Mariee Sioux heeft met ‘Gift For the End’ wars van alle trends een van de mooiste folkplaten van het jaar gemaakt. Binnenkort staat de Californische op de planken van de Botanique en enkele andere podia in België en Nederland. In de backstage van een andere concertzaal, de AB, nam ze uitgebreid de tijd voor een babbel met Indiestyle. “Vroeger was ik zelfs te verlegen voor de theaterlessen op school.”
Indiestyle: Onze Indiestyle-collega die jouw cd recenseerde, schreef: “Mariee Sioux klinkt als een hippie die aan een kampvuur haar gitaar bespeelt, liedjes zingt over homeopathie, geesten in haar hart en zwemmen door stenen. Je fronst de wenkbrauwen en denkt marihuana of lsd?” Ik wil je geen druggebruiker noemen, maar waar komt je inspiratie vandaan?
MARIEE SIOUX: “Ik schrijf als ik het gevoel heb dat ik diep in mezelf kan graven. Meestal is dat niet als ik aan het trippen ben. (lacht) Ik wandel liever door de bossen. Maar het klopt wel dat ik soms beelden zie op een abstracte manier. Het is voor mij heel moeilijk om simpel te schrijven. Soms besef ik op het moment zelf niet eens wat die beelden allemaal betekenen. Ik ga gewoon mee in het verhaal en later ervaar ik die schrijfsels dan op een andere wijze.”
Indiestyle: Praat je ook over de betekenis van die beelden of laat je dat liever aan de verbeelding van de luisteraar over?
SIOUX: “Vooral het tweede, maar veel van mijn nieuwe nummers gaan over de balans tussen donker en licht. Dat is het gevolg van een aantal sterfgevallen in mijn nabije omgeving. Een vriend heeft ook zelfmoord gepleegd. Zware kost! Ik kan er geen specifieke nummers uitplukken, maar een groot deel van mijn nieuwe cd gaat daarover.”
(foto door Tom Cops)
Indiestyle: In een oud interview vertelde je dat je ook inspiratie vindt in de waanzin van het leven.
SIOUX: (lacht) “Het is een waanzinnige wereld, maar ik ben wat rustiger geworden op dat vlak. Vroeger was ik constant vol van verbazing over hoe gek deze wereld wel niet is, nu ben ik meer volwassen. Ik denk er op een andere manier over na, serieuzer. Niet dat ik me niet meer kan vinden in die quote, hoor. Ik kan bijvoorbeeld niet geloven dat we op dit moment op de ene plek van de wereld mensen aan het vermoorden zijn en dat er op hetzelfde moment op andere plaatsen ongelooflijk zuivere gletsjers zijn.”
Indiestyle: In datzelfde interview had je het ook over de inspiratie die je uit je gekke dromen haalde. Waar heb je laatst nog over gedroomd?
SIOUX: “Een aantal nachten droomde ik dat mijn beste vriendin een kindje verwachtte waar ze mij niets over verteld had. En toen kwam ik haar tegen na een aantal maanden en was ik helemaal van streek omdat ze dat verzwegen had. Een droeve droom.
Soms moet ik mijn dromen ’s ochtends opschrijven om ze niet te vergeten. Sommige dromen zijn meer abstract en symbolisch, met veel dieren. ‘k Herinner me nog een droom met een tijger die een babyhertje achterna zat in de bossen en Afrikanen die op hun beurt achter de tijger zitten. Ik zat op een klif naar het spektakel te kijken tot ik op een bepaald moment omver gelopen werd door de tijger en in het water viel.”
Indiestyle: Heb je die droom gebruikt in je muziek?
SIOUX: (lacht) “Die niet, nee.”
Indiestyle: Ben jij zo iemand die gaat opzoeken in boekjes wat dromen betekenen?
SIOUX: “Ik heb dat wel een paar gedaan, maar niet echt. Ik neem zulke verklaringen niet letterlijk. Tegen vrienden leg ik mijn dromen wel vaak uit.”
Indiestyle: De nerd in ons wil graag weten of ‘White Fanged Foreverness’ gebaseerd is op het boek ‘White Fang’ van Jack London.
SIOUX: (lacht) “Ik heb daaraan gedacht, maar dat nummer is opgedragen aan de Californische zangeres Kate Wolf. Ik heb de slagtand (of in het Engels: fang, tp) gebruikt als een symbool voor haar. Ze is in de jaren ’80 gestorven aan kanker.”
Voor mij is de natuur het simpelste en tegelijkertijd meest complexe dat er bestaat
Indiestyle: Je zei daarnet dat je beelden krijgt wanneer je in de bossen loopt. Ik heb het gevoel dat de natuur belangrijk is voor jou.
SIOUX: “Ik ben opgegroeid in de wilde natuur, dus voor mij is het de normaalste zaak van de wereld. In de natuur voel ik me ook het meest op mijn gemak, ook al woon ik nu niet meer op het platteland maar in Oakland (stad in Californië, vlakbij San Francisco; tp). Voor mij is de natuur het simpelste en tegelijkertijd meest complexe dat er bestaat.”
Indiestyle: Wil dat zeggen dat je vanuit Oakland regelmatig uitstapjes in de natuur maakt?
SIOUX: “Zeer zeker! Of ik blijf in de stad en bedenk me hoe anders die aanvoelt. Ik kan de natuur eigenlijk echt niet missen.”
Indiestyle: Hoe frustrerend is het voor jou dat de mens de natuur naar de zak aan het helpen is?
SIOUX: “Heel erg frustrerend! Het is iets waar ik constant mee bezig ben. Er zit maar een kleine lijn tussen van de mensheid houden en het erg moeilijk hebben met de mensheid. We doen zulke vreselijke dingen met de natuur en met de wereld in het algemeen. Maar er zijn ook nog heel veel goede mensen die zich ermee verbinden.”
Indiestyle: Hoe engageer jij je?
SIOUX: “Ik probeer op zo’n simpele manier mogelijk te leven, een manier die hopelijk niet te belastend is voor het milieu. Ik ben de laatste tijd ook meer politiek geëngageerd, onder andere in Occupy Oakland.”
Indiestyle: Vertel.
MARIEE: “Het is gek! Jonge mensen overal in Amerika hebben nieuwe energie gevonden: als er een probleem is, komen jongeren samen om te protesteren. Het is lang geleden dat zoiets nog gebeurde in Amerika. In Europa is die traditie er veel meer. Ik denk dat veel mensen niet verwacht hadden dat het zo’n proporties zou aannemen.”
Indiestyle: Wanneer besefte jij dat er iets moest gebeuren omdat de dingen uit de hand liepen?
SIOUX: “Mijn vriend volgde Occupy Wall Street al van het begin. Hij wist dat het zou beginnen in andere steden en ging meedoen in San Francisco. Hij hield me op de hoogte. Voor mij was het echt inspirerend. Toen kwam de Occupy-beweging naar Oakland en werd het al snel een focuspunt omdat ze het hier het meest agressief zijn geweest tegenover de politie.”
Indiestyle: Vind je dezelfde schoonheid van de natuur ook in steden?
SIOUX: “Ik vind zeker schoonheid in steden. In oude steden in Europa is dat gemakkelijker, omdat daar de geschiedenis duidelijk aanwezig is: Barcelona of een kleiner stadje als het Zwitserse Fribourg. In Barcelona is de architectuur en de energie van de mensen die me aanspreekt, in Fribourg heb ik mijn hart verknocht aan de kleine huisjes die naast de rivier gebouwd zijn. Het is zo anders dan in de Verenigde Staten. Maar ik hou ook van mensen, dus in Oakland wonen is erg interessant. Het is erg divers: in sommige gebieden zitten gangsters, op andere plaatsen dan weer hippies. Rijke mensen, arme mensen, Mexicanen: het is echt een bizarre maar coole plaats met geschiedenis.”
Indiestyle: Zou je dezelfde muziek maken moest je opgegroeid zijn in New York?
SIOUX: “Waarschijnlijk niet. (lacht) De manier waarop ik opgegroeid ben, heeft een gigantische impact op mijn muziek, vooral op de teksten. Alles zou anders zijn.”
Indiestyle: Op je eerste album staat een nummer genaamd ‘Bravitzlana Rubakalva’, waar iedereen in hutten woont en rond vuurtjes zingt en danst. Denk je dat zo’n land echt bestaat of is het een droomland?
SIOUX: “Het is meer een droomland, de plaats waar ik het liefste zou zijn. Maar ik stel mij er graag een noordelijk land bij voor, Canada of Alaska. In Alaska ben ik een keer geweest en het was echt geweldig. Mijn vader wilde er gaan vissen en dus ging ik mee. Het is echt cool: de meest ongerepte natuur vind je daar. Het is haast episch! Je ziet er walvissen, gletsjers, bergen en arenden. Je voelt je er echt klein.”
Indiestyle: Welke plaatsen staan er nog hoog op je verlanglijstje?
SIOUX: “Ik ben nog nooit in Scandinavië geweest. Oost-Europa wil ik ook verkennen, en dan vooral Boedapest. En Vietnam! De familie van mijn beste vriendin is van daar, dus dat land zou ik ook graag eens bezoeken.”
We hadden niet veel, maar dat wist ik niet. Wat je niet kent, mis je ook niet
Indiestyle: Vertel eens wat over je roots.
SIOUX: “Mijn ouders waren anders dan de meeste mensen: ze leefden in een hutje ver weg van de drukke wereld en kweekten hun eigen organische groenten. Ze werkten voor zichzelf en richtten hun eigen zaakjes op. Ik heb nooit echt beseft hoeveel moeite ze deden om de touwtjes aan elkaar te knopen, omdat ze daar niet over praatten. We hadden niet veel, maar dat wist ik niet. Wat je niet kent, mis je ook niet. Ik ben dus op een heel simpele manier opgegroeid.
Mijn vader is een Poolse Hongaar, mijn moeder is half indiaans, half Mexicaans. Beide kanten van mijn familie hebben niet echt iets bijgehouden over hun roots. De Hongaarse tak veranderde zijn naam om zich aan te passen en meer Amerikaans te worden. En de overgrootmoeder van mijn mama heeft zich nooit geregistreerd als lid van een indianenstam dus er is geen echt bewijs van welke stam ze komt. Dat ik niet weet waar ik vandaan kom, maakt me een beetje triest.”
Indiestyle: Hoe belangrijk is je familie voor je?
SIOUX: “Heel erg belangrijk. Mijn mama heeft een erg grote familie met tien broers en zussen. Hen zie ik natuurlijk niet zo vaak, maar mijn gezin – mijn broer en mijn ouders – zijn erg belangrijk. Pas op, het gebeurt dat ik best lang niet met hen praat. Ik moet niet constant met hen in contact blijven, al denk ik wel dat dat voor hen moeilijker is dan voor mij.”
Indiestyle: Hebben ze jou muzikaal beïnvloed?
SIOUX: “Mijn vader speelde veel bluegrass en klassieke rock: Paul Simon en Simon & Garfunkel. Hij speelde dan mee met die nummers, maar hij heeft me nooit opgedragen om muziek te spelen. Mijn ouders redeneerden dat ik het wel zou doen, als ik er zelf zin in had.”
Indiestyle: Speelt je vader nog samen in een groepje met de papa van Alela Diane?
SIOUX: “Nee, dat is al een poosje geleden. Alela’s papa speelt wel nog in de Grateful Dead-coverband. Die van mij speelt in de bluegrass-band waar hij al heel erg lang inzit. Ze spelen in de cafeetjes in de buurt.”
Indiestyle: Als tiener heb je vrijwilligerswerk gedaan in Patagonië, in het zuiden van Argentinië. Waar kwam dat idee vandaan?
SIOUX: “Ik hield echt niet van mijn middelbareschooltijd. Nadien wist ik dat ik iets wilde doen. Bijna was ik weg naar Vietnam of Thailand, iets tropischer, maar toen vond ik informatie over een project in een klein dorpje in Argentinië. Daar bouwden ze schooltjes voor de indianenkinderen en leerden ze hen hun oorspronkelijke taal opnieuw aan. De Spanjaarden hebben daar alles overgenomen, maar er zijn nog heel veel inheemse volkeren in Zuid-Amerika. Waar ik was leerden ze een stam om sterker te worden: hoe ze hun eigen voedsel moesten kweken en serres te bouwen. Dat was interessant. Het was er erg klein en vooral koud en winderig.” (lacht)
Indiestyle: Ben je rusteloos?
SIOUX: “Ik denk het wel. Ik woon nu bijna een jaar in Oakland, maar dat is het langste dat ik op één plaats gebleven ben sinds ik bijna tien jaar geleden thuis ben weggegaan op m’n 18de. En ik denk dat ik weer nood heb aan een nieuwe omgeving. (lacht) Ik hou ervan om onderweg te zijn, maar ik had het nodig om mij even te settelen. Ik was uitgeput. Toen ik eindelijk in Oakland woonde, heb ik twee maanden aan een stuk geslapen.”
Indiestyle: Je zei daarnet dat de middelbare school niet je leukste periode was. Wat voor studente was je dan?
SIOUX: “Ik was erg verlegen, maar had wel een groepje vrienden met wie ik close was. Ik was een grote fan van indiemuziek en van Jimi Hendrix. Misschien was ik minder meisjesachtig. (lacht) Ik droeg geen jurken en voelde me een beetje een eenzaat. Niet dat ik echt een buitenstaander was, maar ik keek wel naar al die kinderen waar ik me totaal niet mee kon vereenzelvigen en vroeg me constant af: waarom moet ik hier zijn?”
Indiestyle: Hoe heb je die verlegenheid overwonnen om voor een publiek te staan?
SIOUX: “Het is heel bizar. Ik dacht nooit dat ik ooit iets zou doen voor andere mensen, laat staan zingen. Op school haatte ik de toneelles en ook spreekbeurten waren heel erg beangstigend. Maar toen ik een paar nummers had geschreven, werd het opeens iets heel anders. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik denk dat ik een manier gevonden had om me uit te drukken. Nu zoek ik naar een manier om me uit te drukken zonder te zingen.” (lacht uitbundig)
Indiestyle: Hoe voel je je dan nu voor een publiek?
SIOUX: “Dat hangt er echt vanaf. In vergelijking met vroeger kan ik wel sneller en gemakkelijker wennen aan mijn plaatsje op het podium. Nerveus ben ik niet meer, maar dat heeft wel vijf jaar geduurd.”
Indiestyle: Toen ik je hier een aantal jaar geleden zag in de kleine zaal, stonden de Sisters of Mercy in de grote zaal. Je droeg toen een nummer aan hen op. Was dat omdat je hen goed vindt of was je gewoon vriendelijk?
SIOUX: “Ik herinner me dat niet zo goed. Volgens mij heb ik hen toen ontmoet in de backstage en heb ik daarom dat nummer aan hen opgedragen.”
Indiestyle: Ik vraag het maar omdat je van The Cure houdt en hen coverde voor een tributeplaat. Je hebt ook het voorprogramma verzorgd van Pegi Young. Heb je haar man Neil ontmoet?
SIOUX: “Ja, heel even. Toen ik na de show mijn gitaar naar mijn auto droeg, stond hij daar opeens. Ik dacht: oh mijn God, Neil Young! Toen maakte ik een move waarvan ik achteraf dacht: waarom heb ik dat gezegd? Ik moest en zou hem de hand schudden, dus wandelde ik naar hem en deed ik alsof ik hem al eerder ontmoet had. ‘Dag Neil, fijn om je nog eens te zien.’ Hij ontmoet waarschijnlijk zoveel mensen dat hij niet eens wist dat hij me nog nooit gezien had.”
Indiestyle: Met wie zou je graag eens samenwerken?
SIOUX: “Jeff Mangum van Neutral Milk Hotel. Hij is terug begonnen met muziek maken, dus het is niet zo onmogelijk. Hij is zeker een van mijn muzikale helden. Toen ik 16 of 17 was, hield ik zo enorm veel van die band.”
Indiestyle: Schrijf je nog altijd gedichten?
SIOUX: “Ik heb al lang niet meer geschreven. Ik blokkeerde gewoon doordat ik zoveel bezig was met dit album naar buiten brengen. Veel stress viel weg toen dat lukte en het volgende stadium is om weer te beginnen schrijven na deze tour.”
Indiestyle: Wie of wat zou je willen zijn voor één dag?
SIOUX: “Er zijn zo veel mogelijkheden. (denkt heel lang na) Ik denk dat ik een waterslang zou kiezen, omdat ik bang ben van slangen. En toch zijn ze zo mooi en bewegen ze zo sierlijk. Het symbool van de slang is erg interessant voor mij. En misschien kan ik dan eindelijk van mijn angst geraken, ik ben niet graag bang van dingen.”
Mariee Sioux live zien kan binnenkort in Dordrecht ((F)estival day 2, 13.05, info & tickets), Amsterdam (Indiestad @ Amstelkerk, 14.05, info & tickets), Gent (DOKarena, 15.05, info & tickets) en Brussel (Botanique, 16.05, info & tickets).
Onze review van het album ‘Gift for the End’ vind je hier
Album verdeeld door V2