Bij sommige groepen kan je er maar beter op tijd bij zijn. Wij hebben het gevoel dat MS MR (spreek uit: “miss mister”) er zo eentje is. Hun EP ‘Candy Bar Creep Show’ wordt bedolven onder de superlatieven, de single ‘Hurricane’ krijgt behoorlijk wat airplay op de radiozenders, en het duo uit New York duikt met de regelmaat van de klok op in eindejaarslijstjes met bands die je in 2013 maar beter in de gaten houdt. Wij konden hen spreken voor hun optreden in de Botanique in het kader van Autumn Falls. Wij zagen een meisje met blauw haar en een jongen met een verleden als modern danser. Een vrolijk tweetal, maar bovenal: een band die het allemaal met plezier op zich af laat komen en die op eenvoudige wijze en met de juiste mentaliteit demonstreert hoe je dromerige, aanstekelijke popmuziek moet maken.
Indiestyle: Jullie zijn bezig met een Europese tour, hoe bevalt dat toeren tot nog toe? Slaat de vermoeidheid al toe?
Lizzy Plapinger (zang): Valt gelukkig nog wel mee, we zijn dan ook nog niet zo lang on the road.
Max Hershenow (keyboards): Deze reis verloopt fantastisch. In vergelijking met de VS is het eenvoudig om in Europa te toeren, omdat de afstanden korter zijn. Gisteren hebben we zeven uur moeten rijden om hier te geraken, maar dat is zowat de langst mogelijke afstand die je moet afleggen. In de VS kan je soms wel eens twee dagen van 15 uur op de baan doorbrengen, omdat je dat gigantische land door moet en er niet zo gek veel tussenin ligt.
Indiestyle: Ik kan me voorstellen dat dit allemaal een behoorlijk nieuwe ervaring moet zijn? Als ik jullie hier observeer en extatisch zie worden over de hoeveelheid snoep en andere rotzooi die je backstage getrakteerd krijgt, dan zijn jullie duidelijk nog heel enthousiast over wat er gebeurt?
Lizzy: Zeker en vast. Het voelt inderdaad allemaal nog zeer nieuw aan. We zijn nog niet verder geraakt dan twee tournees in andermans voorprogramma (voor Grouplove en Marina & The Diamonds, red.) in de VS en één kleine Europese headlinetour. Da’s nog altijd behoorlijk veel voor een beginnende band, maar het is elke keer weer een totaal andere ervaring. Heel spannend allemaal.
Touren met Grouplove is trouwens heel interessant: zij nemen altijd totaal verschillende bands mee op tour, en dat zorgt voor een interessante avond. Op het eerste zicht lijken die groepen totaal niet bij elkaar te passen, maar wanneer je het live ziet, blijkt de puzzel dan toch te kloppen. Hun publiek was ook erg enthousiast, dus dat was zeker een opsteker.
Indiestyle: MS MR is een gloednieuwe band, en jullie zijn hier beiden ook behoorlijk nieuw in. Uit wat bestond jullie leven voor MS MR?
Max: Iets totaal anders: ik was een moderne danser, en begon dan dansmuziek te produceren. Dat had niets met pop te maken.
Lizzy: Ik kan niet wachten tot je zoiets opnieuw kan doen. Eenmaal MS MR wat meer gevestigd is, wil ik jou de soundtrack bij een moderne dansopvoering horen maken, daar ben ik dol op.
Max: Da’s absoluut iets wat ik wil blijven doen. Het is interessant om in verschillende genres en verschillende kunstvormen te werken. Dans is heel lang heel belangrijk geweest voor mij, en ik zou die link graag willen behouden.
Indiestyle: Heb je dan ook een dansvibe op het podium? Beweeg je veel?
Max: Ik speel de keyboards, dus ik sta daar een beetje vast. Ik wou dat ik wat meer kon bewegen. Ooit zal ik wel een full-option moderne dans op het podium kunnen opvoeren (lacht).
Lizzy: Mijn achtergrond ligt ook ergens helemaal anders. Ik heb in m’n hele leven nooit bij een groep gezongen. Toen ik jong was, speelde ik piano, daarna ook nog saxofoon en even drums. Mijn band met muziek bevindt zich veeleer binnen de industrie zelf: ik heb stage gedaan bij labels, radiozenders en boekingagentschappen. Sinds mijn tienerjaren ben ik bezig met het boeken van bands. In mijn tweede jaar universiteit begon ik mijn eigen platenlabel, Neon Gold Records, en dat was echt mijn introductie tot muziek op een serieuzer niveau. De samenwerking tussen Max en mij is uniek, omdat het voor ons beiden iets nieuws was: het was de eerste keer dat we echt met iemand samenwerkten in een muzikaal project. Het is een gelukkig toeval dat we elkaar gevonden hebben en dat onze artistieke visies zo overeenkwamen.
Max: Dat kwam ook omdat we beiden nog nooit zoiets gedaan hadden. We stonden allebei open voor gelijk wat, en daardoor zijn onze visies naar elkaar toe gegroeid. We konden zo gemakkelijk samenwerken, omdat het nog zo vroeg was en we eigenlijk nog van niets wisten.
Ik wou dat ik wat meer kon bewegen op het podium
Indiestyle: Lizzy, plaatst jouw verleden in de muzieksector je niet tussen twee posities? Is er geen spanning tussen enerzijds in de muzieksector betrokken zijn, en anderzijds zelf muzikant zijn?
Lizzy: Ik denk het niet. Mijn werk in de muziekwereld heeft weinig invloed gehad op het creatieve aspect van de band, maar het heeft ons zeker het vertrouwen gegeven om de zakelijke kant wat meer zelf in handen te nemen. De meeste nieuwe bands kennen de industrie niet zo goed, en die voorkennis gaf ons wel een voordeel. We zijn beter geïnformeerd over de verschillende keuzes die we kunnen maken.
Indiestyle: Critici zijn lovend over jullie debuut-EP en de single ‘Hurricane’ doet het niet onaardig. Wanneer hadden jullie zelf het gevoel dat dit wel eens zou kunnen werken?
Max: Er is eigenlijk nooit echt een eureka-moment geweest: misschien ben ik daar nog op aan het wachten, of misschien komt dat gewoon nooit. Ik moet mezelf er nog elke dag van overtuigen dat dit echt aan het gebeuren is. We zijn er langzaam ingerold op twee jaar tijd, door op heel organische wijze te groeien. Het is niet zo dat we ons doelen gesteld hebben, als in “laten we nu een platencontract tekenen”. De ene gebeurtenis leidde tot de andere, en nu staan we hier, wat toch al niet slecht is.
Indiestyle: En waar moet dat eindigen?
Lizzy: We hadden niet verwacht dat het op deze manier zou gaan, maar als ik zie hoe het nu loopt, kunnen we zeker zeggen dat we ambities hebben met deze band. En natuurlijk hebben we de droom om in grote arena’s te spelen en Glastonbury te headlinen, in plaats van gewoon een zoveelste nieuwe band on the scène te zijn die even snel verdwijnt dan ze gekomen is. We zijn hier en we willen hier blijven.
Max: We zijn klaar om die lange weg te volgen. We willen hier op lange termijn iets duurzaams mee bereiken, en dat zal wel even duren. Maar elke stap onderweg is spannend en plezierig voor ons.
We zijn hier en we willen hier blijven
Indiestyle: Langs de ene kant grossiert jullie EP in grootse vocale structuren, maar langs de andere kant klinkt het allemaal zeer donker en dromerig. Hoe omschrijf je zelf jullie muziek?
Max: We maken popmuziek, hoe donker die ook mag klinken. Popmuziek kan zoveel verschillende dingen zijn: op onze nog te verschijnen full-cd valt elke song onder die popmuziek-paraplu, maar ze benaderen dat zowat allemaal op een andere manier. Sommigen klinken wat country-achtig, andere nummers hebben dan weer een soort operavibe. Maar alternatieve pop is zowat de enige categorie waar we ons in kunnen plaatsen. En dat vind ik geweldig, want ik hou van popmuziek.
Lizzy: Ik denk dat mensen soms verrast zijn dat we zo’n moody muziek maken, want als je ons ziet en spreekt, dan vind je misschien dat we niet perfect bij dat beeld passen. Maar dat maakt onze muziek zo speciaal: MS MR is onze uitlaatklep waarin we de meest extreme versies van onszelf vrije baan kunnen geven. Het geeft ons een kans om iets aan te vangen met de inwendige onrust waar we wel eens mee te maken hebben. En ik weet niet wat het is, ik ben al heel m’n leven aangetrokken geweest tot donkere en zware muziek.
Indiestyle: Is er dan geen spanning tussen de popmuziek die jullie maken en de bijhorende mainstreamambities enerzijds, en het donkere karakter van de liedjes?
Lizzy: Ik denk niet dat die twee kenmerken elkaar uitsluiten. Kijk maar naar een artiest als Lady Gaga: dat is zowat de meest donkere en extreme persoonlijkheid die er in de popwereld rondloopt, maar zij bepaalt wel de hedendaagse popmuziek. Ik zie ons niet zoals Lady Gaga worden, we willen een andere richting uit met onze carrière, maar ik respecteer haar wel. Ze blijft trouw aan haar artistieke visie. Ik denk dat het net moeilijk is om géén donkere popartiest te zijn.
Max: Dat contrast is ook wel een deel van ons project. “Hoe maak je een dansbaar nummer dat tegelijk zo zwaar is?” is een vraag die we ons heel de tijd stellen. Het is vruchtbare grond om op te werken.
Indiestyle: Dat donkere aspect in jullie muziek hoor ik niet alleen in de klank, maar ook in de teksten. In ‘Bones’ zingt Lizzy bijvoorbeeld “My highs hit a new low, marinate in sadness”. Schrijf je bewust teksten die meer naar de depressieve kant neigen?
Lizzy: Ze zijn absoluut heel donker en deprimerend. Wat interessant is, is het contrast met de muziek. Die heeft zo’n wonderlijk en episch aspect in zich, en dat plaatst die teksten in een heel nieuw perspectief. Licht en donker met elkaar combineren is een van de belangrijkste doelen die we onszelf stellen. We testen uit hoe een erg donker popliedje toch een opwekkend element in zich kan hebben.
Het is moeilijk om géén donkere popartiest te zijn
Indiestyle: Ik kan me voorstellen dat de dansvibes in jullie liedjes interesse wekken van DJ’s, die er discotheeksongs van willen maken. Is dat iets waar jullie voor openstaan?
Max: Absoluut: het is heel interessant om te testen hoe mensen welke interpretatie mensen aan onze muziek geven. Wij geven met plezier de basis van onze songs weg om ze te laten remixen. Iedereen van elk genre mag zich eraan wagen, we staan voor alles open.
Lizzy: Inderdaad, dance of andere genres, maakt niet uit. Wij hebben het werk gemaakt, het ligt voor het grijpen, dus willen we graag weten wat andere mensen ervan maken. Momenteel is dat bij ons weten nog niet gebeurd. Stuur het zeker door als je het tegenkomt (lacht).
Indiestyle: Jullie muziek heeft ook een sterk visueel aspect. Hoe sta je tegenover aanvragen voor filmsoundtracks?
Max: Oh my God! Daar kunnen we nauwelijks op wachten. Da’s iets waar we echt ontzettend veel naar uitkijken.
Lizzy: Absoluut. De muziek zelf komt uiteraard eerst, maar het is net zoals bij remixen: het is interessant om zien hoe mensen onze muziek gebruiken, en hoe de muziek geplaatst zal worden in de popcultuur. En sowieso is de combinatie van verschillende media iets wat ons zeker aanspreekt. Het is dus absoluut een droom van ons om onze muziek ook in films gebruikt te zien worden, en we staan te popelen om samen te werken met enkele van onze favoriete regisseurs. Ik zou bijvoorbeeld ontzettend graag eens iets met Tim Burton willen doen. Of neem nu een film als ‘Drive’ (van Nicolas Winding Refn, red.): lang geleden dat ik nog een film zag waar het visuele aspect zo sterk aan de film gelinkt is. Het zou geweldig zijn om onze muziek voor zoiets te kunnen lenen.
Indiestyle: Hoe willen jullie het visuele aspect van jullie muziek in de liveshows integreren?
Max: We zitten nog altijd in een beginfase en hebben nog niet zoveel optredens gespeeld. Bovendien hebben we onze identiteit lang verborgen gehouden, en die eerste shows zijn vooral een mogelijkheid om het simpel te houden en de focus op de muziek te leggen. We willen ons publiek leren kennen zonder de afleiding van visuals of spectaculaire lichtshows. Maar ons repertoire aan liedjes breidt uit, en dat brengt ook mogelijkheden met zich mee. In de toekomst willen we onze optredens dus zeker nog visueel opkrikken.
Lizzy: Veel daarvan hangt natuurlijk ook af van hoe de band nog zal groeien. Ons groot visueel spektakel houden we voor onze headlineplek op Glastonbury (lacht).
Indiestyle: Wat staat er voor de toekomst op het menu?
Max: Alle aandacht gaat nu naar ons debuutalbum. Dat is klaar, is al gemixt en gemastered, en komt uit in mei. Zo hebben we gelukkig toch al genoeg nummers om nu een set te kunnen vullen (lacht). De vier nummers van de EP zullen daar ook opstaan. De andere songs waren trouwens ook al klaar voor we met de EP op de proppen kwamen.
Lizzy: Het was goed dat we eerst die EP uitbrachten. Er is een dunne grens tussen mensen een voorproefje geven van wat je te bieden hebt, en ze meteen met teveel overspoelen. Mensen hebben nu kennis kunnen maken met onze eerste vier nummers, en hopelijk is dat een aanzet om ook ons album in mei te beluisteren. We proberen om mensen achter te laten met een honger naar meer.
Honger naar meer? Check! In februari staat hun eerste Australische toer gepland, dus we kunnen stilaan stellen dat MS MR de wereld ontdekt. En omgekeerd. Stip de maand mei dus zeker aan in je agenda, want als die langspeler het niveau van het EP bereikt, is onze eerste aanrader voor 2013 alvast gekend.
EP verdeeld door Sony Music