“Het is allemaal wat uitgelopen” vertrouwt tourmanager Kurt ons toe wanneer we zondagnamiddag de Handelsbeurs binnenwandelen. De groep heeft zich overslapen en daardoor de soundcheck gemist, waardoor er met de planning gegoocheld moet worden. “Niet verschieten als ze er een beetje onfris uitzien” zegt Kurt nog vooraleer het viertal eindelijk het podium opkomt en enkele nummers oefent. Gent is de eerste Europese stop van hun Amen & goodbye tour, maar dankzij twee Britse shows en een Amerikaanse tournee is de band al danig opgewarmd. Oorzaak voor de vertraging: een nachtelijke ferry en veranderlijke tijdszones. Een beetje ironisch dus, dat ‘Half asleep’ wordt gekozen als opwarmer. De band wil tenslotte graag ‘O.N.E.’ nog een keertje oefenen, waarin gelegenheidsdrummer Chris Berry even onder z’n voeten krijgt wanneer hij iets te jolig met z’n koebel omgaat. “Ik heb het gevoel dat we iets te veel doorslaan” oppert gitarist Anand Wilder alvorens terug naar de kleedkamer te gaan.
Dat creatieve aspect is echter erg belangrijk voor de live-shows van Yeasayer, verduidelijkt bassist Ira Wolf Tuton achteraf in de lounge. “Wanneer we een plaat maken in de studio, houden we er geen rekening mee dat we die nummers later effectief live moeten gaan brengen. Daar breken we achteraf pas ons hoofd over. Het houd je scherp, en je daagt jezelf uit door de nummers opnieuw te ontleden en met je live-uitrusting opnieuw van nul op te bouwen.” Verder werd het opnameproces van hun vierde langspeler eveneens danig gewijzigd. “We trokken weg uit New York en namen op in de Outliner Inn., een mengeling tussen studio en boerderij. Op een gegeven moment moesten we een heleboel kippen uit de opnameruimte verjagen doordat iemand de deur had laten openstaan. Dat zul je in een stadsstudio niet snel meemaken.”
Naast de aanwezigheid van kippen, geiten en konijnen kwamen er een heleboel gastmuzikanten langs, waaronder Suzzy Roche die de vrouwelijke vocals op haar nam. In Gent is er echter geen vrouwelijk gezelschap te bespeuren. “We vervormen onze eigen stemmen gewoon heel hard – ik weet het, ‘t is een beetje valsspelen.” En Joey Waronker, de vaste drummer van Beck en Atoms For Peace én de eerste producer die Yeasayer onder de arm nam, mocht ook thuisblijven. “We hebben heel veel over songstructuren en ritmes geleerd van hem, en je kan duidelijk zijn invloed merken wanneer je dit album vergelijkt met ons oudere werk.”
Yeasayer blaast dit jaar tien kaarsjes uit. “We kijken zelden achterom. Ik merk gewoon dat ik meer rimpels heb” lacht Ira op de vraag of hij verschillen ervaart met hoe Yeasayer in het begin klonk. “We hebben met elk album wel iets nieuws proberen doen, en voor mij voelen de vier albums die we gemaakt hebben aan als een natuurlijke vooruitgang. Wat ik wel merk, en dat is vooral het geval in de VS, is dat we meer en meer geboekt worden op festivals waar vooral EDM acts staan. Wij zijn dan the band. Terwijl ik juist vind dat we met Yeasayer meer in een rockrichting geëvolueerd zijn, in tegenstelling tot veel bands die meer en meer richting electronica opschuiven.” Hun dansbare, energieke optredens zullen vast iets met die boekings te maken hebben. Dat is zondagavond in Gent niet anders: zelfs mensen met twee linkervoeten vallen met klungelige danspasjes niet uit de toon.
“Gent is een speciale plek voor ons. Het was onze eerste show buiten Amerika, en we voelden ons meteen thuis. Soms kom je op plaatsen waar alles in z’n plooi valt: de mensen, de zaal, het eten. Ik herinner me eigenlijk vooral het eten dat we tijdens het touren voorgeschoteld krijgen – vooral wanneer het eetbaar is. En dat was hier in Gent altijd al dik in orde. Ik hoop dat ik straks nog even kan rondwandelen zónder dat ik een paraplu moet bovenhalen. Alhoewel: ook dat is Gent.”
Nog eigen aan de stad: voorprogramma Faces On TV. Frontman Jasper Maekelberg klopte in 2014 even aan de muzikale voordeur dankzij de selectie in De Nieuwe Lichting, en hij werkte als geluidstovenaar voor o.a. Soldier’s Heart, Bazart en Warhola. Net doordat de sound van die bands mee door hem beïnvloed werd, miste zijn eigen project aanvankelijk nog een eigen smoel. Ondertussen heeft het viertal de nodige live-ervaring opgebouwd, en met een debuut-ep in de platenrekken lijkt een entree door de grote poort niet meer veraf. Qua sfeerschepping en podiumpresence zat het in de Handelsbeurs helemaal goed, al zijn vergelijkingen met Balthazar nooit veraf. Toegegeven: er zijn slechtere referenties te bedenken.
Wanneer de lichten uitgaan voor de hoofdact, valt het op dat er nog heel wat plaats is vooraan. Ik opper dat de datum daar voor iets tussenzit (examen enzo), terwijl Tiffany de schuld steekt op de matige receptie van ‘Amen & goodbye’ bij de mainstream media. Geheel onterecht, blijkt uit openers ‘Half asleep’ en ‘Gerson’s whistle’. Ira tovert pianoklanken uit z’n MIDI-bas terwijl Anand voor een Oosters aandoend klankenpalet gaat. Chris Keating laat zich dan weer gelden vanachter z’n groot uitgevallen synthesizer, omsingeld door vreemdsoortige figuren zoals die ook op de hoes van ‘Amen & goodbye’ te zien zijn. ‘Henrietta’ zal uiteindelijk het enige nummer van ‘Fragrant world’ zijn dat passeert – niet geheel verwonderlijk aangezien de groep na de tournee van dat album uitgekeken was op een overdaad aan digitale schermpjes en knopjes. Het was de voorzet voor de back to basics aanpak van ‘Amen & goodbye’.
Uit hun debuut werden ‘2080’ en ‘Sunrise’ opgediept – “Het eerste… Nee, het tweede… Het derde… Het tiende nummer dat we ooit schreven!” – hoekige, heupwiegende popsongs met een serieuze hoek af. En wat met ‘Tightrope’, dat in 2009 verscheen op het benefietalbum ‘Dark was the night’ en live balanceerde tussen sci-fi gospel en tribale ambient. Of zoiets. Nog een evenwichtsoefening was eerste toegift ‘Uma’, een breekbaar slaapliedje dat wat van z’n magie verloor na de bevreemdende trip getiteld ‘I am chemistry’: één van de meest gedurfde dingen die Yeasayer al maakte en waarin de groep gezwind clichés en bestaande songstructuren ontwijkt. Live vierden de gitaren hoogtij, ten koste van de subtielere instrumentatie van de studioversie.
De enige leidraad tussen de muzikale bokkensprongen van Yeasayer was de dansbaarheid. Aan traag en gestaag opbouwen doen de New Yorkers niet meer mee, ze steken liever de zaal in brand met funky drumbeats, opzwepende gitaarrifs en een scheurende bas. ‘Dead sea scrolls’ en ‘Silly me in de finale mikten alvast voluit op de onderste ledematen – is dat dan alsnog een sluimerende invloed van hun EDM-collega’s op Amerikaanse festivals die de kop opsteekt? Feit is dat de grootste knallers van hun doorbraakalbum ‘Odd blood’ nog niks aan hun dansvloervullende capaciteit hebben moeten inboeten. ‘Madder red’, ‘Ambling alp’ en vooral ‘O.N.E’ gingen er in als zoete koek, extatisch uit de lucht geplukt door zwiepende armen. En daarmee was het amen en uit.
Lees hier onze review van ‘Amen & goodbye’
Yeasayer speelt zondag 19 juni ten dans op Best Kept Secret festival (info & tickets)
In de Handelsbeurs kan je op 25 juni genieten van Vvolk (lees hier onze recensie). Deze zomer gaat Boomtown weer door op de Kouter van 19 tot 23 juli. Het volledige programma vind je hier.