10. Nilüfer Yanya – Like I say (I runaway)
‘Like I say (I runaway)’ was één van de singles voor Nilüfer Yanya’s laatste langspeler ‘My method actor’. Op een tempo dat nog zo slecht niet zou zijn om effectief op weg te lopen, heeft de Britse het schijnbaar over onzekerheden en relationele bekommernissen. Al vertelt ze zelf dat het een nummer is over tijd en hoe je kiest om die te spenderen. “The minute I’m not in control / I’m tearing up inside”, klinkt het met zelfkennis in haar karakteristieke zeemzoete stem.
Weglopen doet ze ook letterlijk, in de videoclip opgenomen door haar zus, als een weglopende bruid. ‘Like I say’ bouwt met haar getrouwe gitaarwerk op naar het delen van haar schrik dat ze iemand niet kan verhinderen om weg te gaan. Beladen genoeg, al klinkt het niet zo, en dat is een compliment. Yanya weet genoeg slagkracht in het refrein te steken, de strofes voldoende ritme te geven en de productie vol en verzorgd te houden, zoals we ondertussen gewoon zijn van haar. (Sarah)
Beluister: YouTube Music
9. Father John Misty – Mahashmashana
De man die een te groot ego had om een dienende rol bij de Fleet Foxes te spelen als drummer, twitterheld en losgeslagen maatschappijcynicus Joshua Tilman, bracht dit jaar een sterk album uit. ‘Mahashmashana’, een woord afkomstig uit het Sanskriet, staat vol van de songs die ruim boven de vijf minuten afklokken. De opener en titeltrack spant hierbij de kroon met z’n dikke negen minuten speeltijd.
‘Mahashmashana’ is repetitief en bombastisch, ondersteund door een arsenaal aan strijkers en blazers, maar wel een nummer dat alle bombast en herhaling rechtvaardigt. Het bevat alles wat Father John Misty zo een sterke songschrijver maakt: het is verdomd elegant, nihilistisch en hoopvol tegelijk en FJM raast er heerlijk zelfingenomen en met overdadige beeldspraak door. “A perfect lie can live forever” croont Tilman ergens rond minuut 6; als die perfecte leugen naar de 9 minuten van het dystopische ‘Mahashamashana’ verwijst, hoeft dat niet eens zo erg zijn. (Lowie)
Beluister: YouTube Music
8. Nick Cave & The Bad Seeds – Wild god
Nick Cave & The Bad Seeds zijn terug. Hoezee hoera! Dat was onze collectieve gedachte toen ‘Wild God’ in maart het licht zag. Sinds het prachtige ‘Ghosteen’ uit 2019 moesten we het zonder nieuwe muziek stellen. Maar: dat wachten werd meer dan beloond. ‘Wild God’ grijpt je vanaf de eerste noot. Het nummer wordt gedragen door melancholisch klinkende piano en een zwevende sfeer die je als luisteraar helemaal opslokt. De stem van heer Cave klinkt breekbaar, maar oh zo intens. Dit maakt het nummer gelaagd op zowel emotioneel als muzikaal vlak.
Tekstueel bevat ‘Wild God’ een religieuze symboliek. Niet vreemd voor Nick Cave. Het goddelijke, de natuur en de menselijke kwetsbaarheid komen allen aan bod. Het nummer bouwt stilletjes aan meer en meer op. Maar dan breekt ‘Wild God’ officieel open vanaf dat het gospelkoor het nummer betreedt. Kippenvel! Vanaf daar groeit het nummer verder, laag op laag, totdat het eindigt in een hoogtepunt. Het is duidelijk: ‘Wild God’ is een klassieker in wording. (Jolien)
Beluister: YouTube Music
7. Wunderhorse – Midas
De Britse mannen van Wunderhorse geven met ‘Midas’ een gouden randje aan ons lijstje. ‘Midas’ is hier geen personage uit de Griekse mythologie, maar de één of andere hedendaagse versie ervan als een kille zakenman die uit is om schimmige deals te sluiten. Net als die figuur is het nummer rechttoe, rechtaan. Het tikt af op nog geen tweeënhalve minuut, maar daarin krijgt frontman Jacob Slater toch genoeg kwijt om het de moeite te maken. Geen al te gepolijste afwerking, vooral sfeer en energie wekken de interesse op.
‘Midas’ klinkt gejaagd en rauw, alsof Slater belachelijk lang heeft moeten wachten om het eindelijk te kunnen inzingen. Die overtuiging staat hem goed, net als wanneer zijn stem even de hoogte verkent bij het herhalen van “Midas” als refrein. Mooie liedjes hoeven dus helemaal niet bijster lang te duren, en zo vormt ‘Midas’ de geknipte intro voor hun gelijknamige album. (Sarah)
Beluister: YouTube Music
6. Waxahatchee – Right back to it (ft. MJ Lenderman)
Country is so back, baby. Waxahatchee weet als geen ander die sentimentele klank van de lapsteel gitaar van geluid te voorzien. Zeker wanneer er liefde aan te pas komt, weet Katie Crutchfield als geen ander onze gevoelige snaar te raken. De romantiek is niet per se zwart-wit, het is grijs en golft als eb en vloed. Het kolkt. “But you come to me on a fault line / Deep inside a goldmine / Hovering like a moth“, klinkt het.
Het is bovendien niet per se dankzij slackerprins MJ Lenderman dat deze track zo speciaal maakt, al heeft zijn aanwezigheid toch een redelijke duit in het zakje gedaan. Toch is en blijft Crutchfield de ster op de track. Die kenmerkende ruwe en doorleefde stem van haar doet de track door je huid snijden – hoewel de track voorzien is van slechts vrij minimalistische instrumentatie en enkele subtiele gitaartoetsen. Het nummer voelt als een troostende herinnering van aan de kracht van toch doorgaan, hoewel het niet steeds mee zit. De klippen van een relatie. (Yannick)
Beluister: YouTube Music
5. Geordie Greep – Holy, holy
Laat het aan Greep over om het doen en laten van een incel te beschrijven in een haast neo-shakespeariaanse stijl. ‘Holy, holy!’ is geschreven vanuit het oogpunt van een onzekere faux-casanova met grootheidswaanzin. Op de tonen van indrukwekkende progrock-jazz smijt de hoofdrolspeler geld naar een escorte om haar zijn ego te laten strelen. De track wordt sterk ingezet met een harde, repetitieve gitaarlijn die doet denken aan de vervlogen dagen van Black Midi. Maar al snel krijgt de gitaarlijn een jazzy ondertoon die in het nummer later ook nog enkele eetlepels samba en motown toevoegt.
Hoewel je misschien niet zou verwachten dat Greep Latijns-Amerikaanse invloeden hierin zou verwerken, is dit minder verrassend als je weet dat zijn ouders in zijn tienerjaren vaak dit soort muziek draaiden. Nog maar een toonvoorbeeld van hoe vloeiend hij al jaren tussen genres switcht. ‘Holy, holy!’ focust zich thematisch op een karikatuur van toxic masculinity. Het is een uitmuntende single die de boodschap van het album’ The new sound’ in de verf zet. Wel, zoals hij het zelf zegt: “Thank you so much, We’ll meet the same time next week.” (Louis)
Beluister: YouTube Music
4. Godspeed You! Black Emperor – BABYS IN A THUNDERCLOUD
2024 was een boerenjaar als het op inspiratiebronnen voor Godspeed You! Black Emperor aankomt. Niet dat dat iets is om vrolijks over te zijn: al dertig jaar gebruiken de Canadezen de excessen van het moderne kapitalisme als muzikale brandstof. Zo toonden ze op hun albumhoezen hoe platenlabels samenhangen met het militair-industrieel complex.
Dit jaar nam hun protest de vorm aan van ‘NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28,340 DEAD’, hun achtste album. De titel verwijst naar het -nog steeds oplopende- dodental in Gaza. Opvallend is dat hun kenmerkende post-rock eerder zalvend dan furieus klinkt. ‘BABYS IN A THUNDERCLOUD’ is daar het beste voorbeeld van. Met zo’n titel verwacht je een woeste oplawaai. In werkelijkheid is het een van de meest troostende lappen muziek waar de band al mee kwam aanzetten. Monumentale gitaarecho’s, strijkers en drumgeroffel duwen elkaar naar ongekende hoogten, met twee adembenemende crescendo’s als gevolg. Luister je mee, Netanyahu? (Kobe)
Beluister: YouTube Music
3. Kendrick Lamar – Not like us
Afgelopen lente was er geen ontsnappen aan ‘Not like us’, Kendrick Lamars overwinningsrondje op Drake. Het bleek een grand slam te zijn, van de perfecte beat van DJ Mustard (inderdaad, “Mustaaaaaaard”), tot de grijnzende “Let me hear you say, “OV-ho” (OV-ho)”. Kendrick toonde dat hij ook gewoon bangers kan maken als hij daar zin in heeft. ‘Not like us’ brak dan ook verschillende streaming records en al doet dat niks af aan de kwaliteit ervan, de hele context errond zal wel geholpen hebben.
Die context, dat is de rap beef tussen Kendrick en Drake, waar Lamar blijkbaar goed op voorbereid was. Nog geen 24 uur na die andere giftige Drake diss, ‘meet the grahams’, liet hij ‘Not like us’ los. Het werd naast de genadeslag voor Drake ook een viering van de Amerikaanse westkust, voor iedereen die oprecht deel uitmaakt van de rap- en zwarte cultuur, iets wat Drake veelvuldig verweten wordt niet te doen of kunnen. De meest memorabele bars gaan echter over wat anders (“Tryna strike a chord and it’s probably A minor”), maar hoeft elke diss track sinds Pusha T’s ‘Story of Adidon’ één of andere schokkende onthulling over de tegenstand bevatten om te slagen? Over de samenstelling van de modder waarmee Kendrick op ‘Not like us’ gooit kan er dus nog gediscussieerd worden, over het succes van het nummer allerminst. (Sarah)
Beluister: YouTube Music
2. Charli xcx – Von dutch
Wij moesten onze nillies kennis weer even bijpoetsen met een flinke google naar modemerk ‘Von Dutch’. Over smaken en kleuren valt niet te twisten, dat weze bij deze bewezen: de petten die Von Dutch aan celibrities sleet zijn namelijk iconisch lelijk, en dat is een feit. En laat net die rehabilatie van alle potsierlijke, schreeuwerige nillies kleuren het handelsmerk zijn van Charli XCX op ‘brat’. Net als de gifgroene hoes zit ‘Von dutch’ meteen in je gezicht te brullen met een smerige synth die gretig Bodyrox’ electroklassieker “Yeah yeah” interpoleert. We worden terug gekatapulteerd naar Club Soda Festival alwaar Boyz Noize zonet Benny Benassi met Dada Life aan het mixen is.
Een flinke dosis nostalgie dus, al blazen wij ook graag warm en koud over Electro (wij hielden het niet langer dan 20min uit bij de bewuste Boyz Noize set). ‘Von dutch’s staying power was dus ook een verrassing van formaat voor ons, het is uiteindelijk Charli’s karrenvracht aan charisma die het nummer niet alleen boven water houdt, maar ook doet opstijgen als een flamboyant watervliegtuigje met vier loopings erachteraan. Oh ja, en moest u toevallig eigenaar zijn van zo’n Von Dutch hoofddeksel, vat het niet al te persoonlijk op hé, als het goed is voor Charli, is het ook goed voor ons. (Zeno)
Beluister: YouTube Music
1. Fontaines D.C. – Starbuster
Met ‘Starburster’ kondigden Fontaines D.C. in april hun vierde album ‘Romance’ aan. De punk sound ging even aan de kant voor een meer experimentele, elektronische sound. Het nummer integreert synths en een complexe productie, wat aantoont dat de band niet bang is om nieuwe terreinen te verkennen.
‘Starburster’ is tot stand gekomen door een paniekaanval van frontman Grian Chatten op het St Pancras station in Londen. Hij vormde deze paniekaanval om tot een nummer: ‘Starburster’ was geboren. Het naar adem happen en zeer snel op elkaar volgende lyrics geven het gevoel van een paniekaanval weer. Subtiel, maar een toevoeging die niet meer te missen valt in het nummer. Zelf beschrijft de band ‘Starburster’ als het nummer dat het verst ligt van hun vorige werk. Ze vonden het dan ook zeer entertaining om de reacties van hun publiek te zien toen ze ‘Starburster’ dropten. En eerlijk is eerlijk: dit nummer klinkt effectief anders.
Wat blijft? De clever en maatschappelijk geschreven lyrics, de herkenbare karakteristieke stem van Grian Chatten en de emotionele intensiteit. Daarnaast blijft hun vermogen om de luisteraar te boeien met interessante melodieën en authentieke expressie een factor die niet zal verdwijnen. Kortom, ‘Starburster’ is de vertegenwoordiger van een (gedurfde) stap vooruit in het landschap van Fontaines D.C. (Jolien)
Beluister: YouTube Music