Ergens in april speelde Mitski een akoestische show in de AB. Hoewel ze maar een kleine dertig minuten in de spotlight stond, verscholen achter een grote gitaar, maakte ze er wel een van de meest intense avonden van het jaar van. Nog maar half bekomen van het optreden en het mooie ‘Puberty 2’ mocht ik mevrouw Miyawaki een dag later wat vragen stellen. Zenuwachtig hakkelde ik me een weg door het interview (je praat niet elke dag met een dame die twee van de beste platen uit de recente geschiedenis maakte) en nu heb ik eindelijk de moed gevonden om m’n onzekerheid van toen te trotseren en het interview uit te typen.
Muziek is meestal een uiting van bepaalde gevoelens en karaktereigenschappen die de artiesten kenmerken. We zoeken altijd authenticiteit, maar uiteindelijk merk je dat een sound zelden een persoon definieert. Dat was bij Mitski echter wel het geval. Toen ik haar ontmoette in de AB, werd het snel duidelijk dat voor mij een bloedserieuze vrouw zat, gehuld in een zekere tristesse en een eeuwige nostalgie. We hadden het onder meer over haar populariteit op sociale media (en hoe ze daar niet als een rolmodel gezien wil worden), over symboliek in muziek en over het missen van een thuis.
Er is steeds meer aandacht voor je werk, voel je druk momenteel?
Niet echt, want het voelt niet echt werkelijk. Ik denk dat ik dat pas echt ga ervaren wanneer ik op tour ga. De meeste aandacht die ik momenteel krijg situeert zich online en daar probeer ik niet naar te kijken.
Dus je houdt niet echt van artikels over jezelf?
Nee, eigenlijk niet. Ik die over mezelf praat, da’s zo saai!
Vind je het dan niet interessant om te zien hoe andere mensen je muziek interpreteren?
Dat is iets anders. Het maakt niet uit hoe expliciet ik iets probeer te verwoorden, er zullen altijd even veel interpretaties als mensen zijn. Soms verschillen die van wat ik in mijn hoofd had, maar dat is niemands fout. Ik denk echter dat zo’n artikels me doen twijfelen over m’n eigen bedoelingen, daarom lees ik ze liever niet.
Op sociale media ben je nochtans heel rechtuit op dat vlak. Is dat nodig?
Vaak wel. Wat ik zeg in interviews wordt meestal fout begrepen. En opnieuw, dat is niet slecht of zo. Zolang er over mij geschreven wordt en ik niet zelf rechtstreeks die boodschap de wereld in kan sturen, zal er gewoon die vervorming zijn. Vandaar dat ik op sociale media zeg wat ik denk.
Sommige artiesten zien hun social media-feed als een aanvulling op hun kunst, hoe zie jij dat?
Als ik nu stopte met tweeten, zou het geen invloed hebben op de muziek die ik maak. Ik denk dat ik gewoon tweet omdat ik het leuk vind en als dat niet meer het geval is, dan hou ik er waarschijnlijk ook mee op.
Denk je dat je door je Twitter een rolmodel bent geworden?
Ik hoop het niet. Ik verpest het heel de tijd en ben zeker geen perfecte mens. Als ik dan toch een rolmodel zou moeten zijn, dan zou ik graag hebben dat mensen mij fouten zien maken die zij op hun beurt kunnen vermijden.
Over fouten maken gesproken: je plaat gaat over een tweede puberteit, een periode die eigenlijk één grote fout is. Denk je dat mensen eigenlijk ooit uit die levensfase geraken?
Ik denk dat ik niet meer in m’n puberteit zit, maar ergens vanbinnen zal nog wel een puber schuilen, zo zit het volgens mij. Het grote idée fixe van de puberteit is dat je alles op jezelf betrekt. Alles is een tragedie en wanneer jij triest bent, dan vergaat de hele wereld. Als je dan toch van iets houdt, dan hou je er ook wel weer van met je hele hart. Als je ouder wordt verdwijnt dat omdat je het niet kan volhouden in het echte leven. Het drama erachter is volgens mij waarom zoveel kunst en literatuur dat thema behandelt.
Jouw muziek is ook vrij dramatisch, is dat iets dat recht uit je hart komt of iets waar je op moet oefenen?
Ik denk niet dat ik expressief zijn ooit heb moeten oefenen. Ik heb wel moeten trainen om emoties in één geconcentreerde stroom naar buiten te brengen. “BLAHHH” is geen kunst. Dus ik heb eigenlijk net het tegenovergestelde moeten leren: het drama controleren en het condenseren tot één samenhangende boodschap.
Ik heb gemerkt dat je vaak de maan, de sterren en de nacht vermeldt in je nummers. Gebeurt dat bewust?
Uhm, ja het gebeurt wel bewust omdat ik bewust nummers schrijf. Ik weet het niet. Als ik schrijf, denk ik niet: nu ga ik het eens over de maan hebben. Nee, ik heb een gevoel en dan ga ik op zoek naar iets dat mij eenzelfde gevoel geeft en de maan, de sterren en de zonnen zijn universele symbolen. Ze hebben ook een geschiedenis in de kunst, ze hebben in het verleden al dingen geëvoceerd. Je zegt niet gewoon “de maan”, je hebt het eigenlijk over alle dingen die ooit al gezegd en geschreven zijn over de maan.
Denk je dat het belangrijk is om zulke symbolen te gebruiken?
Niet enkel de tekst bestaat uit symbolen, alles is een symbool. Een melodie heeft een zekere betekenis voor mensen, misschien ook omdat het gebruikt werd door andere artiesten. Ook instrumenten hebben een geschiedenis en een symboliek. Ik vind het leuk om dat naar m’n eigen hand te zetten.
‘Puberty 2’ is misschien weer meer avontuurlijker dan ‘Bury me at makeout creek’. Voelde het aan als risico’s nemen?
Ik heb een paar risico’s genomen, maar ze voelden eigenlijk niet risicovol. Toen ik m’n vorige album schreef, hechtte ik er veel belang aan dat ik de plaat live kon reconstrueren. Daarom ben ik binnen een zekere groep instrumenten gebleven. Ik speelde niet echt in grote zalen dus ik vroeg me af: wat gaat er werken in een kelder? Zo heb ik het nu niet aangepakt. Ik heb pas nadien bedacht hoe ik het op een podium zou brengen.
Je hebt al op verschillende plaatsen gewoond, bent een toerende muzikante en zingt dat je de hele wereld wil ontdekken. Voel jij je ergens thuis?
Nee.
Denk je dat het iets met je verleden te maken heeft?
Ik denk het wel. Het helpt me wel toeren omdat ik geen heimwee ken, maar het zorgt er tegelijkertijd ook voor dat ik een fundamenteel gevoel heb dat ik voortdurend alles mis. Dat vormt de bron van m’n muziek.
En mis je dan de mensen in die plekken niet?
Ik heb geen mensen om te missen. Ik mis herinneringen aan mensen die nooit bestaan hebben. Ik heb altijd het gevoel dat ik dingen mis die ik nooit gehad heb.
Je zingt wel over je ouders, welke rol spelen ze in je leven en muziek?
Het zijn mijn ouders dus ze zijn wel heel belangrijk voor me, maar ze zijn ook diegenen die ervoor gezorgd hebben dat ik nooit een thuis had of echte vrienden kon maken. Mijn hele wereld bestond vaak enkel uit m’n ouders.
Zo melancholisch allemaal.
Welkom in mijn wereld (lacht).
Foto’s van Imke Van Steenkiste