Joan Wasser kreeg het hard te verduren in haar leven: haar verloofde Jeff Buckley verdronk in 1997, haar beste vriendin pleegde zelfmoord in 2003 en vier jaar later verloor ze haar moeder. Deze tegenslagen vormen een rode draad doorheen haar repertoire, maar op haar nieuwe album ‘Damned devotion’ gaat ze er nog dieper op in.
“Ik denk dat ik een helderdere manier heb gevonden om dingen te zeggen waar ik in het verleden al naar verwees. Toen vond ik het moeilijker om tot de kern te komen.” De emoties van Joan zijn op dit album makkelijker te begrijpen omdat de verwoording ervan zoveel duidelijker is. “Vroeger vroeg ik mij af wat mensen graag wouden horen. Dat heb ik bij dit album totaal niet gedaan, ik heb gewoon geschreven wat ik voelde dat ik moest schrijven. Dat zorgt ervoor dat de teksten zeer puur zijn en mensen reageren het beste op je emoties als je op je puurst bent.”
Hoewel het album qua onderwerpen heel herkenbaar is, gooit Wasser het muzikaal over een andere boeg. Joan experimenteerde deze keer veel met drumprogrammering. “Ik luister graag naar J Dilla en Madlib en werkte ook al samen met RZA van Wu-Tang Clan. Beats maken doe ik al een tijdje maar ik gebruikte ze niet voor mijn eigen muziek. Normaal gezien gebeurt alles live, nu wou ik testen of het bij Joan As Police Woman zou werken.”
“Ik heb een fetish voor schrijvers.” Het nummer ‘Steed’ is een ode aan Jean Genet, een Franse schrijver uit de jaren ’40 en ’50 die heel openlijk homo was, iets wat in die tijd natuurlijk helemaal not done was. Homoseksualiteit werd gevierd in zijn boeken. De katalysator voor dit alles was de onterechte veroordeling voor diefstal op 10-jarige leeftijd. Toen besloot Genet de wereld te verwerpen. Joan steekt haar bewondering voor hem niet onder stoelen of banken. “Genet schreef toen hij in de gevangenis zat omdat hij anders gek zou worden. Net zoals ik mijn gevoelens van mij afschrijf omdat ze anders zouden overnemen. Voor mij is hij een symbool van vrijheid.” En laat nu vrijheid het verscholen thema van ‘Damned devotion’ zijn: vrij van alle verschrikkelijke gebeurtenissen uit het verleden en de bijkomende pijn in het heden en vrij van de muzikale wensen van het publiek.
De laatste twee nummers ‘Silly me’ en ‘I don’t know’ zorgen ervoor dat het niet al te vrolijke album eindigt met een vernietigende noot. “Het kostte enorm veel moeite om de volgorde van de nummers te kiezen. Normaal heb je tijdens het schrijven en opnemen al een schets in je hoofd en verplaats je achteraf een paar nummers. Deze keer heb ik echt alle combinaties geprobeerd. Voor mij is ‘Silly me’ het donkerste nummer qua tekst terwijl ‘I don’t know’ eerder muzikaal vernietigend is. Met de vervagende drums en intense reverb komt het leven van het album tot een einde.” Toch wil Joan niet dat mensen ‘Damned devotion’ als een heel negatief en donkere plaat gaan bekijken. “Op dit album ben ik echt diep op mijn emoties kunnen ingaan en daardoor heb ik veel kunnen verwerken. Nu kan ik bepaalde tegenslagen plaatsen, iets wat ik jaren geleden niet kon. Ook al klinkt het album eerder negatief, voor mij bracht het opluchting met zich mee. Muziek heeft mijn leven gered.”
Joan As Police Woman komt ‘Damned devotion’ voorstellen op 2 april in de Botanique. 7 augustus speelt ze in Brugge in het kader van MOODS!-festival.