Het vierde album in slechts vijf jaar tijd van de Amerikaanse singer-songwriter Sharon Van Etten staat klaar om eind deze maand gereleased te worden. Tiffany Devos ging op pad om in Brussel een praatje te maken met de zangeres over Van Ettens nieuwste telg ‘Are We There’.
In Brussel aangekomen zien we de artieste met de unieke, van tragiek doordrongen stem stralen. In contrast met de nogal zware plaat en filmpjes, waarin de Amerikaanse slordig en met vette haren te zien is, ziet Van Etten er knap uit. Ze lijkt vooral erg tevreden om aan de voet te staan van haar volgende albumcyclus. Op ‘Are We There’ schrijft ze een forse last van zich af, maar uit ons gesprek blijkt dat ze er nog middenin zit. Van Etten voelt zich gevangen in een muzikantenleven dat het haar moeilijk maakt een serieuze relatie te onderhouden. Haar stem zet je voor het blok tussen haar willen helpen en het leren van haar fouten, maar in haar ogen schijnen ondanks alles pretlichtjes. Ze zegt dat ze nog steeds zenuwachtig wordt voor interviews. Enkele flauwe mopjes later is ze klaar om te vertellen over haar nieuwe worp.
“Voor het eerst dacht ik niet na over het verleden. Ik ging niet terug naar oude songs om ze te herwerken. Alle nummers zijn geschreven in het laatste jaar. Het zijn liedjes over wat er nu aan het gebeuren is en waar ik nu mee bezig ben, the most present. Ik schreef op tour, wanneer ik thuis was, wanneer ik ruzies had. Alles wat je hoort, gaat over de laatste twee jaar en de strijd die ik nog steeds doorworstel tussen mijn carrière en succesvol zijn tegenover het niet genoeg thuis zijn. Dit zijn dingen waar ik nog steeds mee zit, dus op dat vlak is de plaat wel pretty heavy voor mij.”
Na vier platen lijkt Van Etten ons wel zelfzeker over haar muziek. Het is echter de twijfel over alles wat erbij komt kijken die aan haar knaagt. “De grootste les die ik geleerd heb, is dat ik mezelf bewezen heb dat ik het kan. Nu is de vraag: wil ik dit wel? Ik weet het nog niet. Ik ben beter geworden, meer assertief en ik accepteer de mensen waar ik mee werk en voel me daar comfortabel bij. Ik weet echter gewoon niet of dit het nu waard is om geen leven te hebben. Dit is niet het echte leven. Ik leef in een busje en zie steden door trein- en vliegtuigraampjes. I live where I have to go. Ik ontmoet wel leuke mensen, maar soms voel ik me alsof ik gek ben.” Daarna voegt ze er snel aan toe: “Ik ben oké hoor. Hoeveel mensen gaan niet studeren voor een job waarvan ze denken dat ze die willen, krijgen die vervolgens en dan blijkt die baan heel crappy te zijn? Ik ben niet gaan studeren, misschien doe ik dat wel nog hierna als dat juist voelt”.
Hoewel dit neerslachtige toontje niet alleen in het gesprek maar ook op de plaat overheerst, zijn er ook uitzonderingen. Afsluiter ‘Every Time the Sun Comes Up’ verhaalt wat er gebeurt tijdens een break in de studio. “Ik had enkel het refrein van dit nummer geschreven en we hadden een productieve dag, dus dachten we gewoon even een pauze te nemen en daarna de song te proberen. De strofes verzon ik ter plaatse zonder te denken dat het ooit op het album zou komen. Nadat we het ingespeeld hadden, was iedereen zo enthousiast en vonden ze het zo grappig dat mijn bandmaatjes me overhaalden de teksten te houden. Eerst dacht ik: “Nee, ik kan zoveel beter.”, maar het tegenargument was dat de mensen deze kant van mezelf moesten leren kennen, zodat ik niet altijd overkom als het donkere, tobbende meisje. Ik ben eigenlijk wel gelukkig hoor.” Na veel overtuiging hield Van Etten dus de vocals, vandaar de shit in your bathroom-lyric die haar nog lang zal achtervolgen.
NME Session: Sharon Van Etten – Every Time the Sun Comes Up
Als je het over singer-songwriters hebt, zou je denken dat de teksten het belangrijkste instrument zijn. Van Etten wist ons echter te vertellen dat de melodie bij haar op de eerste plaats staat. “De melodie is wat ik het liefst doe. Het is wat het meest natuurlijk naar me komt en waar ik ook het gelukkigst van wordt. Teksten zijn niet zo opwindend voor me, al zijn ze wel belangrijk. Ze zijn autobiografisch en verhalen wat er gebeurt in mijn leven. Zelf onthoud ik ze echter moeilijk. Sommige schrijvers kunnen me wel wegblazen en achteraf ga ik hun bedenksels ook gaan lezen. Om die reden zet ik ze ook op mijn plaat. Mijn muziek is heel persoonlijk, dus als mensen dichter bij mijn muziek willen staan of me beter willen kennen, kunnen ze dat via de lyrics. Ze kunnen in feite gaan lezen wat ik denk. Als kind probeerde ik ook altijd de teksten van bands die ik leuk vond uit te vissen, en als ik dat niet kon, zorgde dat ervoor dat ik me heel disconnected van hen voelde. Aan de andere kant, probeer je dan wel beter te luisteren. Ik weet dus nog niet helemaal hoe het zit. Ze zijn alvast niet mijn sterkte, maar ik werk eraan. Een goed nummer draait voor mij nog altijd rond de melodie, de trage opbouw en de harmonie.
Van Etten geeft toe dat ze haar nieuwe album vaak beluistert: “Ik leer nog steeds over wat de songs gaan, ik ga er nog altijd door dus ik luister ernaar als therapie voor mezelf. Wanneer ik schrijf, zit ik er middenin en denk ik daar niet zo over na. Nu voelt het alsof ik praat tegen mezelf. Een jaar van vandaag zullen ze waarschijnlijk iets anders betekenen dan ze nu doen. Songs change meaning over time.
De nieuwste worp van Van Etten heeft een groter bandgevoel dan we van haar gewoon zijn. Volgens haar was het ook de bedoeling met haar groep op te nemen, al gebeurde het niet helemaal zo. Op ‘Are We There’ kan je leden van Torres, Shearwater, Lower Dens, Efterklang en The War On Drugs ontwaren. “Eigenlijk dacht ik dat dit album gewoon mij en de band zou zijn, maar ik denk dat wanneer ik hen 20 liedjes tegelijkertijd stuurde dat ze overweldigd werden en niet meer wisten waar te beginnen. Uiteindelijk hebben we niet veel samen op hetzelfde moment gedaan. Ik speelde het in, en dan kwamen ze langs om dingen opnieuw op te nemen. De helft van de plaat werd gelivetracked door mij, mijn drummer Zeke (Hutchins) en Dave (Hartley) van The War On Drugs. Mijn band en heel wat vrienden kwamen later en voegden dingen toe. Het ging dus niet helemaal als gepland.”
Achter de albumcover en de titel zit een heel verhaal dat niet zou misstaan als het script van een indiefilm. Van Etten vertelt het in makkelijk voor te stellen scènes. “Ik nam de foto op de hoes van mijn vriendin Becca toen ik in de kelder van mijn ouders woonde nadat ik terug naar huis verhuisde van Tennessee. Om mezelf bij elkaar te rapen, nam ik enkele fotolessen. Becca en ik hadden rond die tijd een routine na het werk. We reden wat rond, kochten sigaretten, zongen mee met liedjes en riepen onze frustraties uit het raam om alles eruit te krijgen, want we gingen allebei door een moeilijke tijd. Net voor ik verhuisde naar New York, deden we ook zo’n tripje met de auto om wat dingen op orde te stellen in Tennessee, en toen nam ik die foto. Het was de eerste foto die ik ooit ontwikkelde en het werd het eerste cadeau dat ik ooit aan mijn vriend gaf, waarmee ik al 10 jaar aan en af een relatie heb. Ik dacht dat hij die foto wel weggegooid zou hebben, maar we waren aan het opruimen, hij maakte wat plaats voor me en daar lag hij. Onder het bed, samen met allemaal andere dingen die ik hem ooit gegeven had: brieven, postkaarten, demo’s, mix-cd’s, foto’s. Ik dacht dat hij daar allemaal niet om gaf wanneer we niet samen waren. En ik werd er heel emotioneel van. Het voelde als tijdreizen. Tegelijk werd ik er triest van. Want van de persoon die ik zo graag zie, wist ik niet dat hij zo sentimenteel kon zijn. Hij is redelijk defensief en gesloten en ik weet dat hij me graag zag, maar het is pretty heavy om te weten te komen dat hij al die jaren niet wist hoe hij moest praten met me. Dat is één van de zijden van die albumtitel. Wil ik nog wel in de muziek zitten? Ik ben de liefde van mijn leven verloren omdat ik te vaak weg was. Na de release van ‘Tramp’ was ik negen uit de twaalf maanden in het jaar on the road en daar kon hij niet mee om. Hij wilde iemand die altijd thuis is. Een andere kant van de titel is het gevoel van onrustigheid dat je ook al krijgt wanneer je als kind lange autoritten moet doorzitten en er om de zoveel tijd een “Are we there yet?” uit komt. Datzelfde gevoel krijg ik ook nog als volwassen mens. Het gevoel van onrust wanneer je te lang vast zit op dezelfde plaats.”
Taking Chances (Official video)
Hoewel na ‘Are We There’ geen vraagteken volgt, moeten we de vraag toch stellen: is Van Etten er? “Nee, als ik mezelf zou gevonden hebben in ‘Are We There’, dan was ik inderdaad klaar. Maar ik moet steeds blijven vooruitgaan. Aan de ene kant voel ik me comfortabeler met wie ik ben en wat ik doe, maar tegelijk heb ik ook nog altijd geen idee. Ik blijf eraan werken.”
Sharon Van Etten live zien kan binnenkort in Brussel (Botanique, 25.05, info & tickets), Amsterdam (Bitterzoet, 03.06, info & tickets) en Hasselt (Pukkelpop, 14-16.08, info & tickets).
Website Sharon Van Etten
Album verdeeld door Konkurrent