20. Jaimie Branch – Fly or die fly or die Fly or die ((world war))
Binnen de jazzwereld wist Jaimie Branch een plekje op deze lijst te veroveren met “Fly or die fly or die fly or die ((world war))”. De eclectische plaat die barst van Branchs grote persoonlijkheid, werd postuum uitgebracht. In augustus 2022 overleed Jaimie Branch met een bijna afgewerkt album als laatste overstijgende wapenfeit. Op basis van onder meer haar notities, namen de bandleden en familie de laatste mixen en titels van de nummers op zich. Het resultaat is een adieu in schoonheid, die laat verlangen naar een vervolg. Branch overtuigt op ‘((world war))’ met haar versie van jazz, een bonte verzameling van invloeden uit alle muziekhoeken. (Sarah)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
19. Rainy Miller & Space Afrika – A grisaille wedding
Rainy Miller gooide vorig jaar hoge ogen met zijn post-industriële hiphop op ‘Desquamation (‘Fire, burn. Nobody)’ en als producer samen met onder meer Blackhaine. Stadsgenoten Space Afrika blinken dan weer uit in stedelijke nachtsoundscapes.
Het trio sloeg de handen ineen om hun omgeving en invloeden en ideeën te versmelten tot een totaalalbum. Muzikaal bevindt ‘A grisaille wedding’ zich op het kruispunt van duistere rap, post-industriële geluiden en avant-garde r&b. Om het gewenste effect te bekomen, werkten ze Kanye West-gewijs met gelijkgestemde artiesten zoals onder andere Iceboy Violet, Voice Actor, Mica Levi en Coby Sey.
Ondanks alle grauwheid die ervan afspat, bevat het album ook een rauwe emotionaliteit en breekt op de nodige momenten ook een oprechte pracht door. Hierdoor is ‘A grisaille wedding’ een heel bijzonder hoogtepunt uit de rafelranden van Manchester. (Daan)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
18. Ascendant Vierge – Une nouvelle chance
Eén van de meest toonaangevende acts dit jaar, die clubmuziek als pop op een bijzonder charmante manier in elkaar verweeft, is Ascendant Vierge. Hoewel Paul Seul en Mathilde Fernandez reeds een (toch zeer veel belovende) ep dropten in 2020, is de bal pas dit jaar echt volledig aan het rollen gegaan. AV vergaarde met hun notoire live performances een heuse cult following. Er wordt onder fans niet echt gekeken naar een uur meer of minder reizen om de twee aan het werk te zien. Zowel in België als in het buitenland vliegen de tickets (als de flashy merch) als zoete broodjes over de toonbank. Met ‘Une nouvelle chance’ kerft het tweetal verder een hoekje uit waar momenteel niemand anders gebruik van maakt. Ze surfen op de hardcore-surge en de trend van steeds snellere bpm’s en fraai gebruikmakend van nillies europop-nostalgie die eveneens de kop is beginnen opsteken. (Yannick)
Beluister: Apple Music | Soundcloud | Spotify
17. Tim Hecker – No highs
Met z’n laatste lp biedt de Canadese geluidskunstenaar Tim Hecker tegenwind aan de ambient streaming-playlists waar de laatste tijd geen ontkomen meer aan is. ‘No highs’ wil niet in de achtergrond opgaan of een kalmerend effect oproepen, maar net verontrusten en ontregelen en slaagt daar wonderwel in. Dissonante, mistige soundscapes worden vergezeld van pulserende synths, met af en toe wat bijdrages van saxofonist Colin Stetson die het geheel een menselijke toets geven. In tegenstelling tot eerder werk, worden hier nergens extremen opgezocht en daarom is ‘No highs’ misschien wel het makkelijkst te doorgronden album in heel het oeuvre van Hecker. (Martijn)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify | YouTube
16. Jpegmafia & Danny Brown – Scaring the hoes
Alsof lang verloren broers elkaar terugvonden na een veel te lange scheiding. Danny Brown werd ooit te veel een rocker geacht om het te maken in de traditionele rapscene. Jpegmafia is ook nooit bepaald een comformist geweest. Deze vaststelling, samen met het feit dat het talent er vanaf druipt, zorgde ervoor dat ze snel alternative hip-hop darlings werden. Ironisch genoeg wordt ‘You’re scaring the hoes’ vaak in de volksmond genomen als oproep tegen schijnheiligheid. Op deze plaat, aangedreven door Peggy’s beste productiewerk tot nu toe, wordt er alvast niet geveinsd. Great minds think alike.
Zowel de verses als de beats van ‘SCARING THE HOES’ zijn druk, verwarrend en kenmerkend griezelig. Het is iconoclasme ten top, en noch onderwerp, noch absurde sample wordt uit de weg gegaan. Je zou kunnen verwacht hebben dat de onredelijke verwachtingen een hindernis geweest zouden zijn, niets is minder waar. Deze plaat bezorgt banger na banger. Je zou zelf kunnen zeggen dat dezelfde mainstream rappers die Brown en Jpegmafia weg hadden gezet als rare kwasten, nu in hun broek schijten. The bar is set. (Louis)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify | YouTube
15. 100 gecs – 10.000 gecs
Er zijn drie zekerheden in het leven: de dood, belastingen en 100 Gecs die op het einde van het jaar de meest polariserende artiest in de Indiestyle-redactiegroep zijn. Tot spijt van wie het benijdt: met hun langverwachte opvolger op ‘1000 gecs’ bewezen Laura Les en Dylan Brady definitief dat ze meer dan een meme zijn. Het duo heeft nu eenmaal een uitmuntend gehoor voor knotsgekke, belachelijk catchy popliedjes. Vier jaar geleden stonden ze aan het roer van de hyperpopgolf. In 2023 verleggen ze zelf de grenzen van het genre door hun invloeden nog breder dan voorheen te zoeken, van ska over industriële hiphop tot nu-metal. Dolle pret! (Tobias)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify | YouTube
14. Protomartyr – Formal growth in the desert
Protomartyr is met ‘Formal growth in the dessert’ aan plaat vijf toe. De post-punkers uit Detroit voegen dankzij een grotere aandacht voor melodie extra klankkleur toe aan hun kenmerkende geestdrift. Zanger Joe Casey zet zijn bitsig poëtische parlando nog steeds in om op eigenzinnige wijze de wereld rondom zich vorm te geven. Muzikaal springt ‘Make way’ heen en weer tussen zachtaardig en majestueus. De bij wijlen opgewekte gitaarlijnen maken de aanklacht ‘We know the rats’ extra grimmig. De nervositeit en het venijn die we van Protomartyr gewoon zijn, zijn niet verdwenen maar worden beter omringd. (Jonas VL)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud| Spotify
13. Blur – The ballad of Darren
Optreden in een vol Wembley, voor deze jongensdroom wou Damon Albarn zijn oude liefde Blur nog wel eens van stal halen. Wat een reünieconcert moest worden, werd een bescheiden tournee die hen tot op De Kaai in Lokeren zou brengen. Ideaal tijdstip om de door de jaren heen vergaarde inspiratie om te zetten in een steengoede plaat. ‘The ballad of Darren’ klinkt zoals de titel al doet vermoeden: stemmig met veel kleur, charmant met veel levenservaring, pop met veel branie en consistent met veel métier. Een heerlijk gezapig plaatje dat het in alle omstandigheden goed doet. (Jonas VL)
Beluister: Apple Music | Soundcloud | Spotify
12. Sampha – Lahai
Op elke manier denkbaar is ‘Lahai’ een grote stap voorwaarts voor Sampha sinds z’n debuut met ‘Process‘. En ik had al zo’n gigantisch zwak voor de lushe, alternatieve r&b-productie en de manier hoe Sampha z’n stem als boter over die elektronica kan doen laten glijden. Sinds 2017 is er ook heel wat verandert en velen hebben in zijn voetsporen geprobeert de formule van ‘Process’ te her/bewerken in iets anders, iets nieuws. Het eigenzinnige Sault deed het met een mix van nog een tal van andere genres. Toch doet Sampha, het in het straatje van de neo-soul en alternatieve r&b, nog altijd als één van de besten. ‘Lahai’ is doorspekt met introspectie, maar voelt ook een pak optimistischer dan zijn voorganger.
De Sampha van nu is gelukkiger, waarschijnlijk een gevolg van de recent geboorte van zijn dochter. Al kan ik me er niet van ontdoen dat Sampha, zeker post-pandemie, het belang van een community dan wel familie of vrienden heeft (terug)gevonden. (Yannick)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
11. King Krule – Space heavy
King Krule lijkt van potten breken zijn beroep gemaakt te hebben. Alweer twaalf (!) jaar geleden vatte hij ons collectief bij de lurven met ‘Out getting ribs’. Niet veel later kwamen de toch wel legendarische features bij beatbakkers Mount Kimbie. En intussen lijkt de mainstream zowaar bijgebeend. De lofi sound lijkt intussen ingebakken dagelijkse toebak, want waar haalde iemand als Steve Lacey anders de mosterd dan bij de bleke Brit? Op ‘Space heavy’ klinkt King Krule toegankelijker, gerichter en haarscherper dan tevoren, maar ook nog steeds ontiegelijk zwaarmoedig tegelijk. Catchy tristesse, daar zijn we wel voor te vinden. (Zeno)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify