Er zijn jaren waarin muzikaal veel gebeurt en dan zijn er jaren waarin er decennia lijken plaats te vinden. Je kon niet rond de complete ontbolstering van artiesten als Chapell Roan of Sabrina Carpenter heen. De meest interessante rap beef sinds wat? De jaren 90? Er was de brat summer en post-punk dat eindelijk buiten de marge trad. Waarbij bands als IDLES en Fontaines D.C. – zoals veel genregenoten – niet langer ‘veroordeeld’ zijn tot kleinere muziekclubs. Festivalweides moeten en zullen plat gespeeld worden, én terecht.
Ons assessment om uit te vissen welke songs ze bij het jaar 2024 mogen kleven en ze op trouwfeesten, de betere foute parties etc. mogen mixen met andere tijdloze klassiekers, dan komen we, volgens onze bescheiden mening, terecht bij onderstaand lijstje. Onze beoordeling van de beste nummers van het jaar is dan ook vaak eerder een kans om aan te tonen dat we niet alleen opzettelijk pompeus of left field zijn in onze luistergewoonten en oprecht ‘ook’ houden van en aandacht besteden aan geweldige pop- of mainstreamnummers zoals die van Charli xcx, als van verschillende andere artiesten wier werk netjes in het onderstaande overzicht staat naast minder gevestigde, ‘alternatieve’ acts.
Check hier alle andere overzichten van Lijstjestijd. Visuele vormgeving door Louis Van Keymeulen en Jolien Wilke. Hieronder vind je bovendien een playlist van onze favoriete nummers gebundeld.
Deze lijst werd samengesteld door Ayko Poulin, Eli Goldenberg, Eva Gutscoven, Jolien Wilke, Jonas Vandenabeele, Jonas Van Laere, Karel Nijs, Kobe Rombouts, Laurent Voet, Louis Van Keymeulen, Lowie Bradt, Lukas Dederen, Martijn Bas, Sarah Van der Straeten, Yannick Verhasselt en Zeno Van Moerkerke.
50. Clairo – Sexy to someone
“Song of the summer for people with self esteem issues“, zag ik iemand online ooit zeggen over dit nummer. En hoewel Clairo als tekstenschrijver altijd iemand is geweest die introspectie hoog in het vaandel draagt, blijft de manier waarop ze haar eigen kwetsbaarheden ten toon spreidt op deze single wel tegen je geheugen geplakt. Of hoe een universeel thema als het hebben van een laag zelfbeeld en verlangen toch zo persoonlijk en intrigerend aan kan voelen. De ingetogen productie, met zachte gitaarakkoorden en het melancholisch ritme zijn bovendien weer heerlijk vintage Clairo. (Yannick)
Beluister: YouTube Music
49. Squid – Crispy skin
De terugkeer van post-punk gaat intussen al zover dat er een nieuw label op geplakt is: crank wave. Zelfde oude zever, maar dan in nieuwe pakskes. Eloquente zever, dat wel. Zever die we liefdevol koesteren, die onze dagelijkse dosis nihilisme voedt. Wij zijn dus maar al te blij dat bands zoals Fontaines DC, IDLES of Viagra Boys niet veroordeeld zijn tot een leven in de marge. Bij elke hype zijn er natuurlijk ook achterblijvers van het eerste uur, Squid stond met het uitstekende ‘Bright green field‘ nochtans even vooraan in de vuurlinie in 2021. Bij deze dan ook een petitie om Squid niet zomaar te vergeten. Een ambitie die ze met verve ondersteunen dankzij het straffe ‘Crispy skin’. Alwaar de rollende baslijn aangevuld wordt met een heerlijk geflipt klavecimbel. Een veelbelovende voorloper van het nieuwe album dat gepland staat voor februari 2025. (Zeno)
Beluister: YouTube Music
48. Mk.gee – Rockman
Mk.gee wist ons dit jaar te charmeren met zijn mengeling van rock, pop en soul. ‘Rockman’ werd als single gelost maar kon geen plekje op zijn sterke debuut ‘Two star & the dream police’ veroveren. In het begin van het nummer valt “Honey/ Just shut up and ride” nog enigszins vlot te ontwarren. Dat de rest van zijn tekst met referenties naar oude rock nummers niet altijd even helder te verstaan is, draagt hier enkel bij aan de sfeer. ‘Rockman’ weet vanalles samen te brengen en blijft plakken niet enkel door de adelaar die krijst op het einde maar vooral door de volle, ietwat slordig aandoende maar toch innemende productie. (Sarah)
Beluister: YouTube Music
47. Bolis Pupul – Doctor says
Heerlijk experimenteel, zo kan je het debuut van Bolis Pupul eenvoudig beschrijven. Een nummer van de plaat kiezen is dan ook niet evident: stuk voor stuk zijn ze enorm intrigerend. Deze is een absolute aanrader voor de fans van techno en elektronische muziek. Al doet die beschrijving evengoed tekort aan de speelse invloeden uit verschillende hoeken van het muzikale landschap. Funky beats worden opgevolgd door een mysterieuze mannenstem, die – als we eerlijk zijn – heel goed Kermit de Kikker zou kunnen zijn. Om een lang verhaal kort te maken: gewoon luisteren is de boodschap! (Ayko)
Beluister: YouTube Music
46. Cindy Lee – Dracula
Dé indie release van dit jaar is misschien wel die van de illustere Cindy Lee. Lee maakte met ‘Diamond jubilee’ een prachtig lapendeken aan lo-fi, psychedelische indie pop en dit over een run time die net iets over de twee uur afklokt. Laat je echter niet de lengte van de elpee afschrikken om in de wondere wereld van de Canadese artiest te duiken. Als we dan toch een hoogtepunt uit het rijkelijk gevulde album moeten kiezen, is het ‘Dracula’ – waar ook een videoclip rond werd gemaakt. De hazy one-chord gitaar jangle laat je over de zes minuten durende track niet los. Als je in je muzikale woordenboek zoekt naar een synoniem voor melancholie, laat ‘Dracula’ er dan alstublieft ook bij staan. (Yannick)
Beluister: YouTube Music
45. Wunderhorse – Silver
Op de A-kant van Wunderhorse’s tweede album ‘Midas’ horen we de ene potentiële festival-klepper na de andere. Eén van die kleppers is ‘Silver’, bestaande uit slechts twee gitaarakkoorden en inhoudelijk handelend over het verborgen houden van je donkere kant. Het minder toegankelijke onderwerp houdt de band echter niet tegen om er een stevige rocker van te maken. De refreinen zijn makkelijk mee te brullen en de instrumentatie is heerlijk rechttoe-rechtaan. In de laatste minuut worden we zelfs nog eventjes getrakteerd op een fijne gitaarsolo. Helemaal volgens de traditie van de alternatieve nineties rock waar de band wel vaker aan refereert. (Martijn)
Beluister: YouTube Music
44. JPEGMAFIA – don’t rely on other men
“I hear you went down”, klinkt het opnieuw en opnieuw. Echter, Amerika’s meest muzikale oorlogsveteraan scheerde anno 2024 wederom hoge toppen. Hij nam ons mee op avontuur in een met punk gemarmerde hiphop plaat. Krachtig en explosief met duizelingwekkende producties. Op dat album is het bruuske ‘don’t rely on other men’ misschien wel het summum van de duistere beats die Peggy voor ons componeerde. Frontaal, zonder aarzeling en met herhaling ontwikkelt de track zich om te komen tot een cinematische climax met strijkers. Zelfs na het nummer ettelijke malen te beluisteren, blijft het haast onmogelijk te benoemen waarom het verdikke zo goed klinkt. (Lukas)
Beluister: YouTube Music
43. ILA – Ben Anlamam
Donker, dreigend, en barstensvol stevig gitaarwerk: ‘Ben Anlamam’ heeft alles in huis om ons te bekoren. Net zoals in hun andere nummers komt de rauwe stem van de frontzangeres moeiteloos binnen. Tóch steekt dit liedje er met kop en schouders boven uit op hun nieuwe plaat, en wel omwille van de taal. Ilayda Cicek zingt hier (voor het eerst) in het Turks. Geen nood indien je de taal niet spreekt: de emoties zijn evengoed voelbaar. De bijzondere verwijzing naar haar roots is in dit geval absoluut een meerwaarde, en maakt bij uitbreiding van het hele album een aanrader!(Ayko)
Beluister: YouTube Music
42. Kim Gordon – BYE BYE
Hoe ziet jouw leven er uit als tram zeven is gepasseerd? Bridge spelen op maandag, fietsen op zaterdag, koken voor de kleinkinderen op woensdag? We hebben er het raden naar of er hiervan iets in de agenda van Kim Gordon verschijnt. Het uitbrengen van eigenzinnige, bovengemiddelde muziek is ze alvast niet verleerd. Een vuile trap beat, aanwezige basdrum, kille synths en een overstuurd gitaargeluid dat af en toe de sfeer nog grimmiger doet aanvoelen. Ziehier de basis waarop ijskoningin Gordon een lijstje van luxe goederen afhaspelt. Of er een statement achter het nummer zit is even retorisch als de vraag of de muziek van Gordon nog relevant is. (Jonas VL)
Beluister: YouTube Music
41. Joey Valence & Brae ft. Danny Brown – PACKAPUNCH
PACKAPUNCH is het ultieme bewijs dat Joey Valence als prille twintiger evenveel productietalent heeft als een 90’s mixmaster in hun prime. In hun gekende Beastie Boys-tribute rapstijl gaan ze allebei tekeer op een heerlijke beat, strooiend met referenties. Met teksten als “You a small fry, you look like Toad I spit fire, I’m more like Bowser. I got you scared, don’t piss your trousers” verwoorden ze tot het liefdeskind van een nerd en een bad boy, en het werkt. Ook Danny Brown pakt die stijl met twee handen beet in deze feature. Tegenwoordig is Brown precies een gouden joker die je in ieder muzikaal project kunt verwerken zonder problemen. Plezier hebben ze alleszins alle drie in overvloed. (Louis)
Beluister: YouTube Music