Tijd voor de top twintig van folk-albums en singer-songwriters van 2018, door het opnemen van die laatste categorie wellicht het meest eclectische genrelijstje dat je dezer dagen zal aantreffen op onze pagina’s – komt er natuurlijk van, als je focust op wíé de muziek brengt, en niet op wélke muziek er gebracht wordt. Eclectisch, want wie bij het horen van de term ‘singer-songwriter’ nog steeds aan de trefwoorden ‘baard’, ‘houthakkershemd’ en ‘gitaar’ denkt: think again, dit lijstje gaat van americana over rammelende indierock tot druggy r&b.
Als er dan toch een trend te bespeuren valt, dan was het dat 2018 aan de nieuwkomers was. Maar liefst zes debuutplaten sieren onze top twintig: Tomberlin raakte ons dit jaar midscheeps met haar fragiele ‘At weddings’, Tamino maakte indruk met ‘Amir’ – en zijn zegetocht door de AB. Snail Mails ‘Lush’ was een van jeugdige eerlijkheid overlopende gitaarplaat, serpentwithfeet bracht met ‘soil’ een quasi-religieuze ode aan de liefde en Loma pakte uit met een dromerig, intrigerend debuut. Maar het was Tirzah die ons finaal van onze sokken blies: op ‘Devotion’ tilde ze spaarzame r&b-beats naar grote hoogten met haar sensuele, hypnotiserende stem. De eerste stek werd terecht haar deel.
Bon, qua spanningsopbouw hadden we dat beter kunnen aanpakken, maar jullie hadden toch eerst naar onder gescrold, nietwaar? Tirzah krijgt op het podium gezelschap van Amen Dunes, die met ‘Freedom’ opnieuw een aangrijpend kunstwerkje afleverde. Fulltime weirdo Connan Mockasin grijpt het brons met z’n zwoele derde, Villagers slaagde voor de vierde keer voor de meesterproef van songsmid en Phil Elverum peuterde na ‘A crow looked at me’ nog wat dieper in zijn peilloze verdriet om er een hartverscheurend ‘Now only’ uit te puren. De rest van de top tien brengt, met uitzondering van vermeld jong talent Loma en Snail Mail, nog meer gevestigde waarden. “Boring!”, schreeuwde een onverlaat Ben Howard toe in Vorst, maar dat zal niemand van ons geweest zijn: ‘Noonday dream’, dat de Brit in de Bunker integraal speelde, werd ter redactie erg gepruimd. Father John Misty bewees met ‘God’s favorite customer’ dat ie nog steeds de beste crooner van het moment is en eindigt zevende, die drommelse Mark Kozalek lukte als Sun Kil Moon en als zichzelf dan weer een heuse dubbel.
Buiten de top tien bleven Anna Von Hausswolffs intense dystopie en Phosporescents herwonnen levensvreugde helaas zonder recensie. C’est la vie zeker? Een waardeoordeel was het alleszins niet: hun respectievelijke Zweedse midzomernacht en zonnige americana werden bekroond met een dertiende en veertiende plaats. The Bony King of Nowhere lijmde een gebroken hart met een prachtplaat en is samen met Tamino de enige genoteerde Belg in de lijst. Onderaan het klassement ten slotte verwarmde Cat Power met ‘Wanderer’, deed Matt Corby wegdromen met ‘Rainbow valley’ en leverde Ryley Walker met ‘Deafman glance’ zijns inziens z’n beste plaat af, en wat ons betreft zeker een hele goeie.
Maar dus: Tirzah op één. Laat je vervoeren, laat je bedwelmen, laat je verslaafd maken.
14 Phosphorescent – C’est la vie
13 Anna Von Hausswolff – Dead magic
10 Ben Howard – Noonday dream