Wringen lijstjes als de ‘Sound of…’ van BBC bij jullie ook altijd een beetje? Ze zijn interessant voor het grote publiek, maar missen toch vaak de bal wat fijnproeversmuziek betreft. Vandaar namen Pascal en Thomas de taak op zich om een eigen selectie te maken van in de gaten te houden acts. Niet gemakkelijk, want er is wel errrrrg veel talent daarbuiten. Voor elke week van het nieuwe jaar selecteerden ze een band of artiest op de rand van de doorbraak. Let’s go! (Obligaat Spotify-lijstje hieronder.)
1010 Benja SL (experimentele pop)
Wie weet hebben we met 1010 Benja SL de nieuwe Sampha te stekken. De Amerikaan is gezegend met een klok van een stem en de kunde om uitgepuurde emoties te vatten in expansieve, doch minimale songs. Geen verrassing dus dat Young Turks hem wist te strikken.
Anemone (dansbare dreampop)
Vorig jaar debuteerde de Canadese Anemone op Luminelle Recordings, het label van de invloedrijke muziekblog Gorilla vs. Bear. Verwacht echter dat de dansbare-dreampopband de opstap zal maken naar een grotere platenfirma: met moeiteloze en gewoon heel erg fijne retrosongs, en een superstrakke liveshow heeft de groep alles in huis om groooot te worden.
ARTHUR (experimentele indiepop)
De wereld leerde ARTHUR kennen in de radioshow van Frank Ocean, waar hij in beland was via Franks producer Vegyn, die op zijn beurt weer de laattste nieuwe ep van de Pennysylviaan uitbracht. Die staat vol knotsgekke popliedjes, vaak niet meer dan twee minuten lang maar wel gevuld met ideeën voor nummers van tien minuten. Indie klinkt zelden speelser en origineler en vernieuwender.
Audri Nix (Latin pop)
Op het kruispunt van Latin pop, r&b en hiphop vinden we de Puerto Ricaanse Audri Nix, een artieste met model looks en een superieur stijlgevoel die wel gemaakt lijkt om het te maken in 2019. Haar songs zijn edgy en verslavend met frisse producties, en houden het iets beschaafder dan het werk van bijvoorbeeld Bad Gyal of Ms. Nina. Spijker je Spaans dus maar bij, de Latin-hype gaat nog lang niet liggen.
Banoffee (pop)
Wie ‘Banoffee’ googelt, komt terecht op een eerste pagina zoekresultaten met alleen maar taartrecepten. Wat ons betreft, mogen daar tegen volgend jaar gerust ook enkele hitjes van de Australische popartieste tussen staan. Singles als ‘Bubble’, ‘Ripe’ of het benevelde ‘Muscle memory’ laten alleszins horen dat ze genoeg in huis heeft om het tot daar te halen.
BC Kingdom (progressieve r&b)
Op het r&b-paadje bevindt BC Kingdom zich consequent enkele kilometers verder voorop dan de rest van het peloton. Niet enkel dankzij de fluwelen zang en het charisma, ook de steeds vooruitstrevende producties hebben daar hun deel in. Dat naast Solange nu ook SOPHIE het duo co-signet, kan voor de Amerikanen een boost betekenen in 2019. Een beetje zoals het Let’s Eat Grandma verging in 2018? Wij hopen van wel.
BEA1991 (experimentele pop)
Boeiende, mistige pop-experimenten komen tegenwoordig ook uit Nederland, meer bepaald van de hand van BEA1991. Na een stilte van een twee jaar stak de Dev Hynes-approved artieste recent opnieuw de kop op met een nieuwe single ‘V4’. Dé perfecte gelegenheid om ze hier ook nog eens aan te stippen, want ook vandaag is Bea underrated, en ook vandaag klinkt Bea veelbelovend.
Black Midi (indie mathrock)
Zonder ook maar één release is Black Midi de meest getipte band van het Verenigd Koninkrijk geworden. Op YouTube-filmpjes horen we een veelbelovende mix van Battles, Shame en Tune-Yards — de groep heeft met andere woorden een nerveuze energie, die naar verluid live voor waanzinnige taferelen zorgt.
Black Midi at Flesh & Bone Studios (live)
Bonaventure (“deconstructed club”)
Bonaventure is een Zwiters-Congolese producer die met invloeden uit kizumba, tarraxo, coupé-decalé en Europese clubsounds semi-cerebrale, dansvloervriendelijke science-fictionmuziek maakt over het (ver)delen van informatie. Best niet te veel over die zin nadenken en gewoon gaan luisteren, ‘t is heftig en anders en goed.
Bonaventure – Both (ft. Hannah Black)
Bombataz (jazzpop)
De nieuwe STUFF. heet Bombataz, speelt ondertussen al elke concertzaal in je buurt plat, en brengt volgend jaar een heel erg fijne ep uit. Daarop leer je kennismaken met de jazzy, glitchy, funky, speelse, poppy, silly, eclectische, Bas Bron-achtige en lichtje geschifte deuntjes van het Brusselse viertal.
Casey MQ (experimentele pop)
Casey MQ maakt internetpop van de meest frisse soort. Dat was reeds af te leiden uit hun samenwerkingen met Oklou en DJ Charme. Nu heeft de Canadees ook hun eerste solo-ep uit. ‘Nudes’ staat bol van spitsvondige arrangementen die zijn unieke stem enkel maar kracht bijzetten.
Channel Tres (Detroit house)
Channel Tres is op het eerste gehoor een topstudent van de school van Moodymann. De Amerikaan geeft die typische Detroit-sound dankzij zijn gladde raps en luchtige g-funktoets echter een verfrissende westcoast feel. Gladde house die even goed binnen als buiten de clubs past.
Clara La San (alternatieve r&b)
Wie Kelela en FKA twigs hoog aangeschreven heeft staan, mag ook Clara La San niet aan zich voorbij laten gaan. Ze timmert al enkele jaren aan haar muzikale carrière, maar die zag een flinke boost met ‘Good mourning’, een album waarop ze haar popgevoeligheid inkleedde met een duistere sensualiteit.
Clara! y Maoupa (droge dancehall)
Clara! en Maoupa Mazzocchetti zijn twee van de meest interessante figuren uit de underground van onze hoofdstad. De eerste, wereldwijd geroemd om haar reggaeton-mixtapes, verrast op hun gezamenlijke project met gortdroge vocals over ijzige riddims van PRR! PRR!-producer. Het resultaat is onderkoelde dancehall die wat doet denken aan 18+.
Coby Sey (experimenteel gedoe)
Qua referenties zit het wel snor bij Coby Sey. De Londenaar maakt muziek Tirzah, Mica Levi en Klein, heeft een eigen show op NTS, en wordt vaak vergeleken met Dean Blunt. Zijn songmateriaal is ongrijpbaar, ruw in afwerking en hypnotiserend. In 2018 was Sey vooral live actief, in 2019 hopen we op een opvolger voor Whities 010.
Diana Gordon (r&b)
In een vorige carrière releasete Diana Gordon als Wynter Gorden tegen haar zin niet zo goede EDM-pop, alsook het geweldige ‘Stimela’. Ze toerde met Skrillex en Deadmau5, en schreef mee aan drie nummers voor Beyonce’s ‘Lemonade’. Nu staat ze er terug onder haar eigen naam met haar eigen verhaal en dat vertaalt zich in de betere r&b-songs als ‘Kool aid’.
Flohio (hiphop)
Haar vooruitstrevende, industriële trapgeluid maakt van Flohio een van de interessantste jonge rappers van het moment. Met bijtende agressie, een uniek stemgeluid en relevante lyrics weet de Nigeriaans-Britse artieste die chaos ook perfect te beheersen. Watchout voor haar in 2019.
Fontaines D.C. (Britse punk)
Dankzij Fontaines D.C. hoeven fans van Shame en IDLES het komende jaar niet op hun honger te zitten wat betreft Angelsaksische gitaren. De heren schakelden eind 2018 bij de aankondiging van hun debuutalbum een tandje hoger: de singles ‘Too real’ en ‘The cuckoo is a-callin’’ tonen dat de heren zowel excelleren in gespannen post-punk als in off-kilter, jangelende indie rock.
George Clanton (experimentele pop)
George Clanton zit al even in het circuit. Het is echter de release van ‘Slide’, het tweede album onder zijn eigennaam, dat de producer-songwriter het afgelopen jaar meer bijval kreeg. Zijn frisse hypnagogic pop vermengt Negative Gemini-gewijs echo’s van de chill– en vaporwave (die hij eerder maakte onder Mirror Kisses en ESPRIT 空想), shoegaze en de jaren 90 tot een wervelend geheel.
Golin (experimentele pop)
Binnen Subbacultcha-kringen en consoorten is Golin het laatste jaar uitgegroeid tot een waar begrip, en met reden. Dat de veelzijdige artieste alles in huis heeft om ook buiten die grenzen te treden, bewees ze met haar ep ‘Momo’. Rin Suemi staat garant voor leftfield pop met een inventieve en pakkende insteek, maar vooral een internationaal geluid.
Hatchie (droompop)
Dat we binnen de redactie fan zijn van Hatchie, is je waarschijnlijk al opgevallen. Deze Cocteau Twins-adept maakt van de meest frisse droompop die we het afgelopen jaar hebben gehoord. Harriette Pilbeams liedjes zijn vederlicht en mierzoet, én blaken van heel wat potentieel.
Kareem Kalokoh (hiphop)
Uit de Griekse hiphopscene is Kareem Kalokoh vermoedelijk dé naam om in de gaten te houden. Met zijn ‘Whip game’ schopte de rapper het tot op het YouTube-kanaal van Colors, een van dé gatekeepers in het huidige muzieklandschap. Zijn flows en instrumentals zijn ruw en afgemeten en donker, een beetje vergelijkbaar met de grime die we kennen uit de UK.
Kelsey Lu (Solange-pop)
Sinds de release van de ep ‘Church’ weten we eigenlijk al dat Kelsey Lu het ver gaat schoppen. Recente singles ‘Due west’ en ‘Shades of blue’ doen echter vermoeden dat ze wel eens een hele grote kan worden. De celliste, die al samenwerkte met Oneohtrix Point Never, Solange en Dev Hynes, maakt de allermooiste r&b-pop met bakken présence, kunde en een feeërieke stem.
King Princess (pop)
2018 was met enkele successingles als ‘1950’ en ‘Pussy is god’ een doorbraakjaar voor King Princess. De kans dat Mikaela Strauss dat in 2019 voortzet, is zeer groot – die opname in BBC’s Sound of 2019-shortlist is immers geen toeval. Wij juichen het alleszins volmondig toe. De wereld kan gerust wat meer rechttoe rechtaan inclusieve popmuziek gebruiken vandaag, en laat die dan gerust zo gracieus en in your face zijn als die van King Princess.
Laura Les (experimentele pop)
Probleemloos haalt Laura Les PC Music-electronica, emo rap en hardcore pop door de blender. Het resultaat is chaotisch, speels en aanstekelijk — noem het gerust internetmuziek, al is het vooral toekomstmuziek.
Laura Les – hell yeah brother (feat. Lil West, Lewis Grant and Girls Rituals)
Liyv (pop)
Waar Olivia Holman in 2016 opborrelde met over het algemeen vrij doordeweekse popdeuntjes, gooit de artieste uit Seattle het tegenwoordig over een minder brave boeg. Voornamelijk ‘I still dance on my own’ en ‘Bend the rules’ tonen aan dat ze naast catchy tunes ook in staat is tot het opbouwen van spannende soundscapes.
Liyv – I still dance on my own
Men I Trust (droompop)
Om twee droompop in 2019 relevant te houden, is er Men I Trust. Het trio uit Montréal doet in principe niets nieuws, maar slaagt er toch in om fris te klinken met aandoenlijke en (soms bedrieglijk) lichte liedjes.
Men I Trust – Say, can you hear
Meuko! Meuko! (apocalyptische electronica)
Voor wie zijn electronica in 2019 ook nog mee met de zeitgeist wil hebben, biedt Meuko! Meuko! soelaas. De Taiwanese artieste vermengt Oosterse klanken met scherpe, mechanische percussie tot een dystopisch geheel, in het kielzog van haar Danse Noire-labelbaas Aïsha Devi.
Meuko! Meuko! – Metropolitan sutra gathering
Mk.Gee (synth-pop-folk)
Van alle Spotify-stoners slash slaapkamerprojecten is Mk.Gee by far mijn favoriete! De Amerikaanse, Frank Ocean-approved jonkie klinkt zelfs niet als een doorslagje van Mac DeMarco of Clairo! Luister voor: rare synths, een rare stem en hitjes vol zomerse nostalgie.
Mk.Gee – Come on (you know that I’m a fool)
MorMor (synth-/droompop)
De prettigste psychpopplaat van 2019 zou zomaar eens van de hand van MorMor kunnen komen. Althans, als zijn ‘Heaven’s only wishful’-ep een indicator mag zijn. Uitgerust met oprechte songwriting, warme instrumentatie en een aparte killer falset, heeft de Canadees in elk geval alle juiste ingrediënten in zich voor het perfecte lenteplaatje.
MorMor – Heaven’s only wishful
Moro (experimentele electronica)
Het Berlijnse Janus heeft zich over de afgelopen jaren als waar kwaliteitslabel bewezen met releases van onder andere Kablam en Lotic. Daar hebben nu ook de desoriënterende geluiden van Moro onderdak gevonden. Binnen innovatieve structuren exploreert de Argentijnse artiest de cultuur van zijn thuisland. In verwarring vinden een door tango geïnspireerde percussiegeweld en Moro’s zachte stem elkaar als gelijken.
Nazar (ruwe kuduro)
Na zijn jeugd in België doorgebracht te hebben, keerde de Angolese producer Nazar terug naar zijn land van herkomst om er zich te verdiepen in de lokale kuduro.Op zijn debuut-ep ‘Enclave’, verschenen bij Hyperdub, voorziet hij dat genre van een agressief en militair cachet om kritiek te uiten op het repressieve regime. Het resultaat is bruut, intens en beklijvend.
Nazar – Airstrike (ft. Shannen SP)
Nkisi (grensvernietigend geluid)
Het is niet de eerste keer dat we ons licht laten schijnen op Nkisi bij Indiestyle. De Belgische artieste – tegenwoordig met domicilie in Londen – is al even aan het werk, en heeft als mede-oprichtster van NON Worldwide al heel wat betekend op het vlak van maatschappelijk geëngageerde en vernieuwende electronica. In januari brengt Melika Ngombe Kolongo echter haar officiële debuutplaat ‘7 directions’ uit via Lee Gambles label UIQ. Vergeef ons dus de herhaling, maar ga dat alsjeblieft luisteren. Ofwel baad je in angstzweet, of je verkeert in een gelukzalige staat. Er is niet echt iets tussenin, maar het is het beide waard.
object blue (experimentele clubmuziek)
Met twee ep’s – eentje op Tobago Tracks, eentje op Let’s Go Swimming – vestigde object blue haar naam in de electronicawereld. Haar experimentele leftfield techno (nou ja) gooit er al wel eens de beuk in, al durft ze even goed de donkere hoekjes verkennen die Laurel Halo of Lanark Artefax nog overgelaten hebben. Dekmantel zegt dat we nog veel van haar gaan horen in 2019, dat lijkt niet gelogen.
object blue – Act like it then
Obongjayar (soul van de toekomst)
De Brits-Nigeriaanse artiest Obongjayar maakt hedendaagse, wereldse soul. Zijn muziek raakt verschillende genres aan, van hiphop tot pop tot afrobeat. Soms hoor ik er een beetje Young Fathers in, soms een beetje Moses Sumney. Steven Umoh heeft echter geheel zijn eigen ding gevonden, heerlijk spiritueel en meeslepend.
Obsequies (experimentele electronica)
Met een een Oud-Engelse term voor begrafenisrites als moniker, hoeft het geen verrassing te zijn dat deze jonge Belg donkere electronica maakt. Met ruwe, harde, onherbergzame en bij vlagen heel erg Arca of Holly Herndon aandoende tracks zorgt de producer voor een uniek geluid in de Belgische scene.
Octavian (Britse hiphop)
De Britse hiphopscene is stevig aan het boomen en da’s niet alleen de verdienste van Skepta en zijn gevolg. Octavian verkent allerlei Britse genres, beperkt zich niet tot grime en heeft zo een eigen sound met een eigen flow die smaakmakers allerhande hem the next big thing doet noemen.
Oso Oso (emo/indie rock)
“Goodbye old friends / Hello new friends”, Oso Oso is een beetje rouwen, een beetje vieren, of een mix van beide. Jade Lilitri mikt met zijn pretentieloze, oprechte indierocksongs zowel op plezier als reflectie en het werkt in al zijn vertrouwdheid heel aanstekelijk.
Ouri (pop/electronica)
Ouri is een multi-instrumentaliste die zowel harp, cello als piano meester is. Haar klassieke training neemt ze mee naar donkere, nevelige oorden met een sound die raakpunten heeft met Oklou, FKA twigs en Smerz. In drie woorden: zonderling, mysterieus en sensueel. Benieuwd wat dat gaat geven in de AB op 16 februari.
Rui Ho (experimentele electronica)
Rui Ho maakt muziek die dromen in nachtmerries verandert, en dan weer terug in dromen. In hun getextureerde tracks fuseert de Berlijns-Chinese producer moderne westerse clubmuziek met traditionele Chinese elementen. Het ene moment nog met zweverige trancy ambient, elders dan weer doorspekt met ziedende bassen.
Sho Madjozi (Zuid-Afrikaanse hiphop)
Sho Madjozi is een Zuid-Afrikaanse mc die in haar thuisland al een enorm succes kent en met haar opzwepende sound vol gqom en shangaan electro klaar lijkt om het westen te veroveren. Ze is een extravagante en kleurrijke verschijning in een genre dat vaak te pretloos klinkt. Laten we hopen dat hiphop klaar is om ook niet-Amerikaanse rappers te laten shinen.
Silly Boy Blue (sadcore)
Uit Frankrijk bereikt ons Silly Boy Blue, een project van Ana Benabdelkarim, dat vernoemd is naar een nummer van Bowie en wat doet denken aan Lana Del Rey. Nummers als ‘The fight’ en ‘Cecilia’ zijn bloedmooi maar erg in-your-face qua hun tristesse, opgewekt met spaarse middelen en een gevoelig gerobotiseerde stem.
Slayyyter (semi-experimentele pop)
Misschien wordt 2019 wel het jaar waarin Charli XCX’s invloed op het muzieklandschap meer dan ooit merkbaar wordt. Naast Kim Petras (mits andere producers), Rina Sawayama en LIZ kijken we naar Slayyyter, die steeds indrukwekkendere big budget-pop maakt met beperkte middelen. Klinkt als Britney Spears in internettijden!
Slikback (dikke bassen uit Kenia)
Na gesmaakte shows op Nyege Nyege Festival en Unsound, mag de Keniaanse producer Slikback niet voor niets volgend jaar aan de bak op Sonár, CTM en Sonic Acts. Zijn sound is futuristisch, mondiaal en loodzwaar. Sta niet versteld als zijn progressieve clubmuziek volgend jaar een thuis vindt op Warp of Hyperdub.
Sneaks (post-punk-pop)
De dansbare en hypnotiserende post-punk waarmee we Sneaks leerden kennen op haar Merge-debuut ‘It’s a myth’ gaat op haar nieuwe materiaal interessante richtingen uit. De songs blijven even kaal en intrigerend maar verkennen nieuwe paden. ‘Hong Kong to Amsterdam’ is bijvoorbeeld een echte banger, terwijl ‘Money don’t grow on trees’ helemaal voor pop gaat en ‘The way it goes’ gameboy-jungle verkent. Uitkijken maar naar die nieuwe plaat.
Sneaks – Hong Kong to Amsterdam
Sorry (indie rock)
Werp je een blik op het Youtubekanaal van Sorry, dan zie je een band waar je het geluid niet volledig onder één noemer kan brengen. Fragmentarische, trage lofi-ideetjes zijn afgewisseld met dynamische indierockhitjes als ‘Starstruck’ en ‘Showgirl’. Als we dan toch één noemer zouden gebruiken: potentieel.
Spellling (darkwave gospel)
Met het album ‘Pantheon of me’ wist de Californische Spellling het Lynchiaanse kwaliteitslabel Sacred Bones voor zich te winnen. Op de grens van darkwave, r&b en hypnagotic pop maakt de muzikante dan ook beklijvende, lichtjes beangstigende en spirituele songs voor fans van Jenny Hval en consorten.
Stella Donnelly (folk)
Er zijn heel veel mensen die heel veel folkmuziek maken. Een stem en een gitaar: probeer er tussen al die horden singer-songwriters nog maar eens mee op te vallen. Stelly Donnelly heeft het met haar engelachtige stem en geëngageerde teksten toch maar mooi geflikt. We verwachten volgend jaar meer nieuw materiaal op Secretly Canadian.
Stella Donnelly – Boys will be boys
Still Woozy (DIY-pop)
De sound van nu wordt bepaald door jongens en meisjes die opgroeiden met Tyler, The Creator en Mac DeMarco en streamingsdiensten, die hun eigen imperfecties omarmen en die posten op het ook niet zo heel erg perfecte Instagram, en die helemaal niet op hun kleren letten maar toch de eerste dag van de nieuwe collectie in Think Twice niet willen missen. Still Woozy is zo iemand en da’s oké. Zijn muziek is zelfs rijk en leuk en lief.
Tami T (trashy pop)
“Even your scrotum smells like perfume.” De pop van Tami T is hyperseksueel, maar ook hyperaanstekelijk. Hoewel het door de EDM-invloeden al te gemakkelijk is om het als plat af te doen, trekken haar melodieën en lyrics – in al hun brutale ondubbelzinnigheid – ons toch over de streep.
Westerman (folkpop)
In 2016 won hij nog de award voor ‘Best Country/Folk Act’ op de Unsigned Music awards in Londen, twee jaar later bracht hij zijn eerste ep uit. Tegenwoordig verfraait Westerman zijn klassieke folkgeluid met wollige electronica. Combineer dat met een zalvende stem en maatschappelijk relevante lyrics, en je snapt wel waarom de Londenaar overal getipt wordt.
Yeule (trancy droompop)
Nat Ćmiel maakt trance voor op je slaapkamer. Haar etherische, fluisterende vocals dikt ze aan met zachte synths en dynamische beats, waarmee de Singaporese een kijkje biedt in een met neon verlichte onderwereld, waar dansvloeren, games en kritiek op genderstereotypen perfect met elkaar samengaan.