40. Chat Pile – Funny man
Gaat Chat Pile de geschiedenisboeken in als de band die het sludgemetal-genre reanimeerde? Feit is alleszins dat de band met ‘Cool world’ hun positie als grote speler binnen de metal-scene verstevigde. Op hun tweede plaat wordt het klankenpalet aangevuld met invloeden uit grunge, post-hardcore en andere ninetiesgenres. Geen wonder dat duivelse gitaargroove uit ‘Funny man’ lijkt te zijn weggelopen uit een Primus-nummer. Ook inhoudelijk jaagt de single een rilling door onze ruggengraat. “Spilled the blood, gave them as much as they wanted”, kermt frontman R aygun Busch die een getraumatiseerde oorlogsveteraan vertolkt. “Outside there’s no mercy”, krijst hij even later. Hij zou zomaar eens gelijk kunnen hebben. (Kobe)
Beluister: YouTube Music
39. The Cure – Alone
Als eerste vooruitgeschoven single van ‘Songs of a lost world’ luidde ‘Alone’ alvast de comeback-plaat van het jaar in. Robert Smith en zijn maten nemen in ware Cure-stijl rustig de tijd om een neerslachtige, mooie sfeer neer te zetten. De song wordt ondersteund door bombastisch drumwerk en het ongebruikelijk rauwe bas-geluid van Simon Gallup, terwijl de verzachtende keyboards van Roger O’Donnel de winterse leadmelodie voor hun rekening nemen. De sound doet wat denken aan het ‘Disintegration’-tijdperk, maar dan volledig uitzichtloos en meer deprimerend. Classic Cure als je het ons vraagt. (Martijn)
Beluister: YouTube Music
38. English teacher – The best tears of your life
Iemand al horen zeggen dat je jeugd de beste jaren van je leven zijn? Naïef en onbezonnenheid zijn fijne eigenschappen van dergelijke jaren, maar hartpijnen creëren even grote pieken in de andere richting. Enter ‘The best tears of your life.’ English Teacher heeft met debuut ‘This could be Texas’ enkele post-punk bangers als ‘R&B’ en ‘Albatross.’ ‘The best tears of your life’ is hier een sidekick, met de autotune krijgt deze meer een art-pop vibe. Wie zegt dat een kruising tussen FKA Twigs en black midi een slecht idee is, luistert best. (Eva)
Beluister: YouTube Music
37. Charli xcx – Guess (feat. Billie Eilish)
Charli XCX blijft ons verrassen en deze keer deed ze dat met Billie Eilish, op de remix van ‘Guess’. En eerlijk is eerlijk: hoe goed werkt deze combo?! Het nummer, een speelse electroclash track over de irritatie van ongewenste aandacht, krijgt een extra flirterige draai dankzij Billie. De remix, geproduceerd door Harrison Patrick Smith (The Dare), voegt een extra basslaag toe onder Billie’s stem, waardoor de seksuele spanning voelbaar wordt. Het nummer verkent de complexe dynamiek tussen beste vrienden, waarbij een verborgen aantrekkingskracht tussen hen de bovenhand lijkt te krijgen. ‘Guess’ blijft zowel speels als betekenisvol. (Karel)
Beluister: Youtube Music
36. Floating Points – Key103
Op het dit jaar verschenen ‘Cascade’, liet Sam Shepherd de jazz even voor wat het was en mocht de elektronica opnieuw de plak zwaaien. ‘Key103’ is een van de meer club-gerichte tracks uit die plaat en een onmiskenbaar hoogtepunt. De stevige 4/4-beat vormt de ruggengraat, terwijl de modulaire synthesizers steeds lijken te evolueren. Bij die heerlijke drop op 2:51 komen de bassen naar voren en eenmaal aangekomen bij de tweede drop op 5:13 wordt het nummer nog minimalistischer. De synthwaves die zich naar het einde toe subtiel opdringen, brengen de ‘Key103’ haast tot een dromerige conclusie. (Martijn)
Beluister: YouTube Music
35. Julia Holter – Something in the room she moves
Julia Holter maakt met haar titeltrack ‘Something in the room she moves’ de combinatie van ingetogen zang met een orkestraal arrangement. Het geheel klinkt dromerig, speels en doordacht. De ongrijpbare stem van Holter maakt spectaculaire sprongen en dient als een volwaardig extra instrument. Een andere notabele aanwezige is op het nummer is de bas van mede-schrijver Devin Hoff. De baslijnen van zijn hand glijden heerlijk heen en weer van begin tot eind. (Jonas Vda)
Beluister: YouTube Music
34. Maruja – The invisible man
Maruja is het soort band dat letterlijk een scheet op band kan laten en we zouden het geweldig vinden. Welja, ze zouden er zes minuten over doen, maar toch. Het zegt iets over het illustere inventiviteit van de Britse band. Wie hen al live zegt, kan beamen dat ze enkel hun instrumenten nodig hebben om een weerzinwekkende mix van post-punk -en rock, brutal prog en fraaie jazz in mekaar te boksen. ‘The invisible man’ bevat bovendien die heerlijk, evocatieve vocals van Harry Wilkinson. Het fijne aan de track zijn dan weer de zinderende blazers die de track nog meer panache geven dan de overweldigende percussie. The Comet Is Coming op steroïden. Benieuwd wat de band in petto heeft voor hun debuutalbum. (Yannick)
Beluister: YouTube Music
33. Joy Orbison – Flight fm
Een vlieg in de kamer? Of is de buurman de haag aan het snoeien? Nee, de buurman is allicht heftig aan het dansen op ‘flight fm’ van Joy Orbison. Wanneer deze track door je speakers giert, lijkt het voor een seconde dat er ruis op de kabel is. De echte audiofielen onderscheiden echter een slecht contact van een topschijf. De Britse producer dropte deze single begin 2024 en slaagt er op miraculeuze wijze in om distorted noise wel heel dansbaar te maken. (Lukas)
Beluister: YouTube Music
32. Sega Bodega & Eartheater – Fade into you
Zonder twijfel een van de meest gecoverde nummers. Toch weten Sega Bodega en Eartheater een opvallende versie te brengen, met behulp van technologische gimmicks. Misschien wat raar voor een liefdesliedje, hoor ik je al denken. Maar vreemd genoeg weten de artiesten een soort surreële sfeer op te wekken, die eigenlijk erg goed past bij de insteek van het origineel. Misschien wel een kritische noot: het nummer, dat van zichzelf al niet echt upbeat was, komt in deze versie wel erg traag over. Perfect voor wie z’n tijd wilt nemen, iets minder voor mensen die er direct stevig in willen vliegen. (Ayko)
Beluister: YouTube Music
31. The Last Dinner Party – The feminine urge
The Last Dinner Party blaast nieuw leven in glamrock. Dit bewijzen ze met ‘The feminine urge’ nog meer. Denk: een mix tussen Bowie’s flamboyance en Fleetwood Mac’s dromerigheid. Steek dit in een modern jasje: tada! ‘The Feminine Urge’ barst van de theatrale energie, gepaard met interessante melodieën. Abigail Morris betovert met haar charismatische vocals, terwijl het refrein en de gitaarlijnen je spontaan laten meebewegen.
Het nummer verkent de complexe relatie tussen moeder-dochter en de trauma’s die hiermee gepaard gaan. De band beschrijft het nummer als een reflectie van de gedeelde pijn die van moeder op dochter wordt doorgegeven. Een intense boodschap verpakt in een meeslepend nummer vol attitude. (Jolien)
Beluister: YouTube Music