“Liever geld verdienen dan vrijwillig op het speelplein” kopte Het Nieuwsblad vandaag op de derde pagina. Eén op vijf speelpleinwerkingen vindt blijkbaar moeilijk animatoren, en dus zou het de komende vakantieperiodes wel eens stil kunnen worden in bepaalde buurten. Fijn voor de buren die plezier als ergerlijk ervaren, minder leuk voor de jeugd. Het is op zich geen nieuw fenomeen bij organisaties die rekenen op het engagement vrijwilligers, maar het viel extra op nadat mijn collega van The Daily Indie Ricardo Jupijn in een column het recent aangekondigde verdwijnen van Britse muziekwebsite Drowned In Sound aangreep om eens om zich heen te kijken.
In Nederland vielen er enkele jaren geleden al heel wat klappen bij blogs (eenmansprojecten) en online magazines (een groepsgebeuren). In België zijn we voorlopig wat standvastiger, maar aangezien onze Noorderburen doorgaans vijf jaar voorop lopen, voorspelt dat niet veel goeds. “Het runnen van zo’n platform doe je niet door zo nu en dan eens je laptop open te klappen en te kijken of er nog iets is gebeurd. Een blog is je leven. Als je het goed wilt doen moet je er altijd mee bezig zijn. En als je merkt dat je inzet niet honderd procent is, dan kan het binnen de kortste keren veranderen in een niet te dragen last. En als je het toch draaiende weet te houden: een gezin onderhouden met de opbrengsten van een onafhankelijk muziekplatform? Succes daarmee.” schrijft Jupijn in zijn column. Hij blikt terug op 8,5 jaar hoofdredacteurschap, ik zit bijna aan anderhalf jaar na daarvoor vijf jaar geschreven en gecoördineerd te hebben voor onder andere dit medium. Ook ik probeer deze site kosteloos relevant te houden met een team van ruim zeventig schrijvers en fotografen, maar het is niet altijd eenvoudig.
Het fijne aan vrijwilligers is dat alles wat ze doen uit liefde voor muziek is, en dat doorgaans betere dingen oplevert dan het gelijknamige televisieprogramma. Bovendien lees je hier niet enkel stukken van mensen die taal- en letterkunde, journalistiek of communicatiewetenschappen gestudeerd hebben, maar ook impressies van architecten, dierenartsen, ingenieurs of ambtenaren. De schrijvers uit die ietwat stereotype eerste categorie die kunnen en willen schrijven over muziek, vinden doorgaans wel hun weg naar het wereldje. En zo vind je bij ons ook schrijvers van Humo, De Morgen, Focus Knack en De Standaard. Het probleem is dat je die mensen nog moeilijk kunt overtuigen om iets vrijwillig te schrijven wanneer ze ook betaalde opdrachten hebben. Ik merk het zelf na een dag schrijven voor de krant als freelancer: je pen is ‘s avonds doorgaans uitgewrongen. Tel daar nog eens een mailbox waarin dagelijks honderd mails verzanden bij, de website onderhouden, zorgen dat deadlines gerespecteerd worden en – als je nog tijd hebt – zelf muziek luisteren, en je zit aan een extra onbetaalde job. Gelukkig zijn er enkele geëngageerde medewerkers die zelf enkele verantwoordelijkheden op zich nemen, maar die zijn moeilijk te vinden en houden het niet altijd lang vol.
Ook ik begon als zovelen als student te schrijven uit passie (en omdat gratis cd’s en concerttickets mooi meegenomen zijn). Maar zodra je voltijds werkt, valt dat al moeilijker. Neem nu concertverslagen, die we omwille van de relevantie graag zo snel mogelijk online willen. Wie de volgende dag van 9 tot 17u aan het werk is, gaat dus nachtwerk of een erg vroege wekker tegemoet na een optreden. Onze schrijvers geven aan dat geld geen stimulans zou zijn om meer te schrijven, al zou het ook niet afgeslagen worden. Misschien helpt het om het vrij hoge gemiddelde verloop van medewerkers tegen te gaan? Een vaste job of gezinsleven betekent helaas al te vaak het einde van vrijwillige inzet.
Dit is geen klaagpost – daarvoor doe ik het te graag – en zeker geen teken dat het slecht gaat met Indiestyle (in tegendeel). Wel zit er volgens mij helaas weinig rek op de toekomst van websites zoals we die nu kennen. We willen geen betaalmuur zoals Pitchfork van plan is (omwille van toegankelijkheid en laagdrempeligheid, en omdat jullie er waarschijnlijk toch niet voor betalen), we willen niet zomaar willekeurige advertenties op onze site plaatsen (we houden het nu bij één of twee advertenties van relevante partners zoals concertzalen of festivals) en we willen niet om geld bedelen bij jullie. Dat betekent wel dat er weinig inkomsten zijn, en dat schrijvers dit enkel kosteloos blijven doen wanneer ze er tijd voor vinden. Uitgroeien tot iets meer dan een website met vrijwilligers, wordt zo lastig. We zouden maar wat graag podcasts, livesessies of evenementen organiseren, maar dat kost tijd en geld.
Daarom niets dan begrip voor Sean Adams van DiS die na negentien (!) jaar zijn site on hold zet. Laat ons hopen dat het bij ons niet stil wordt op andere muzikale speelpleinen.