Je merkte het allicht wel aan het ietwat verlaagde tempo waarin je favoriete website artikels dropte: de zomermaanden en muzieknieuws, albumreleases of verse singles vormen een lastig huwelijk. Daar zitten die megalomane monopolies van festivals uiteraard voor veel tussen, en ook in het Belgische landschap viel de productie van nieuwe liedjes en aanverwanten redelijk stil. Gelukkig bereikte een en ander wel onze oren, en omdat we bij Indiestyle ergens nog van traditie houden (en Verse Vangst moeilijk in de koelkast kunnen laten), krijg je hier een summer special van al wat recent, Belgisch én goed is.
Geen makkelijke hap als opener, maar misschien wel de meest boeiende. Het Brusselse label Midlife is al lang een vast baken in de woelige wateren dat progressieve electronica vaak is – geen toeval dat het werd opgericht door drie Belgische pioniers binnen de scene, Kassett, Doro en Samuelspaniel. Het collectief lanceerde zo’n maand geleden z’n eerste compilatie, en die mag je zien als stabiele rots in eerdergenoemde kolkende rivier, waarop het meteen heerlijk verkennen is. De artiesten op het plaatje etaleren elk hun eigenheid, gaande van de melodische breakbeats van Flagalove tot het tempoloze bliep-experiment dat Alley Cats met ‘Skygirl4’ aflevert. Als visitekaartje kiezen we voor iets met het meest consistente drumpatroon: ‘Pro’ van RIN (ondertussen heeft ze overigens haar naam verandert naar Golin) heeft doorheen die eclectische synthriedeltjes nog iets weg van future beats, wat het geheel meteen een dansbaar karakter meegeeft. Laat je onderdompelen bij Midlife, you won’t regret this.
Er verscheen onlangs nog duistere electronica, en wel van DWILD. Als je zowel kan drummen bij Sioen als bij Raketkanon, heb je naar alle waarschijnlijkheid nog nooit van oogkleppen gehoord, en het zou ons inderdaad verbazen mocht Pieter de Wilde die thuis hebben liggen. Dat hoor je ook in z’n nieuwe soloproject, maakt eerste single ‘ABSTRACTUS’ duidelijk. Invloeden uit new-wave en industrial wentelen zich rond minimale drums en een vocal die ergens aan Soulwax herinnert. Gent, weetewel. Je ziet de man trouwens live bezig op de Live Fast Die Young x Totum-avond in Bar Bricolage – zo weet je meteen ook waar je je laatste augustweekend kan doorbrengen.
Ook in Brugge loopt er een kerel rond die iets kent van elektronische kruisbestuivingen en interessante composities. Thomas legde al eens uit waarom Aponogeton zo’n cool producer is, en met z’n recente ep ‘Vesper’ wordt die in-de-gaten-te-houden-status enkel bevestigd. Intelligente ambient vol verrassende laagjes, futuristische spacetronica of knisperende weightless synthttapijten, het lijkt haast alsof Aponogeton op elke track nieuwe genrefusies doet ontstaan. Getalenteerd en compromisloos, zo hebben we onze producers het liefst.
Beetje gitaargeweld ter afwisseling, en dat van een nieuw Antwerps zootje ongeregeld, kortweg Sons gedoopt. Bands als Moar, Double Veterans en Fake Indians toonden al aan dat het garagerockgehalte in het leidingwater ginder aanzienlijk hoog staat de laatste jaren – nogmaals netjes gestaafd door dit viertal. Hun zelfgetitelde ep staat bol van de energetische lofi riffs, fuzzy baslijntjes en rammelende drums. Opener ‘Ricochet’ begeeft zich qua vibe wat richting recente Britse bands als Cabbage en Shame, terwijl zanger Robin hier en daar zelfs vocale allures van Howlin Pelle aanneemt – besef daarbij dat wij niet elke dag met The Hives als referentie gooien.
Wetteren’s finest Delta Crash is de laatste jaren uitgegroeid tot een vaste waarde binnen de jonge Vlaamse rockscene. Na onder meer de publieksprijs in HRR en de derde plaats op Oost.best te hebben weggekaapt, dook de band de studio in met Reinhard Vanbergen, om daar samen te bevallen van een ep’tje. Het poppy ‘Shimmer of time’ kregen we deze lente al te horen, maar voor single nummer twee gaat Delta Crash het zoeken in rauwere hoekjes. ‘Groke’ klinkt een beetje alsof The Horrors en The Cure een baby kregen die op Editors lijkt, al is het niet énkel duisternis doorheen het lied: de vocals van Koen geven de nodige catchiness mee, en ook die gitaarsolo klinkt als een luchtiger tegengewicht – dan hebben we het natuurlijk niét over die bizarre clip, die ergens doet vermoeden dat de mannen onlangs Trainspotting herbekeken.
Alternatieve gitaarmuziek – als brede noemer welteverstaan – doet het goed in de hoofdstad, met BRNS, Great Mountain Fire, Robbing Millions en Wooly Mammoths als voornaamste vertegenwoordigers. Onlangs maakten we kennis met Great White Death, ook Brussels en ergens op het vage continuüm tussen die bands te plaatsen. Zweverige synths en een uitgepuurde ritmesectie geven hun nieuwste single ‘Samedi’ een melancholisch sfeertje mee, en hoewel die donkere stem dat niet bepaald lichter maken – London Grammar, iemand? – voelt het vijfkoppige samenspel dynamisch genoeg om ook op een volgende worp te kunnen boeien – waar wij dus alvast naar uitkijken.
En kijk, BRNS (foto) kwam zelf ook met een nieuwe single en clip op de proppen. ‘Mess’ hoort bij de ep die de band vlak voor de vakantie uitbracht – daarop hoorden we al hoe de indie-tijden van ‘Mexico’ voorgoed voorbij zijn, en met die laatste worp keert het viertal niet op z’n stappen terug. Hoekige jazz sluipt zacht binnen in hun altpop, terwijl ook soundscapes en filmische invloeden niet geschuwd worden – Tim z’n zang lijkt enkel ijler te worden, en de percussie enkel minder prominent. Tot spijt van wie het benijdt: herbronnen is soms nodig – en bij BRNS voelt het juist.
Wie ook aan herbronning deed: het Gentse Rape Blossoms. Recentelijk omgedoopt tot Public Psyche – even duister, maar zonder twijfel minder gedoe op social media – blijft het viertal echter duidelijk garant staan voor donkere postpunk en alles wat daaraan nauw verwant is. Groovend, licht unheimlich en verrassend psychedelisch siddert eerste single ‘Veil’ voort, tot een krachtige outro het tempo opdrijft en de veelzijdigheid van de heren aantoont. Uitkijken naar de release van ‘No new violence’ dus, eind september, al kan je intussen ook voor Public Psyche op die Gentse LFDY-avond terecht om live te proeven van wat nieuw materiaal.
Soms kan het snel gaan. Gevormd in 2015, beetje finetuning het jaar daarop, om niet veel later dan te worden opgepikt door de grote jongens: het is weinigen gegeven. Nog voor hun eerste single uitkwam, speelde Hoar al support van Glints en werden ze getekend onder het management van Warhola en Bazart. Zoiets schept verwachtingen, maar die losten ze met ‘Venice of the north’ ook moeiteloos in. Vorige maand verscheen bij dat lied een videoclip – première bij Noisey, het kan niet op – die het enigmatische in hun sound mooi versterkt. Oosters aandoende percussie, een postrocky tokkel, triphopelementjes en die licht androgyne vocal: als Hoar een album uitbrengt en Jasper (ex-Soldier’s Heart) de productie weer voor z’n rekening neemt, gokken wij op iets dat qua originaliteit nog weinig voorkwam in deze contreien.
Berlijn naar Oost-Vlaanderen? Het kan! Met dank aan Momentum XXIII, het alias van producer Thomas Van Hecke. We haalden hem al een keertje naar deze rubriek, en die ‘technorandjes’ van toen blijken ondertussen stevige fundamenten geworden. Diep en duister, drijvend op herhaling en minimalisme bouwt ‘Feather 2.0’ steeds verder op, tot een licht melodisch lijntje het geheel overneemt, en extra subtiele vervorming de pittige clubtrack uiteindelijk naar een eindpunt brengt. Intens.