Het gaat snel voor The Girl Who Cried Wolf sinds de band haar debuutalbum ‘Ruins’ uitgebracht heeft. Het vijftal werd geselecteerd voor de volgende ronde van het gloednieuwe Antwerpse popconcours De Zes, schopte het tot de finale van Red Bull Bedroom Jam, mocht al spelen op het prestigieuze Incubate en is binnenkort ongeveer in elke Belgische en Nederlandse stad aan het werk te zien. Genoeg aanleiding voor een goed gesprek met zangeres Heleen Destuyver en gitarist Samir Boureghda in het café waar het allemaal begon: Kapitein Zeppos.
Het was immers daar dat de voormalige bandleider besliste er de brui aan te geven en de overblijvers bevrijd tot de conclusie kwamen dat ze ook zonder hun frontman door konden gaan. “Velvet Summer werd gedirigeerd door één persoon, ik voelde dat ik opgesloten zat in een regime”, herinnert huidig frontvrouw Heleen zich. “Ik was stiekem heel blij toen de baas eruit stapte. We zaten met vier op een zondagmorgen in Antwerpen Centraal een koffie te drinken, onszelf afvragend of we nog verder wilden gaan. We hebben op dat moment beslist om door te doen. We waren super enthousiast, hadden nieuwe energie en het was eigenlijk pas toen dat we mekaar hebben leren kennen.”
Uit die groepsgeschiedenis heeft The Girl, zoals de leden hun project graag afkorten, heel wat geleerd. Zo is de band nu een échte band: alle muzikanten kunnen hun ei kwijt en er is geen uitgesproken hiërarchie. Enkel op het podium durft charismatische gitarist Samir de rol van leider op zich nemen. Iedereen heeft zo wel een extra klusje: drummer Michael-John Joosen en Samir regelen bijvoorbeeld zaken met de buitenwereld, die eerste zorgt samen met Heleen voor het artwork (“we willen een mooie baby, niet eentje met geamputeerde armen”), terwijl celliste Sofie Sweygers de geldzaken voor haar rekening neemt.
Het is tekenend voor het ethos van de Antwerpenaren. Het kwintet staat erop zoveel mogelijk zelf te doen en gaat daar best ver in. Ze zijn hun eigen manager en verdeler, terwijl een deel van het mixen voor ‘Ruins’ door Samir zelf gedaan werd en hij eveneens een stuk van de bookings afwerkt. Nu heeft het gezelschap daar wel iemand voor, maar ook op dat vlak koos The Girl voor een indie-aanpak: terwijl een aantal kantoren hen graag in hun rangen namen, koos de band ervoor de eerste act van BIS Bookings te worden.
De rode draad in hun sound is melancholie en duisternis, en dat is ook waar de verschillende leden tot aangetrokken worden. “We zijn eigenlijk vrolijke mensen en lachen veel, maar we hebben allemaal een donkere ziel, wat heel erg naar boven komt in onze muziek. Dat gaat bijna vanzelf; ik denk dat wij geen lichtvoetige nummers kunnen schrijven”, licht Heleen toe. Het belang van en voor de individuen achter TGWCW is groot. Samir speelde toen de groep gevormd werd nog bij een aantal andere bandjes, maar die heeft hij intussen laten vallen: “hier zit mijn hart in”.
Dat alles maakt van de langspeler ‘Ruins’ een wonderlijk debuut. Hoewel de makers ervan onderling heel erg verschillen – Heleen is een gewezen kleuterjuf die niet kan aarden in de maatschappij, Samir een doctorerende psycholoog en Michael-John een gedreven rockster – en hoewel ze allemaal een verschillende muzikale achtergrond meedragen, blinkt ‘Ruins’ uit in cohesie en het scheppen van een duistere en gespannen sfeer. Tegelijkertijd toont die eersteling wel weer tien verschillende variaties op datzelfde donkere gevoel. Op die manier reflecteert de plaat de samenstelling van de groep: ieder lid heeft zijn eigen inbreng en vrijheid, maar tezelfdertijd delen ze alle vijf een zeker donker hoekje in hun ziel.
Foto’s van Sander Buijs, dit artikel verscheen eerst op redbull.be