Vorige week kondigde de organisatie van Pukkelpop een eerste reeks namen aan, met daartussen die van LCD Soundsystem, de New Yorkse dancepunkers die enkele jaren geleden met veel bombarie hun einde aankondigden. Dit jaar zijn ze terug, en wij willen daar graag bij zijn. Hieronder lees je waarom.
‘Too old to be new, too new to be classic‘, zo luidt de onmogelijk te onthouden slagzin van het New Yorkse DFA Records, sinds 2001 het gezellige huis van bands als Holy Ghost!, The Juan McLean en paradepaardje LCD Soundsystem. Het label zorgde aan het begin van de noughties voor de wereldwijde doorbraak van de dancepunk, oftewel hoekige grooves ondersteund door uitgedroogde drums en een koebel. Véél koebel. Het was muziek waarop blanken het gevoel kregen dat ze Michael Jackson onder tafel konden dansen, en de beweging stierf officieus op 2 april 2011, de avond waarop LCD Soundsystem zijn laatste optreden speelde. Het had tien jaar geduurd, de groep was van een kleine club in de East Village gegroeid naar Madison Square Garden en half hip New York was erbij toen de discobal een laatste keer draaide. Perfect hoogtepunt om te eindigen, toch?
Blijkbaar niet, want deze zomer kan je James Murphy en de zijnen opnieuw aan het werk zien op de weide van Pukkelpop. De aangekondigde reünietournee was zoals verwacht groot nieuws, en ze spleet het internet begin dit jaar in twee kampen. Enerzijds waren er de fans die, net als de band zelf, nog niet klaar waren met LCD Soundsystem en hun terugkeer warm onthaalden. Anderzijds waren er diegenen die zich bedrogen voelden door de wederopstanding. “If it’s a funeral, let’s have the best funeral ever” zei de band zelf over hun afscheid in 2011, en dat defining moment verloor zijn waarde voor veel aanwezigen. Dit is een terugkerend sentiment bij veel onverwachte bandreünies, maar wijzelf passen toch in de eerste categorie en zullen komende augustus zeker meespringen met Murphy en zijn band. Hieronder volgen vier redenen waarom.
1. Na de show in Madison Square Garden stond James Murphy te wenen toen hij het materiaal van de band een laatste keer ging controleren. God mag weten hoeveel pogingen de man heeft ondernomen, maar noch een eigen restaurant in Williamsburg, noch de Despacio-soundsystems met Soulwax, noch werk als producer voor onder andere Arcade Fire hebben het gat van zijn eigen band kunnen opvullen. Om nog maar te zwijgen van frivoliteiten zoals tennismatchen remixen (?) en de metro van New York van een soundtrack voorzien. Achteraf gezien lijkt het allemaal explosief uitstelgedrag, en een instrument moet je doen muziek maken in plaats van tranen te laten.
2. We hopen dat er geen PR-bureau of mediatraining achter zit, maar James Murphy heeft altijd één van ons geleken. Hij is een muziekfreak die schijnbaar per ongeluk in één van de grootste bands van het decennium is terechtgekomen. Na dertig jaar zoveel mogelijk muziek en ervaring te hebben geabsorbeerd leek het moment om door te breken voorbij, tot Murphy al die invloeden simpelweg oplijstte over een springende beat in doorbraaksingle ‘Losing my edge’. Hierin bezong hij hoe de wereld intussen aan de jongere, hippere generatie behoorde; een statement dat hem paradoxaal genoeg tot de bekendste ‘fat guy in a t-shirt doing all the singing‘ (zie ‘Movement’) ter wereld maakte. Dat soort nuchtere zelfanalyse kan een artiest van zijn status compleet gestoord maken, en overthinking heeft waarschijnlijk tot de split geleid, maar het maakt LCD Soundsystem ook normaler dan bands die zich verliezen in excessen. Uiteindelijk is Murphy gewoon een fan die van goeie muziek geniet, één die ook niet weet wat zeggen wanneer David Bowie voor hem staat (zie hieronder). One of us, one of us, gooble gobble, en heel die nonsens dus.
3. Eén van de beste redenen om in augustus te gaan kijken blijft uiteraard de muziek. LCD Soundsystem heeft ‘maar’ drie platen gemaakt, al kunnen die vanwege hun kwaliteit eindeloos opnieuw gedraaid worden. Hun debuut bezorgde de band rechtstreeks heldenstatus met opener ‘Daft Punk is playing at my house’, opvolger ‘Sound of silver’ bevatte grofweg zes klassiekers op negen songs en zwanenzang ‘This is happening’ was, hoewel soms zelfgenoegzaam, een perfect hoogtepunt om te stoppen. De band was tevens van het slag waar de invloeden er vingerdik op lagen (Talking Heads, David Bowie en, zoals elke band ooit, The Beatles), maar die daarmee een instant herkenbaar, eigen geluid wist te fabriceren. Dat is weinigen gegeven, en hun oeuvre bevat genoeg van die unieke momenten die wij graag live herbeleven. We weten nog niet hoeveel tijd de band krijgt op Pukkelpop, maar bezorg ons de volgende setlist en wij zijn tevreden. Wij zijn geen moeilijke mensen.
- Daft Punk is playing at my house (2’50”: koebelsolo!)
- Disco infiltrator (2’31”: zoveel ritmes door elkaar, en toch swingen als een tiet)
- Dance yrself clean (3’08”: drum en bas trekken de dans genadeloos op gang)
- North american scum (1’21”: Nancy Wang zingt de eerste keer ‘north america!’ mee)
- Tribulations (2:’26”: twangy gitaarsolo)
- All my friends (6’55”: waar zijn je vrienden vanavond?)
- Someone great (onze persoonlijke favoriet, en wel om wat er gebeurt op 1’04”)
- Us v them (2’17”: bekijk ‘Shut up and play the hits’, en wees getuige van de beste discobal aller tijden op dit moment in het nummer)
- Yeah (5’06”: shit goes mental)
- Home (3’36”: iedere keer schaamteloos meezingen)
- New York I love you, but you’re bringing me down (4’49”: James Murphy wordt kwaad op New York, maar uiteindelijk vallen ze mekaar weer in de armen)
4. Ten laatste heeft LCD Soundsystem met deze wedergeboorte de deur naar de status van klassieker op een voorzichtige kier gezet. Afhankelijk van de kwaliteit van de shows én het beloofde nieuwe materiaal kunnen ze die deur keihard intrappen. James Murphy en de zijnen hebben, mede dankzij bepalende websites als Pitchfork, vroeger al de status verworven een Belangrijke Groep te zijn. Er is nu wat tijd over kunnen gaan, en iedereen die vijf jaar geleden fan was heeft voor zichzelf kunnen bepalen hoe goed het materiaal van de band ouder is geworden. Als dat straks tijdens hun nieuwe tournee genoeg mensen blijken te zijn, is het misschien tijd voor DFA Records om hun slogan aan te passen. Too old to be new, but now we’ll be classic.
N.v.d.r.: Vlak na het afronden van dit artikel werd bekend dat LCD Soundsystem al twee concerten zal spelen vòòr hun headlinershow op Coachella. De band zal dit paasweekend zeer treffend terugkeren uit de dood in New York. Pitchfork werd gek, de website van Webster Hall lag plat, en de kerk van LCD Soundsystem is open for business.