Morgen speelt Stan Antheunis ofte Choirboy Invisible in ons Indiestyle Café op Take Me Out in Turnhout. Hoog tijd dus om onze avondopener eens voor te stellen en wel aan de hand van een kort interview.
Indiestyle: Hoe zou je je muziek omschrijven?
Stan: Als iemand mij dat vraagt hou ik het meestal op: ik zing en speel gitaar, ik maak liedjes. Dat vind ik wel voldoende.
Indiestyle: Wat vind je ervan als mensen je muziek “folk” noemen?
Stan: Daar kan ik me nog iets meer in vinden dan in “singer-songwriter”, waar ik een speciale ergernis voor koester. Folk is misschien ook een term waar mensen vrij snel naar reiken als iemand gewoon zingt en gitaar speelt. Ik luister wel graag naar artiesten die ‘folk-artiesten’ genoemd worden en ben er waarschijnlijk ook wel door beïnvloed, maar zou mezelf niet zo snel daartussen plaatsen.
Indiestyle: Wie zijn die invloeden?
Stan: Invloeden wat betreft folk zijn bijvoorbeeld Nick Drake, Paul Simon, Tim Buckley of meer hedendaags The Tallest Man on Earth, een beetje de usual suspects.
Indiestyle: Hoe verschil je van die invloeden?
Stan: Ik beschouw hen als van een behoorlijk andere orde dan mezelf qua muzikaal kunstenaarschap. Ik experimenteer wel graag, dat is iets waar bij de folk geen nadruk op ligt, al is Tim Buckley van die namen natuurlijk wel een uitzondering daarin. Daarnaast denk ik dat iedere muzikant zo zijn eigen thema’s heeft in zijn muzikale en tekstuele schrijven.
Indiestyle: Sluiten je teksten dan ook aan bij je eigen dagelijkse leven of zijn ze fictief?
Stan: Ik denk niet dat dat twee gescheiden dingen zijn. Als je schrijft, schrijf je altijd over jezelf en is het altijd fictie. Mijn liedjes variëren wel in hoe expliciet ze bepaalde situaties, gedachten en gevoelens beschrijven, maar ik denk niet dat dat zo’n wezenlijk onderscheid is.
Indiestyle: Waarom denk je dat?
Stan: Iedereen maakt een soort fictie van zijn eigen leven of om het wat simplistisch te zeggen: ”kijkt door zijn eigen bril”. In de normale omgang tussen mensen wordt dat een beetje genegeerd, zodat we kunnen doen alsof we elkaar verstaan, maar in de kunst kan je je eigen regels te maken; ”eigen” in zoverre dat je oprecht van genoeg verschillende mensen steelt. Non-fictie veronderstelt dat er een objectieve manier zou zijn van het weergeven van iets, wat me onmogelijk lijkt – zeker in het geval van het weergeven van je eigen leven – en is verder volledig oninteressant.
Indiestyle: Waar ben je momenteel mee bezig?
Stan: Ik ben al een tijdje bezig met het opnemen van de liedjes die ik live speel, dus met zang en gitaar verder uit te werken – minder folk te maken – met andere geluiden. Dat staat momenteel helaas op een laag pitje wegens universitaire prioriteiten. Voorlopig is het dus vooral sporadisch een kleinschalig optredentje waar mijn muziekleven uit bestaat.
Indiestyle: Speel je graag voor publiek? Veel singer-songwriters lijken schrik te hebben om op een podium te staan.
Stan: Ja, ik speel wel graag voor publiek. Het geeft inderdaad wat meer spanning dan gewoon in je eentje te spelen. Dat is interessant, ook al komt het de uitvoering niet altijd ten goede. Aan de andere kant kan ik dan wel zeker zijn dat ik geen kotgenoten aan het ergeren ben. Het blijkt voor mij ook wel een goede stimulans om nieuwe liedjes eindelijk af te maken.
Indiestyle: veel succes zaterdag!
Choirboy Invisible beluisteren kan op zijn vi.be