10. Mattias De Craene – A house where I dream
Mattias De Craene is een muzikaal manusje van alles. Dat bewijst hij met de projecten Nordmann en MDCIII. Daarnaast doet hij het ook onder zijn eigen naam. ‘A house where I dream’ is een onofficiële soundtrack voor de cultfilm ‘The holy Mountain’ van Alejandro Jodorowsky. Dit project werd gerealiseerd in het kader van het ‘Videodroom’ festival in Viernulvier Gent. Noem het gerust spirituele jazz, want De Grote Thema’s zoals existentialisme en het transcendente passeren de revue. Gooi er de filmische aanpak bovenop en je hebt een plaat waarbij je makkelijk wegdroomt middenin je luistersessie. (Jonas Vda)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
9. ILA – AYNA
De rockband rond Ilyada Cicek verbaasde dit jaar iedereen met ‘AYNA’. Net als hun vorige albums kunnen we hier genieten van stevig gitaarwerk, tomeloze energie en de rauwe stem van de frontvrouw. Hun laatste geesteskind heeft enkel nog een leuk extraatje in petto voor ons. Naast de herkenbare rockinvloeden horen we hier ook enkele Turkse riffs terug, een verwijzing naar de origine van Cicek. Met ‘Ben Anlamam’ brengt de band zelfs een volledig Turks nummer ten berde. De tekst begrijpen deden we niet, maar raken deed het ons des te meer. (Ayko)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | YouTube Music
8. The Bony King Of Nowhere – Everybody knows
Op ‘Everybody knows’ knipoogt Bram Vanparys duidelijker dan ooit naar Radiohead, zonder zijn eigenheid te verliezen. Na een periode van twijfels rond zijn eigen creatieve kunnen klinkt hij daardoor krachtiger en intenser dan ooit. Dankzij de inbreng van muzikanten Vitja Pauwels en Hendrik Lasure ademt het album instrumentaal vakmanschap. De kritische, vaak poëtische teksten houden een spiegel voor, terwijl persoonlijke twijfels en universele vragen samensmelten tot een meeslepende luisterervaring. In een steeds drukker wordende wereld vol lelijkheid, biedt dit album troost en hoop, verpakt in drie kwartier aan pure tijdloze pracht. (Eli)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | YouTube Music
7. BLUAI – Save it for later
‘Save it for later’ is een opvallend matuur debuutalbum voor de formatie rond Catherine Smet. Melancholische americana en introspectieve folk gaan hand in hand met de rijke arrangementen van producer Willem Ardui (Blackwave), terwijl de band hun eigentijdse en fris geluid behoudt. Het album staat vol hoogtepunten, maar als we er toch één mogen uit pikken, is het het wonderlijke duet ‘Better, I Swear’ met Lara Chedraoui. BLUAI plaatst zich met ‘Save it for later’ moeiteloos tussen grote namen als Big Thief en Waxahatchee. Een hartverwarmende roadtrip door de prairie die je doet uitkijken naar wat de toekomst brengt voor de dames. (Eli)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | YouTube Music
6. Ronker – Fear is a funny thing, so smile like a big boy
‘Fear is a funny thing, now smile like a big boy’, een mondvol, maar allicht één van de meest adequate titels van het jaar. Ronker komt uit de Denderstreek. Het is de regio waar de angst voor elkaar groter lijkt dan het geloof dat er veel meer is dat ons verbindt. Brutaal én strijdlustig weigert Ronker zich neer te leggen bij het status quo. Gitaargeweld uit de jaren negentig opgesmukt met een absurdistische toets, zijn de pek en de veren van Ronker. De laatste jaren zijn we verwend als het gaat om potige Belgische bands die – internationale – potten breken (Brutus, Stake, Psychonaut). Met Ronker zit de opvolging er aan te komen. (Jonas VL)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | YouTube Music
5. Warhaus – Karaoke moon
“Wij gaan efkes in de frigo“, aldus Balthazar-frontman Jinte Deprez tijdens het voorlopige laatste optreden van de band op Pukkelpop 2023. Tijdens de ingelaste pauze zouden de leden verder sleutelen aan hun soloprojecten. Het leverde ons dit jaar nieuw werk van J. Bernardt en Zimmerman op. Wat Maarten Devolderde van Warhaus uitspookte? Experimenteren met hypnosesessies, droomdagboeken én psychedelica. Het resultaat is allerminst uitgedraaid op een bad trip: ‘Karaoke moon’ toont de beste man op zijn avontuurlijkst en meest enigmatisch. Rokerige romantiek, overvloedige woordsalades (‘Jim Morrison’) én de griezeligste lottotrekking van het Belpopjaar (‘The winning numbers’). Geen wonder dat ‘Karaoke moon’ na luisterbeurt elfendertig nog altijd niet verveelt. (Kobe)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Spotify | YouTube Music
4. Nala Sinephro – Endlessness
Sinds de release van haar debuut ‘Space 1.8’ uit 2021 heeft Nala Sinephro een deugd gemaakt van het rustig minimalisme. Het is iets dat haar onderscheidt te midden van een nieuwe generatie Londense jazzartiesten. Sinephro combineert het gemompel van synthpads met het melodieuze glissando van haar snaren. Ze bevindt zich ergens tussen spirituele jazz en elektronische ambient, waardoor haar composities zich in hun eigen tempo kunnen ontvouwen. Op haar nieuwste plaat, ‘Endlessness’, drijft Sinephro deze loomheid tot het uiterste en produceert ze tien nummers die naadloos aan elkaar zijn geschilderd rond het stijgende motief van de arpeggio-functie van haar synth.
Een plaat met zo’n spaarzame setting (enkel sporadisch onderbroken door de scherpe saxofoon van James Mollison en een line-up van gastdrummers) loopt het risico een aangenaam achtergrondgeluid te worden. De vaardigheid van Sinephro ligt echter in het zachtjes uit onze dagdromen halen en een nieuw akkoord of tempo aanslaan om ons aan haar aanwezigheid te herinneren – leidend, reizend en altijd stromend door haar eigen meesterlijke richting. (Yannick)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | Soundcloud | YouTube Music
4. Sylvie Kreusch – Comic trip
Van het autobiografische ‘Daddy’s selling wine in a burning house’ tot het door Ennio Morricone geïnspireerde, incluis mondharmonica, ‘Ride away’. Op haar tweede album ‘Comic trip’ intrigeert Sylvie Kreusch van de eerste tot de laatste seconde. De zwoele stem van de Antwerpse zorgt voor een hypnotiserend effect, waar je maar al te graag in meegaat. Waar op haar debuut ‘Montbray’ nog de verwerking van haar stukgelopen relatie met Maarten Devoldere centraal stond, keert Kreusch op ‘Comic trip’ terug naar een wereld vol stripverhalen, fantasie en regenboogkleuren uit haar jeugd. Tegelijk staat ze ook stil bij de veranderingen die volwassen worden met zich meebrengen. Deze moeiteloze samensmelting van harde realiteit en kinderlijke verbeelding vormen een heerlijk betoverende toverdrank.
‘Comic trip’ is een lichtvoetige, maar zorgvuldig opgebouwde plaat die de “vaak lastige tweede”, plots heel makkelijk doet aanvoelen. Geen enkel nummer voelt overbodig, en live zullen ze ongetwijfeld nog meer schitteren. Kreusch bewijst zich niet alleen als een sterke songwriter, maar ook als een artiest die steeds opnieuw weet te verrassen. Een rechtstreeks ticketje naar het hoogste schavot in de Belgische muziekwereld ligt klaar. “Paaw, paaw / Beng, beng / Kachaaaw / Whem, blem.” (Eli)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Spotify | YouTube Music
2. porcelain id – Bibi:1
Toen de plaat in februari uitkwam, durfden we het vel van de beer reeds te verkopen. Deze plaat zou in ons eindejaarslijstje belanden. “We zullen de boemerang met de glimlach incasseren mochten we hier al te lyrisch en naïef voor de dag zijn gekomen.” Onze smoel is nog steeds intact, evenals ons enthousiasme. ‘Bibi: 1’ van Porcelain id, het muzikale alter ego van Hubert Tuyishime, is een debuutplaat met internationale allures en een waar spektakelstuk. Porcelain id brengt een doorleefd experiment waarin soul, post-folk, lo-fi elektronica en trap innig in elkaar verweven zitten. Dat hun stem in de toverpot met charisma en bezieling is gevallen, geeft Porcelain id een onmiskenbaar natuurlijk voordeel.
De intense euforie die we na al die maanden nog steeds ervaren is te danken aan het oprecht, fragiel en magisch karakter van zowat elk nummer. Elke ademstoot heeft de neiging een gevoelige snaar te raken en onze haren te doen recht veren. ‘Bibi:1’ is één van de meest avontuurlijke Belgische platen die we in jaren hoorden. Een poëtische parel met een zweem authentieke theatraliteit. Het enige jammere is dat te weinig mensen die plaat al hebben ontdekt. (Jonas VL)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
1. Bolis Pupul – Letter to Yu
Sommige mensen lopen door de jaren weg van hun roots. Boris Zeebroek zoekt ze liever op. Zijn artiestennaam Bolis Pupul heeft een humoristische, absurdistische inslag en knipoogt daarmee naar zijn vader, cartoonist en kunstenaar Kamagurka. ‘Letter to Yu’ is geïnspireerd door verschillende reizen naar de geboorteplaats van zijn moeder, Hong Kong.
Het afwisselend gebruik van synthpop, veldopnames, dance bangers of Oost-Aziatische invloeden geven klank en kleur aan de door de plaat verweven gevoelens. Die op hun beurt weer betekenis geven aan de klanken. De plaat klinkt tegelijk groots en intiem. Bolis Pupul onderzoekt niet alleen zijn roots. Hij geeft ook een stem aan de confronterende afstand die hij ermee ervaart: “People talk to me like I’m a local / A sense of shame is my part / I wish I spoke what they speak / So I could blend in easily.” ‘Letter to Yu’ is een exceptioneel reisdagboek waarin Bolis Pupul niet enkel zijn afkomst maar ook een deel van zijn ziel blootlegt.
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | YouTube Music
Lees verder: 1 2