De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
Adriaan Van de Velde, aka Pomrad (foto), is de man waarvoor een term als ‘toetsengoochelaar’ ontstaan is. Hij liet in het verleden al menige clubzaal of festivaltent schaamteloos losgaan op z’n soms licht kitscherige maar oh zo aandoenlijke discohiphopfunk, inclusief keytars. Ook ‘Rush hour’, zijn nieuwste single, staat weer bol van de 80’s-synthbassen en overdreven vocaleffecten. Het nummer gaat zijn nieuwe plaat vooraf, die wordt gereleaset op het Berlijnse Jakarta Records (waarmee ook MNDSGN en Mura Masa banden hebben), in samenwerking met On and On. Hopen dat we hem nu niet te snel kwijt zijn, dus.
Het Gentse Elefant is een beetje een superband. Het zijn Wolf Vanwymeersch (The Van Jets), Stijn Vanmarsenille (Future Old People Are Wizards), Mario Govaert (Arquettes) en Maarten Flamand (Ian Clement, Antler King) die dit noisy sludgekwartet vormen, al zetten ze er qua genre zelf graag ‘nachtwinkel’ bij. Een live-ep werd vorig jaar opgenomen in de Charlatan en ‘Depression’ staat daar ook op. Nerveuze synths, bonkende drums en licht autotunende vocals: als dat nog geruststellend klinkt, moet je de beelden van de nieuwe clip er eens bijnemen. De band zit sinds kort ook bij Devil in a Box, de thuis van Raketkanon, Steak Numer Eight, Brutus en ander zwaar geweld. We hebben zo het gevoel dat ze zich daar niet gaan vervelen.
Enkele weken werd Grey hier al even vermeld, door de feature die hij deed bij Woodie Smalls zijn ‘Night slugs’. Toen schreven we al dat we hem in de gaten gingen houden, en zie nu hier, een nieuwe single van de Antwerpse rapper. ‘Sins’, dat iets weg heeft van een kruising tussen J Dilla en een mannelijke vorm van The Internet, toont zowel Greys melodieuze zangskills als z’n aanleg voor – licht monotone – rhymes. Dat Isaiah Rashad en Jay Rock tussen ‘gerelateerd’ staan, zal dus ook wel geen toeval zijn, en mag een compliment heten.
Simple Pigeons komen uit de West-Vlaanders (Moorsele, of is het Moorslede?), en konden zo ook zilver halen op de vorige Westtalent. De band heeft met deze ‘Orphean marriage’ een eerste singletje uit. Referenties naar The National blijken na één luisterbeurt voor de hand te liggen, maar we willen er ons nu niet te makkelijk vanaf maken: er mist hier namelijk nog een zekere diepgang die dit soort melancholie wel behoeft, en ook de productie zelf kon misschien wel wat ambitieuzer. Desalniettemin, vakkundig nummer, dat vooral naar het einde toe ook wat sporen van post-rock vertoont en mooi naar een hoogtepunt toewerkt.
Jazztrio Steiger ontstond aan het Gentse conservatorium – qua talent spreekt dat dus al voor zich – en wist twee jaar terug ook een plaatsje op Gent Jazz te versieren. Binnenkort verschijnt hun eerste ep, wij konden al eens luisteren, en het moet gezegd: improjazz zoals je hem nog niet vaak hoorde. Dynamisch, sfeerscheppend, krachtig én terughoudend. Kers op de taart: een nummer dat ‘De herfst is een schijtseizoen’ heet en exact klinkt als wat je daarbij verwacht. Postmoderne Vivaldi’s, quoi.
Submissions voor deze rubriek mogen naar gilles@indiestyle.be.