De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
Lang voor Roméo Elvis, Damso, L’or Du Commun of Le77 het mooie Franstalige rapweer maakten in ons land, was er al Baloji (foto) die dat voor z’n rekening nam. De van origine Congolese muzikant betrekt afrofunk, soul en allerlei tropische vibes in z’n hiphop, en heeft sinds deze week een nieuwe plaat uit. Deze dubbele single ‘Peau de chagrin / bleu de nuit’ zoekt het in een evenwicht tussen minimalistische percussie en groovy melodietjes, en wordt voor de gelegenheid zelfs vergezeld van een heuse kortfilm.
Wij pikten Nieuwe Lichting-winnaar SONS hier al zo’n jaar geleden op, met bewondering voor die “energetische lofi riffs, fuzzy baslijntjes en rammelende drums”. Onlangs mocht de groep als prijs voor z’n overwinning – op kosten van Studio Brussel – enkele dagen in de DAFT Studios doorbrengen, en daarvan is deze Black Keys-cover een eerste resultaat. Uiteraard gaat zo’n lied de Antwerpse garagerockers perfect af, en je kan onmogelijk ontkennen dat hun scheurende sound vanaf noot één iets extra’s toevoegt aan die simpele bluespopsound. Let in dat verband maar vooral op die intense solootjes en de beukende outro.
Twee jaar voor SONS was Wanthanee een van de drie winnaars van bovengenoemde wedstrijd – in de tijd dat er nog een échte liveshow aan te pas kwam, stel je voor zeg. Het ging de Gentse songwritster altijd al voor de wind met haar eerste single, maar tegenwoordig lijkt ze helemaal vertrokken: binnenkort verzorgt ze de AB-support van George Ezra en komen er shows aan in onder meer Zweden, LA en New York. Het trippelende ‘As long as we’re breathing’ wisselt de tokkels van weleer in voor (synth)strijkers en bouwt verder op allerlei elektronische toemaatjes, zoals zachte beats en zweverige toetsen.
Toch fijn hoe je je vandaag de dag met niets meer dan een laptop, een microfoon en een arty naam snel electronicaproducer mag noemen. Niet dat we daardoor afbreuk willen doen aan het talent en de interessante vibes die in dat verband doorheen ons land zijn waar te nemen. Kijk zo naar CRWSH, het pseudoniem van Antwerpenaar Maarten Van Overveldt, die zopas eerste worp ‘About shutter speed’ uitbracht via Foot Juice Records. Laatste track ‘Coffee & cream’ heeft zo iets weg van geflipte elektronische jazz, maar lijkt tegelijk ook gewikkeld in iets dub-achtigs. Tot machinale beats en computer-gepingel het geheel kapen, en het pas écht intrigerend wordt. En dansbaar? Mits de nodige spasmen: uiteraard!
De muziek van The Girl Who Cried Wolf proberen vatten, het vergt even tijd. Triphop, postpop, een vlaag doom: de band uit Antwerpen gaat steeds dat stapje verder in z’n sound. Met de nieuwe ep ‘Three beggars and a thief’ hangen ze er zelfs iets conceptueel aan vast: elke van de eerste drie songs (‘The deer’, ‘The fox’ en ‘The crow’) zijn gebaseerd op ‘de drie bedelaars’ uit de Russische folklore; met ‘The thief’ plakken ze er nog een eigen verzinsel achter. Dit intense ‘The fox’ schept alvast hoge verwachtingen: de ijzige, dreigende ondertoon doorheen het nummer speelt met melodie en noise en wordt extra versterkt door de Björky vocalen van Heleen Destuyver.
Fortress is een gloednieuw trio uit Antwerpen. Een livedebuut moet de groep nog maken, maar intussen verscheen wel al debuutsingle ‘Wanderlust’. Zangeres Hanne Torfs glijdt tussen parlando-achtige stadvastigheid naar ijle, dromerige vocalen en wordt – perfect gedoseerd – ondersteund door gelaagde synths en dansbare drums. Pop in een eigenzinnig jasje, ofte iets dat fans van Chvrches of SX ongetwijfeld meteen kan bekoren.
Mogo maakt naar eigen zeggen kapotte hitjes én hitjes kapot. We konden ons daar even weinig bij voorstellen, maar na nieuwe single ‘Jack & judy’ even door de speakers te hebben gejaagd, lijkt dat neer te komen op iets tussen verscheurde indie, rauwe postpunk en uitgepuurde psychedelica. Het viertal ging voor de opnames van z’n pasgeboren ‘Barry’s mixtape’ aankloppen bij Thomas Valkiers – uiteraard de beste keuze voor elk garage-georiënteerd bandje. Een kapot hitje in wording? Grote kans op.
Met ‘Stadswacht’ als groepsnaam durf je misschien snel in de richting van kleinkunst te gaan zoeken. Da’s inderdaad wat het Leuvense vijftal op eerdere ep’s als ‘Kopzorgen’ bracht, maar doorheen z’n verdere ontwikkeling meer en meer probeerde te vermijden. ‘Weg’ is de nieuwste bundel songs van Stadswacht en werd mee geproducet door Xavier DeClerq (o.a. Sleeper Reign, Ivy Falls) – zo mag het niet verbazen dat er een electronica-laag binnensloop in hun sound. ‘Vecht’ klinkt inderdaad donkerder en draagt hier en daar wat tegendraadse ritmische elementjes mee.
Monkey Juice is allicht de meest melodieuze stonerband die je in de verre omstreken van Sint-Niklaas zal aantreffen. Na een eerste album in 2015 trok het viertal onlangs opnieuw naar de Much Luv Studio van Tim De Gieter (Fär, Every Stranger Looks Like You), om daar ‘The abject’ in te blikken. Zinderende riffs, gietijzeren drumslagen, rake melodietjes en een wel erg dynamisch stemgeluid: wat MIAVA en Steak Number Eight in ons muzieklandschap openlieten, wordt bij deze ingevuld door Monkey Juice.
Komt minstens even hard binnen: de hardcore van Arson. De Gentse groep verenigt leden van onder meer Atlas en Soul Grip, maar lengt die eerder metaleske-sferen hier aan met punk en rock-‘n-roll. Gallows loert om de hoek, al hoef je nergens voor copy cat-gedrag te vrezen: Arson voelt meteen als een fijne frisse wind binnen de scene van de Arteveldestad.