30. Mount Eerie – Night palace
‘Night palace’ duurt een dikke tachtig minuten en is hiermee de langste langspeler uit het intussen uitpuilende Elverum-universum. Het album doet met z’n talloze verwijzingen naar de mooie eenvoud van de natuur, en tegelijk zorgvuldig en slordig experimenteel geassembleerde songs, sterk denken aan de Phil Elverum van begin de jaren 2000 toen hij muziek maakte als The Microphones. Het is een plaat die indruk maakt met z’n muzikaal grenzeloze ambitie en ontroert met hoe puur Elverum zijn eigen twijfels en overpeinzingen bloot legt. (Lowie)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify | YouTube Music
29. Faye Webster – Undressed at the symphony
Faye Webster kiest op ‘Underdressed at the Symphony’ voor subtiliteit, met muziek die meer vertelt dan haar teksten. Waar ‘I Know I’m Funny Haha’ uit 2021 nog barstte van observaties en humor, klinkt haar nieuwe album ingetogener en introspectiever. Dit break-up album mijdt clichés: geen afrekeningen of ballades over liefdesverdriet, maar stilte en instrumentatie krijgen de ruimte. Op een handvol droge moppen na, klinkt Webster spaarzaam en laat ze de muziek spreken. Wie haar teksten waardeerde, vindt dit album misschien minder boeiend. Toch biedt het, met jazzgitaar en serene stiltes, een troostende soundtrack voor herstel. Webster trekt zich terug, geeft ruimte aan haar band en toont dat stilte soms krachtiger is dan woorden. (Laurent)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
28. The Last Dinner Party – Prelude to ecstacy
Er zijn soms bands die opeens uit het niets lijken op te doemen, waarbij de Botanique in februari (650 staanplaatsen) met de komst van debuut ‘Prelude to ectasy’ al hopeloos te klein leek. Buzzband van het moment worden, gebeurt niet zomaar. Net dat het niet zomaar is, dat je – zonder ook maar één nummer uit te brengen – op dezelfde affiche als Nick Cave, The Rolling Stones en Florence and the Machine belandt. Uit het niets mag dus geschrapt worden. The Last Dinner Party is net zoals Queen een democratie, waar elk bandlid evenwaardig is en mag aandraven met eigen ideeën. Hierdoor bestaan akelige donkere songs in het Albanees, bombastische intro’s met klassieke arrangementen en stevige gitaarriffs vredig naast elkaar. En nog meer, alsof ze zijn gemaakt om naast elkaar te bestaan. (Eva)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify | YouTube Music
27. Mabe Fratti – Sentir que no sabes
De Guatemalaanse muzikante Mabe Fratti bracht vorig jaar nog een album uit met haar band Titanic. Toen sijpelden er al duidelijke pop-elementen door in haar voornamelijk experimentele muziek. Op haar laatste lp doet ze er nog een schepje bovenop en kneedt ze haast catchy songs uit de niet voor de hand liggende arrangementen. De muziek wordt begeleid door haar virtuoze cello-werk en robuuste drums, verrijkt met weelderige blazers en sporadische 80’s synthesizers. De Spaanse zang en dissonante sound maken van ‘ Sentir que no sabes’ geen makkelijk te verteren werkje. Echter, voor wie bereid is moeite doen, zal de payoff groot zijn. (Martijn)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | YouTube Music
26. Beyoncé – Cowboy carter
‘Cowboy Carter’ is niet zomaar een country album. Het is een intens persoonlijk werk van Beyoncé waarin ze haar zuidelijke roots viert. Het album herinnert aan haar Texas-opvoeding. Anderzijds weerspiegelt het ook de geschiedenis en toekomst van countrymuziek. In een reactie op kritiek op haar genrekeuze zet ze met nummers als ‘Ameriican requiem’ de toon. Ze werkt samen met verschillende artiesten en legendarische iconen zoals Willie Nelson en Dolly Parton. Het album is een gedurfde mix van cultuur en geluiden die de Amerikaanse muziekgeschiedenis omarmen. Het is een statement over terugwinning en nalatenschap, waarin Beyoncé haar eigen stempel drukt. (Karel)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Soundcloud | Spotify
25. Waxahatchee – Tigers blood
Van bovenstaande Texaanse superster lopen we de kustlijn af tot aan Waxahatchee creek in Alabama. De country invloeden kabbelen ook hier lustig doorheen het album. Een stijl die songwriter Katie Crutchfield al meer dan een decennium cultiveert en perfectioneert. Op ‘Tigers blood’ klinkt ze dan ook beter dan ooit te voren. Er zijn subtiele hoeken af, zoals bij het beste van Big Thief, met tegendraadse drumpatronen en verrassend snijdende gitaren. Ter zelfder tijd wordt het zachtjes ingebed in puntgave productie en ronduit betoverende samenzang, zoals op ‘Evil spawn’ en vooral het nu al tijdloze ‘Right back to it’ met MJ Lenderman. Die laatste maakt * spoiler * verderop nog zijn opwachting. Hét album van onze zomerse vakantieritjes over zinderende asfalt. (Zeno)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
24. Julia Holter – Something in the room she moves
Zes jaar lang was het wachten op een vervolg van het dubbelalbum ‘Aviary’, maar ons geduld werd beloond. ‘Something in the room she moves’ is een kunstzinnige, ambient pop-plaat geworden die erom smeekt om laat op de avond gedraaid te worden. De ene keer schotelt Julia Holter ons a-cappella voor (‘Meyou’), de andere keer tegendraadse popmuziek (‘Spinning’), maar nergens worden haar arrangementen op een bepaald moment voorspelbaar. Niet alleen Holter steelt de show met haar buitengewone zang-en compositorische talent, ook de fretloze bas-partijen van Devra Hoff zeker zijn zeker het vermelden waard. (Martijn)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
23. Cassandra Jenkins – My light, my destroyer
Wie mijn lijstjes en schrijfsels al even leest, weet ondertussen dat ik verknocht ben aan de muziek van Casssandra Jenkins. Met ‘An overview on phenomenal nature’ maakte ze voor mij een perfect album. Ironisch genoeg stond ze net voor de release van dat doorbraakalbum op het punt haar muziekcarrière op te geven. Uiteraard is het niet eenvoudig zo’n krachttoer op te volgen, maar Jenkins doet het met verve. Ze speelt meer met genres en instrumentatie op ‘My light, my destroyer’, zonder haar essentie te verliezen: poëtische, trefzekere teksten gebracht door haar unieke stem. Ook haar gevoel voor humor en prachtige veldopnames met spoken word komen terug op ‘My light, my destroyer’.
Ondertussen heb ik weer wat bijgeleerd sinds mijn review (zie link hieronder). Het meisje in de bloemenwinkel was Cassandra Jenkins zelf. Daar werkte ze een tijdje, enkele jaren terug. Het gaf haar veel tijd om te werken aan poëzie en teksten, zo vertelde ze in de Botanique dit jaar. Daar stond ze ook een stuk zelfverzekerder op het podium dan tijdens haar passage in 2021. We hopen de innemende New Yorkse gauw terug te zien in België op een podium, al dan niet met nieuwe muziek onder de arm. (Jonas Vda)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
22. Geordie Greep – The new sound
Nog geen 10 dagen nadat werd bekendgemaakt dat Black Midi het voorlopig voor bekeken hield, kondigde Greep zijn solodebuut aan. Het zat al een jaar in de pijplijn, maar er was geen woord over gepiept. Geen tijd voor rouw om het vorige project want ‘The New Sound’ eist al je aandacht volledig op.
Conceptueel draait de plaat om toxic masculinity en de ongemakkelijke pogingen die sommige mannen doen voor vrouwelijke aandacht. Er wordt echter geen uitlachfestijn van gemaakt. Greep danst rond het thema en vertelt vanuit het perspectief van de incels. Hoe wanhopig of walgelijk deze figuren ook zijn, probeert hij toch een vleugje medelijden op te wekken. Muzikaaltechnisch haalt Greep de ADHD’er uit de Black Midi-sound terug in huis. Maar, in de plaats van deze te laten tekeergaan in een achtergelaten fabriek vol golfplaten, zit die deze keer in een loungefauteuil met een kopje thee. Meer jazz-rock dan progrock dus. Maar vervelen doet het allerminst. Want in sommige Latin rock-geinspireerde delen komt zelfs zijn innerlijke Carlos Santana zelfs naar boven. Alsof we nog niet wisten dat hij een muzikale duizendpoot is. (Louis)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
21. Chat Pile – Cool world
“Outside, there’s no mercy. And not everyone can hide. Not everyone gets to hide”, u weze gewaarschuwd. Chat Pile, vernoemd naar het toxisch afval van het mijnen naar lood en zink, combineert op ‘Cool world’ sludge, shoegaze, noise én nu-metal om het menselijk lijden in geluid te vangen. Wie op zoek is naar signalen van hoop en verlichting, hoeft zich bij deze niet meer af te vragen of deze plaat naar links of rechts geswiped moet worden. We worden namelijk allemaal persoonlijk geconfronteerd met één of andere vorm van agressie in ons leven. Desondanks zien we twee lichtpuntjes aan de einder: ‘Cool world’ is de beste metal plaat die 2024 voortbracht en Chat Pile heeft het potentieel om in de voetsporen van nu-metal legendes als Korn en Deftones te treden. (Jonas VL)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify