte concerten kan ik met overschot op twee handen tellen en het festivalseizoen is zonder gedag te zeggen volledig aan mij voorbijgegaan. Toch schuilt er een fantastische schoonheid achter deskwerk in het buitenland: Spotify is altijd maar een kleine twee clicks van je verwijderd.
Hoewel ik veel van mijn luistertijd doorbreng met het doorscrollen van sixties en seventies rockconsorten en funkplaten, heeft het jaar 2018 me aangenaam verrast met zijn nieuwkomelingen. Het begin van het jaar stond voor mij vooral in het teken van de mysterieuze alias Against All Logic (A.A.L.) van elektronisch grootmeester Nicolas Jaar en het nieuwe album van Khruangbin. Sinds jaar en dag weet Nicolas Jaar me te betoveren met zijn elektronische bedenksels (zo getuige eerdere live-ervaringen in Luik en Dour Festival). De onvoorziene release van het album ‘2012 – 2017’ was voor mij een onverwacht verjaardagscadeau. Dé ontdekking van het jaar werd toch wel het zweverige Khruangbin, dat ik voordien nog niet kende. Na mijn eerste luisterbeurt van het feeërieke ‘Con todo el mundo’ maakte ik mezelf de belofte om het Texaanse drietal ooit live aan het werk te zien. Die belofte kwam ik afgelopen oktober na, meer bepaald in Effenaar te Eindhoven, wat voor mij ongetwijfeld het beste live-moment van 2018 was.
Naar mijn mening waren het vooral de maanden mei en juni die de meeste hoge verwachtingen inlosten. Het aantal straffe releases dat elkaar maar bleef opvolgen was op zijn minst absurd te noemen: Jon Hopkins, Parquet Courts, Pusha T, Eli Paperboy Reed en Soulwax. ‘Daytona’ van Pusha T wist mijn matige interesse in hiphop, die zich eigenlijk al geruime tijd in een dodenslaap bevond, terug aan te wakkeren. Daarnaast wist een collega-recensent van Indiestyle me met zijn charmante albumreview te introduceren tot Parquet Courts. Ik heb geen moment spijt gehad van die plons in een troebele mengelmoes aan eighties en baldadig rockwerk. Bij deze mag je mij anno 2018 eveneens rekenen tot de nieuwe punkvolgelingen van Parquet Courts.
Terwijl de festivalplanken daverden in de zomer, gooide ik vooral het anker uit in mijn vertrouwde afspeellijsten op Spotify. De komst van de meteorologische herfst bracht daarentegen heel wat nieuwtjes met zich mee, gaande van het beleefde rockgedweep van The Sore Losers tot de voortreffelijke jazzriedels van de zwaar onderschatte Makaya McCraven. Ook garagerock-fanaticus Ty Segall, die dit jaar al vier albums op de teller had, tekende zich present op dat lijstje met het coveralbum ‘Fudge sandwich’. Segalls rockdemonen zich horen vastklampen aan geliefkoosde klassiekers van Funkadelic en War was me nogal een ervaring als beminnaar van funk. Die ongewone expeditie van hem verzilverde hem nochtans een plekje op mijn lijst. Het jaar 2018 sloot ik af met de laatste adelaarskreten op ‘Black velvet’ van wijlen soulseigneur Charles Bradley. Zelden hoorde ik een postuum album dat een muziekcarrière zo briljant kaderde en tegelijk ongebruikt materiaal naar de sterren deed grijpen.
Hoewel mijn muziekbeleving dit jaar stukken beperkter was dan voorgaande jaren, kan ik zonder enige aarzeling verscheidene hoogtepunten optekenen die me nog een lange tijd kunnen zoet houden. Dat neemt niet weg dat de verwachtingen van het jaar 2019 hooggespannen zijn. Ik kijk bijvoorbeeld met het grootste ongeduld uit naar de nieuwe albums van Backstreet Boys en Avril Lavigne.
Als afsluiter bedank ik graag nog even de organisatie van Indiestyle en zijn lezers, die mensen als mij een format bieden om te bazelen over muziek. Geniet van de eindejaarsfeesten, en gaarne tot volgend jaar!
Albums
1. Charles Bradley – Black velvet
2. Khruangbin – Con todo el mundo
3. Parquet Courts – Wide awake!
4. Eli Paperboy Reed – Meets high & mighty brass band
5. Soulwax – Essential
6. Pusha T – Daytona
7. Agains All Logic – 2012 -2017
8. Makaya McCraven – Universal beings
9. Justice – Woman worldwide
10. Black Box Revelation – Tattooed smiles
11. Jungle – For ever
12. Jon Hopkins – Singularity
13. Mr. Fingers – Cerebral hemisphere
14. Cypress Hill – Elephants on acid
15. Arctic Monkeys – Tranquility base hotel & casino
16. Black Joe Lewis & The Honeybears – The difference between me & you
17. Ghostface Killah – The lost tapes
18. Ty Segall – Fudge sandwich
19. Fantastic Negrito – Please don’t be mad
20. The Sore Losers – Gracias Senor
Nummers
Arctic Monkeys – Four out of five
Balthazar – Entertainment
Black Box Revelation – Lazy St
Charles Bradley – I feel a change
Cypress Hill – Locos
Dr. Octagon – Area 54
Earl Sweatshirt – Cold Summers
Eli Paperboy Reed – The satisfier
Fantastic Negrito – Plastic hamburgers
Flatbush Zombies – Facts
Jack White – Respect commander
Jim James – No use waiting
Jungle – Beat 54 (all good now)
Justice – Randy
Khruangbin – Evan finds the third room
King Tuff – Ultraviolet
Makaya McCraven – Holy lands
Nightmares On Wax – Scratch that!
Oh Sees – C
Parquet Courts – Wide awake
Patrick Sweany – Up and down
Pusha T – Come back baby
Sunni Colon – Morning dew
The Sore Losers – Dark ride
Ty Segall – Hit it and quit it