Antwerpen, 1 juni 2012. Indiestyle vleit zich neer op het dakterras van TRIX in goed gezelschap van Pond, een Australische band bestaande uit 50% van Tame Impala en momenteel op tournee doorheen Europa. Wij willen eerst en vooral weten hoe België hen bevalt.
NICK ALLBROOK (zang, toetsen): Sommigen onder ons waren al eens in België met Tame Impala en toen hadden we het hier best naar onze zin. Het is wel de eerste keer dat we in Antwerpen zijn en ik vind het een ongelooflijk interessante stad. Ik kom zeker terug. We zijn hier sinds gisterenavond en ik ben nog even de stad in getrokken. Uiteindelijk ben ik in de Kulminator beland. Ken je dat?
Indiestyle: Legendarisch biercafe vlakbij het Mechelseplein, uitgebaat sinds de jaren 70 door een senioren koppel? Uiteraard!
ALLBROOK Het was er geweldig. Ik ben met een man van 89 aan de praat geraakt. Ze noemden hem “Maestro”. We hebben het bij enkele heerlijke biertjes gehad over van alles en nog wat maar toch vooral over gezondheid in de meest brede zin van het woord. Hij had best wel enkele nuttige tips. Elke dag een beetje lichaamsbeweging bijvoorbeeld. En natuurlijk op tijd en stond een biertje. “Drink tot je gelukkig bent, stop met drinken als je ongelukkig wordt”: daar kwam het zowat op neer. Die kerel was bijna 90 maar nog zo gevat als een twintiger. Ongelooflijk hoe fit die man nog was.
JAY WATSON (gitaar, zang): Maar rookte hij?
ALLBROOK Ja!
(foto door Matthew Saville)
Indiestyle: Mijn grootvader wordt weldra ook 90, heeft ook zo goed als heel zijn leven gerookt en werkt nog dagelijks in de tuin.
WATSON Voila, ik ben overtuigd. Cameron, geef je mij de tabak eens door (lacht)?
Indiestyle: Hoe is het met de gezondheid van Pond gesteld?
CAMERON AVERY (drums) Dat valt wel mee, maar het leven onderweg is ongezond. Je eet en slaapt slecht om nog maar over overmatig alcoholgebruik te zwijgen. We zijn al een tijdje aan het toeren, eerst in de VS en nu een maand in Europa, vooral Engeland. En dan begin je die roofbouw op je lichaam toch te voelen.
Ik denk dat Europese concertgangers cynischer zijn ten opzichte van rockmuziek in het algemeen
Indiestyle: Voelen jullie een verschil tussen pakweg een Australisch en Europees publiek?
ALLBROOK Intrinsiek is er eigenlijk weinig verschil. Het is duidelijk dat iedereen zich gewoon wil amuseren, ongeacht in welk werelddeel je bent. Wel merk je dat ze bijvoorbeeld in de meer zuidelijke staten van de VS écht rock minded zijn. Die kerels willen gewoon headbangen en biertjes drinken (lacht).
WATSON Ik denk dat Europese concertgangers cynischer zijn ten opzichte van rockmuziek in het algemeen. In Amerika maar ook in mindere mate in Australië is er echt een traditie van pure rock. Verstand op nul en gewoon gaan. Wij zijn echte Australiërs maar ik denk niet dat we een typische Australische band zijn. We’re a universal band en dat hoor je ook wel in onze muziek. Wat niet wil zeggen dat we niet houden van die typische Australische rockbands, maar we maken geen deel uit van die traditie. Mensen hebben ook zo’n stereotiep beeld van Aussies. Alsof we allemaal van die maffe gozers zijn die in kleurrijke klederdracht op een of ander strand liggen. Nu, als ik foto’s van onszelf op het net zie, snap ik wel waarom jullie dat denken (lacht).
Indiestyle: De nieuwste plaat, ‘Beard, Wives, Denim’, wordt heel goed onthaald. Hoe zijn de reacties van het publiek na een optreden?
WATSON Iedereen is heel enthousiast. Om de een of andere reden vooral jonge mensen. Die kunnen die mengelmoes van invloeden wel pruimen denk ik. Maar er is ook al een heel oude kerel op me afgestapt en die vond ons ook heel goed. Ik denk dat mensen het wel leuk vinden dat we muziek maken waar je moeilijk 1 genre op kan plakken. We spelen momenteel in kleine zalen en echt veel volk lokken we nog niet. Ik vind dat niet erg, ik heb liever dat mensen naar onze optredens komen uit interesse en niet omdat het cool of hip is. En het is natuurlijk heel plezant om shows te doen op onbekende plaatsen en vervolgens het publiek in te palmen. Daar draait het uiteindelijk toch om.
Indiestyle: De plaat is uit sinds maart, maar ze werd al een hele tijd geleden opgenomen is het niet?
ALLBROOK De opnames gebeurden al in 2010. Maar door het vrij onverwachte succes van Tame Impala is het album even in de schuif gelegd. Op zich is het wel raar om na zoveel tijd terug te gaan naar opnames die dan een beetje gedateerd lijken, maar eigenlijk valt dat reuze mee, we zijn allemaal nog steeds heel tevreden over de plaat. Dat is toch een goed teken denk ik.
We hebben ons trouwens geweldig geamuseerd met de opnames ervan. Een dikke week opgesloten in een soort van pre fab woning en gewoon opnemen en zien wat er van komt. Ik vind dat wel een goede manier van werken.
Uiteraard kan het niet tippen aan het origineel maar dat was ook niet de bedoeling
Indiestyle: Onlangs dook er op jullie facebookpagina een coverversie op van ‘Tears of A Clown’ van Smokey Robinson. Waarom net dat nummer?
WATSON Omdat het een fantastisch nummer is natuurlijk. De platenmaatschappij wou een B-kantje en eigenlijk doen we geen B-kantjes. Dan sparen we liever songs op om ineens een heel album uit te brengen. Maar het is wel leuk om met zo’n klassieker aan de slag te gaan. Uiteraard kan het niet tippen aan het origineel maar dat was ook niet de bedoeling. Puur voor de fun dus. In de toekomst willen we dat misschien wel wat meer doen.
Indiestyle: Jay en Nick, jullie spelen beiden ook nog in Tame Impala. Hoe moeilijk is het om twee bands te combineren?
WATSON Dat gaat vanzelf. Mentaal is het makkelijk om die switch te maken, enkel op logistiek vlak kunnen er wat problemen zijn. Je kan uiteraard maar op een plaats tegelijkertijd zijn. Maar het is één grote familie en we komen er altijd wel uit.
Indiestyle: Tot slot: hoe ziet de toekomst eruit voor Pond?
ALLBROOK Who knows man? Ik kan echt niet zeggen wat er volgt. Misschien willen we binnenkort met z’n tienen op een podium. Voorlopig kan dat evenwel nog niet. Tien man past nooit op die kleine podia waarop we nu spelen (lacht). We toeren nu met zijn vijven maar dat wil dus niet zeggen dat dit de definitieve versie van deze band is.
WATSON Als we rijk en beroemd zijn, hoeven wij er misschien zelf niet meer bij te zijn. We huren dan wel vijf gasten in om te doen alsof ze ons zijn. Meteen de ideale oplossing voor die logistieke problemen.
*Wat later betreedt Pond voor het eerst een podium in België. De wat magere opkomst kan deze heren duidelijk niet deren, ze spelen een korte maar bijzonder intensieve set. Hoogtepunten op de plaat, zoals ‘Moth Wings’ en ‘You Broke My Cool’, overtuigen ook live moeiteloos. Een band om in de gaten te houden.
Lees hier nog eens onze review van het Pond-album ‘Beard, Wives, Denim’.